Kou

De kou kruipt naar binnen. In ons huis en in ons lijf, en dan vooral in Amitai's nog wat weerloze lijfje. Overal gaat de verwarming aan.

Ja, Amitai was zo verkouden dat hij verhoging had, de zielepiet. En zielige wij, ook, want voor het eerst in zijn leven moesten wij midden in de nacht het bed uit om rond te lopen met een jammerende koortsige Amitai, totdat hij klaar was met kotsen en de kinder-paracetamol ging werken.

Nu gaat het weer beter, alhoewel hij nog kucht als een... ik weet het niet... een zielige baby met flink veel vastzittend slijm. Gelukkig kwam vandaag niet meer meteen zijn laatste voeding mee omhoog bij iedere hoestbui. En sowieso lijkt Amitai er allemaal maar weinig last van te hebben, hij blijft, op dat ene incidentje midden in de nacht, even lief en vrolijk.

Maar voor de zekerheid (hoewel kou natuurlijk tegenwoordig officieel geen verkoudheid meer veroorzaakt) hijsen we hem vanaf nu lekker in zijn grote warme pak als we naar buiten gaan. En hij lijkt er weinig bezwaar tegen te hebben. Eigenlijk zou ik ook wel zo'n pak willen hebben, voor op de fiets...