Amitai heeft vandaag zijn eerste buil op zijn hoofd opgelopen. Of nou ja, een builtje. Een grote schram. En een beetje tand door de lip, er was zelfs wat bloed bij. De eerste echte verwonding, van velen neem ik aan. Trauma! Hoewel, meer trauma voor mij dan voor hem, Amitai leek er al heel erg snel weer compleet overheen.
Hoe het is gekomen? Eerlijk gezegd weet ik het niet precies. Amitai zat lekker speelgoed van de plank af te trekken in zijn speelhoek. Ik nam de gelegenheid waar om even het balkon op te gaan om de was van de lijn af te halen. Toen ik bijna klaar was: BoemWaaaaah! gevolgd door die dreigende stilte die valt tussen de eerste kreet en de rest van het gehuil, de grote ademteug om goed uit te kunnen halen. Toen ik binnenkwam: een dramatisch gezicht met een zielig huilend kereltje waar het bloed lichtjes uit de mond drupt.
De arme jongen.Waar heeft hij toch zo'n slechte moeder aan verdiend?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten