1e verjaardag / 12e vermaanddag

Een reis om de zon, zo lang is Amitai bij ons. En het was een erg mooie reis, waarbij ik ontzettend veel nieuwe dingen heb geleerd. Vandaag bijvoorbeeld zat Amitai in bad de watermeloenresten van zich af te weken en op een washandje te sabbelen. Ik zat bellen te blazen met de bellenblaas die Amitai gisteren voor zijn verjaardag had gekregen. Dat op zichzelf is natuurlijk geen verrijkend leermoment. Zoetsappig en gezellig was het zeker wel! Maar dat terzijde, wat ik vandaag heb geleerd was dat sommige bubbels kunnen stuiteren op het water zonder te ploppen. Fragiele zeepbellen die dansen op het water, rondom de leukste persoon op aarde. Beter wordt het niet. Jammer genoeg kon Amitai de schoonheid van bellenballet nog niet helemaal op waarde schatten, maar hij was ook heel gelukkig met zijn natte washand.

Beetje een lang verhaal, het kan ook korter hoor. Het leven met Amitai is mooi. We zijn gelukkig, ook al zijn we soms een beetje vermoeid. Maar niet zo moe dat we geen feestje konden organiseren om zijn twaalfde vermaanddag te vieren. Met taart natuurlijk!

Ik heb om de serie vermaanddagfoto's van dit eerste jaar goed af te sluiten geprobeerd om toch nog een foto van Amitai liggend op zijn rug. Het kostte wel wat moeite, maar uiteindelijk bleek de aloude kattentruc goed te werken: een glinsterend lintje om naar te grijpen hield hem net lang genoeg op zijn plek voor 2 fatsoenlijke kiekjes.

Gelukkig was er nog wel een vrijwilliger die rustig wilde poseren voor mij!

Wat is er gebeurd deze maand in Amitais leven. Hij heeft wat moeite met gaan slapen 's nachts, en wij hebben nog niet helemaal uitgevonden hoe we daar mee om moeten gaan. Ik neem aan dat dat zichzelf wel oplost als wij maar een beetje volhardend blijven. Eten daarentegen gaat uitstekend. Amitai eet zelf brood, aardappels, groenten, dat gaat allemaal prima, gewoon zo met zijn handen. Yoghurt en brinta? Daar moet hij nog wel een beetje op oefenen, dat trucje met de lepel is hem nog niet helemaal duidelijk.
Lopen en praten staan nog steeds op zijn to do lijst. Met wat hulp van een loopwagentje gaat het lopen al de goede kant op. Praten, meh, hij is niet een genie die voor zijn eerste verjaardag al volzinnen spreekt. Misschien had ik hem dan ook meer dan uhm, 2 keer een boekje moeten voorlezen... Kijk, zonder de juiste stimulans wordt het natuurlijk niets met die taalontwikkeling! Maar, zijn passieve begrip van wat wij zeggen gaat langzaam maar zeker vooruit, dus uiteindelijk komt hij er vast wel. Ik heb er alle vertrouwen in!

Verlangens

Amitai viert binnenkort zijn eerste verjaardag. Veel mensen vragen mij of hij nog wensen heeft. Ik heb daarom een lijstje samengesteld met wat ik denk dat Amitais verlangens zijn op dit moment:

- iedere nacht onbeperkt toegang tot borstvoeding, minimaal van een uur 's nachts tot half acht 's ochtends
- een flinke voorraad pakjes met billendoekjes: Amitai vindt het fantastisch om de doekjes er een voor een uit te plukken en er daarna op een aantal te sabbelen.
- bij gebrek aan billendoekjes om op te sabbelen voldoen natte keukendoekjes ook
- pannen in een keukenkast
- een afwasmachine, liefst volgepakt met vieze vaat
- een lekker hoge trap waar hij zonder toezicht op kan klauteren

Een simpel mens met simpele wensen, onze kleine Amitai.

Leven

Amitai heeft gisteravond een nachtje gelogeerd bij mijn ouders (en is daar nu nog, vandaar dat ik even tijd heb om een stukje te typen). Yair en ik hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om uit eten te gaan met vrienden (ieder met een andere set vrienden, jammer genoeg, maar de afspraak van Yair stond al langer en die kon niet zomaar gecancelled worden). Maar ja, toen ik daar in dat restaurant zat realiseerde ik me wel hoezeer mijn leven is veranderd. Er waren helemaal geen kinderen daar! Nul kinderen. Wel 1 hond, maar dat telt niet. En dat is natuurlijk niet meer dan logisch, geen kinderen in een semi-hip restaurant in de Pijp na 8 uur 's avonds. Maar ik ben ondertussen zo gewend om zelf altijd een kind bij me te hebben als ik niet aan het werk ben dat het gewoon bizar voelde om ergens te zijn helemaal zonder kleintjes.
En toen dacht ik aan de mythe dat je leven ophoudt nadat je een kind hebt gehad. Leven volgens de definitie van een twintiger, that is. En nu moet ik toegeven: dat is waarschijnlijk ook wel een beetje zo. Dat is eigenlijk geen mythe, dus. Amitai heeft mijn leven radicaal veranderd. Maar ik merk het amper. En als ik het merk dan kan ik me er niet druk over maken. Toen ik naar huis fietste gister wilde ik het wel erg vinden, hoor, want dat is natuurlijk sociaal wenselijk. Ik zou terug moeten verlangen. Naar de vrijheid! Naar mijn oude leven! Naar het echte leven! Maar, dat doe ik niet. Beetje triest misschien, maar ik ben eigenlijk heel gelukkig, zo zonder leven.

Trouwens, ik heb eindelijk de knoop doorgehakt en een iPhone aangeschaft. Dus, nu kan ik lekker altijd en overal foto's van Amitai nemen. Fijn he? Daar zat iedereen echt op te wachten. Meer foto's van Amitai. Nou ja, ik wel dus. Gezien wat ik hierboven schrijf neem ik waarschijnlijk zoveel foto's omdat ik onbewust de gapende leegte in mijn post-baring non-leven op wil vullen.

Voor diegenen die ook een leegte hebben op te vullen, voel je vrij om motten op instagram te followen, mocht je een smartphone hebben, en als je daar geen zin in hebt maar wel je dagelijkse dosis Amitai moet hebben dan kan je natuurlijk ook even in de slideshow onder aan het blog kijken, want daar komen mijn foonfoto's ook in terecht.

Buil

Amitai heeft vandaag zijn eerste buil op zijn hoofd opgelopen. Of nou ja, een builtje. Een grote schram. En een beetje tand door de lip, er was zelfs wat bloed bij. De eerste echte verwonding, van velen neem ik aan. Trauma! Hoewel, meer trauma voor mij dan voor hem, Amitai leek er al heel erg snel weer compleet overheen.
Hoe het is gekomen? Eerlijk gezegd weet ik het niet precies. Amitai zat lekker speelgoed van de plank af te trekken in zijn speelhoek. Ik nam de gelegenheid waar om even het balkon op te gaan om de was van de lijn af te halen. Toen ik bijna klaar was: BoemWaaaaah! gevolgd door die dreigende stilte die valt tussen de eerste kreet en de rest van het gehuil, de grote ademteug om goed uit te kunnen halen. Toen ik binnenkwam: een dramatisch gezicht met een zielig huilend kereltje waar het bloed lichtjes uit de mond drupt.

De arme jongen.Waar heeft hij toch zo'n slechte moeder aan verdiend?

De 11e vermaanddag

Als je 11 maanden zegt, dan wordt de werkelijkheid van de eerste verjaardag ineens erg reeel. Ik geloof het niet! Nog maar een paar weken! Ik moet eens serieus gaan nadenken over feestelijkheden... Maar dat is natuurlijk veel te vroeg voor deze blogpost, want deze post gaat over de 11e maand. En ook daarin is genoeg gebeurd, dus ik heb helemaal geen toekomstige verjaardag nodig om hier mijn woorden quotum te halen.

Het opvallendste is weer voortgang in Amitais mobiliteit. Nee, hij kan nog niet los lopen, maar zo lang hij zich ergens aan kan vast houden is hij een ware kieviet. Dus op die manier kan hij de hele kamer door apekooien. En klimmen begint ook tot zijn repetoir te behoren. Hij is al op de eerste traptrede gesignaleerd, dus dat betekent dat Yair en ik goed moeten oppassen, zo'n trap is toch best hoog. (Misschien een raar en overmatig praktisch idee, we zouden natuurlijk traphekjes kunnen ophangen. Maar ja, als ik kijk naar de lijst met klussen die nog gedaan moeten worden... Voorlopig houdt ik het wel bij deuren dichthouden.)

De toegenomen coordinatie wordt ook weerspiegeld in andere vaardigheden. Zo kan Amitai prima uit een beker drinken (alleen het wegzetten is nog een probleem, en daarnaast is het natuurlijk een superleuk spel om een mondvol drinken lekker uit te spugen, dus het wordt meestal toch een beetje een natte boel.). Ook zelf eten gaat beter, grote happen worden zonder moeite in zijn mond gestopt en smakelijk weggekauwd. Dus misschien ga ik binnenkort stoppen met het pureren van het grootste deel van zijn eten. Hoewel ik nog een beetje twijfel, want hij eet wel veel meer (voor mijn gevoel) als het eten gepureerd is. En ja, met zo'n minikindje wil ik toch wel zo veel mogelijk eten erin blijven proppen.

Naast fysieke vooruitgang zie ik ook mentale veranderingen. Die zijn alleen wat lastiger in een enkel woord te vangen. Zowel Yair en ik hebben het idee dat hij ons zo nu en dan een beetje begrijpt als we dingen zeggen. En niet alleen als we Nee zeggen (wat tegenwoordig toch wel vaak voorkomt, Amitai wordt steeds beter in het opzoeken van de grenzen van wat nog veilig is voor hem, en leuk voor ons), ook voor andere, iets abstractere dingen (Nu jij! Stop het daar maar in!). Maar ja, dat is misschien vooral wishful thinking van onze kant, het blijft een beetje gissen. Zijn ruimtelijk inzicht is in ieder geval zeker toegenomen: zijn spel omvat nu vooral dingen in andere dingen stoppen, en eruit halen, en er weer in stoppen.

Een laatste, opvallende verandering is het feit dat Amitai niet meer op zijn rug wil liggen. Niet voor verschonen of aankleden (wat erg onhandig is, vooral als zo'n met poep besmeurde baby besluit dat het tijd is om een lekker te gaan rondkruipen en schuiven op ons bed. Verschoontijd is tegenwoordig dus een beetje een worsteling, dat zal je wel begrijpen.) en ook niet voor de vermaanddag foto. Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd. Natuurlijk! Ik kan niet zomaar stoppen met de in mijn ogen ondertusen traditionele foto's. Ik wil in ieder geval het jaar vol maken...

Maar ja, nadat ik Amitai 15 keer weer terug had gelegd op zijn rug, en in ruil daarvoor maar iets van 2 foto's had genomen waar zijn gezicht te zien was, heb ik de handdoek in de ring gegooid. Voor de volledigheid heb ik nog wel een "ouderwets" vermaanddag overzichtje gemaakt. Helaas bevat die deze maand dus niet echt veel mooie foto's. De meeste waren zoals de onderste foto, een rug, een wegkruipende voet. Dus daarom heb ik ook een "nieuwerwetse" serie gemaakt, waarin Amitai gewoon kan zitten, en in de toekomst ook staan. Misschien dat ik het vanaf de volgende maand voortaan wel zo blijf doen, nadat ik nog 1 keer heb geprobeerd om liggende portretten te nemen.

 

Op naar Amitais 12e vermaanddag aka Amitais 1e verrrrrrrjaardaggggg!