In De Volkskrant las ik een ingezonden stuk over de status van "zorgvaders" (vaders die (ook een deel van) de zorg voor hun kindern op zich nemen). De strekking van het stuk was dat Nederland op dat gebied zo goed als geen progressie maakt, in ieder geval als je kijkt naar de statistieken voor de lengte van de werkweek van ouders na de geboorte van hun kinderen. Minder dan 10% van de vrouwen met kinderen werkt full-time, en meer dan 90% van de mannen werkt full-time. Scheve verdeling, anyone?
Ik moest eraan denken dat die scheefheid van zorg over mannen en vrouwen ook al in onze concepten verankerd zit. Als een vrouw met kinderen 4 dagen werkt noemen we haar een werkende moeder. Als een man met kinderen diezelfde 4 dagen werkt noemen we hem een zorgvader. Want dat moeders zorgen, dat is vanzelfsprekend. En dat vaders werken, net zo zeer. Andersom... dat is verrassend genoeg om te vermelden. (Zelfs ik zou het raar vinden om een man met kinderen die full-time werkt een werkende vader te noemen. Dat klinkt gewoon vreemd!)
En dan zal ik nog maar niet (weer) beginnen over moederfietsen en de schade die dat woord toebrengt aan de positie van de vrouw en de man binnen het gezin. Voor je het weet wordt dit een feministisch linguistisch actieblog, en tsja, jullie komen hier natuurlijk eigenlijk voor de leuke foto's van Amitai.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten