Een reis om de zon, zo lang is Amitai bij ons. En het was een erg mooie reis, waarbij ik ontzettend veel nieuwe dingen heb geleerd. Vandaag bijvoorbeeld zat Amitai in bad de watermeloenresten van zich af te weken en op een washandje te sabbelen. Ik zat bellen te blazen met de bellenblaas die Amitai gisteren voor zijn verjaardag had gekregen. Dat op zichzelf is natuurlijk geen verrijkend leermoment. Zoetsappig en gezellig was het zeker wel! Maar dat terzijde, wat ik vandaag heb geleerd was dat sommige bubbels kunnen stuiteren op het water zonder te ploppen. Fragiele zeepbellen die dansen op het water, rondom de leukste persoon op aarde. Beter wordt het niet. Jammer genoeg kon Amitai de schoonheid van bellenballet nog niet helemaal op waarde schatten, maar hij was ook heel gelukkig met zijn natte washand.
Beetje een lang verhaal, het kan ook korter hoor. Het leven met Amitai is mooi. We zijn gelukkig, ook al zijn we soms een beetje vermoeid. Maar niet zo moe dat we geen feestje konden organiseren om zijn twaalfde vermaanddag te vieren. Met taart natuurlijk!
Ik heb om de serie vermaanddagfoto's van dit eerste jaar goed af te sluiten geprobeerd om toch nog een foto van Amitai liggend op zijn rug. Het kostte wel wat moeite, maar uiteindelijk bleek de aloude kattentruc goed te werken: een glinsterend lintje om naar te grijpen hield hem net lang genoeg op zijn plek voor 2 fatsoenlijke kiekjes.
Gelukkig was er nog wel een vrijwilliger die rustig wilde poseren voor mij!
Wat is er gebeurd deze maand in Amitais leven. Hij heeft wat moeite met gaan slapen 's nachts, en wij hebben nog niet helemaal uitgevonden hoe we daar mee om moeten gaan. Ik neem aan dat dat zichzelf wel oplost als wij maar een beetje volhardend blijven. Eten daarentegen gaat uitstekend. Amitai eet zelf brood, aardappels, groenten, dat gaat allemaal prima, gewoon zo met zijn handen. Yoghurt en brinta? Daar moet hij nog wel een beetje op oefenen, dat trucje met de lepel is hem nog niet helemaal duidelijk.
Lopen en praten staan nog steeds op zijn to do lijst. Met wat hulp van een loopwagentje gaat het lopen al de goede kant op. Praten, meh, hij is niet een genie die voor zijn eerste verjaardag al volzinnen spreekt. Misschien had ik hem dan ook meer dan uhm, 2 keer een boekje moeten voorlezen... Kijk, zonder de juiste stimulans wordt het natuurlijk niets met die taalontwikkeling! Maar, zijn passieve begrip van wat wij zeggen gaat langzaam maar zeker vooruit, dus uiteindelijk komt hij er vast wel. Ik heb er alle vertrouwen in!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten