Kunst 2

Ik had nog geen update geschreven over mijn bezoek aan die veiling. Om te beginnen, geen van de objecten waar ik eerder over had gepost zijn nu van mij. Allemaal zijn ze voor meer geld dan ik ervoor over had 'gewonnen' door anderen. Sommigen voor heel veel meer geld (ik geloof dat die ene tekening voor 400 euro is verkocht, reken daar nog 29% veiling kosten bij en dan is dat mijns inziens Veel Geld). Maar gelukkig is het enige wat ik echt wilde hebben nu wel van mij. Ik wilde deze foto zo graag hebben dat ik er niet eens over durfde te reppen hier op het blog. Stom? Zeker! Maar desalniettemin is deze foto van Erzebet Baerveldt nu toch van mij:

Onder de andere werken die onder de hamer gingen waren geen foto's, en relatief weinig moderne kunst. Het was dus moeilijk om in te schatten hoe het bieden op "mijn" foto zou gaan verlopen. Mijn max was 200 euro, had ik besloten voordat de veiling begon. Dus, na aftrek van de 29% veilingkosten zou mijn hoogste bod niet meer dan 150 euro mogen zijn. Ik had geen idee of dat genoeg zou zijn, en ik was best wel zenuwachtig toen deze dame eindelijk naar voren werd gebracht, nadat ik al 150 andere werken onder de hamer had zien gaan. Het bieden begon op 50 euro, iemand had een papieren bod uitgebracht (dan biedt het veilinghuis namens de persoon die de commissie heeft uitgegeven tot de max van die persoon). Ik stak, trillerig, mijn papiertje met mijn veilingnummer omhoog. 60 euro. Had de papieren bieder nog meer in zijn mars? Zouden er anderen in de zaal geinteresseerd zijn? Voordat ik zelfs maar die gedachten had geformuleerd was de hamer al gevallen en bam! de blauwe buste was van mij. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel een beetje beduusd was. Zo vol ongeloof dat niemand anders haar wilde hebben dat ik helemaal vergat om mijn veilingnummer nogmaals omhoog te steken zodat ze mijn nummer konden noteren (ze moesten er speciaal om vragen, hoe beschamend amateuristisch van mij!). Maar ja, wel echt fantastisch dus. De foto heeft nu een prominente plek boven de bank. Eigenlijk is ie daar net te klein voor, het staat een beetje vreemd. Maar ik ben er zo ontzettend blij mee dat ik deze nieuwe schat moeilijk op een andere, minder in het oog springende plaats kan hangen. Misschien over een tijdje.

Als kadootje voor Yair had ik ook nog deze tekening gekocht:

Dat was een beetje een impulsaankoop. Ik had deze tekening niet vooraf gezien, niet in de online catalogus en ook niet tijdens de kijkdagen. Maar toen hij naar voren werd gebracht kreeg ik er een beetje een eerste wereldoorlog gevoel bij, en Yair is daar heel erg in geinteresseerd. Dus ik dacht dat het misschien wel een leuk kado zou zijn voor hem, als er niet teveel andere bieders zouden zijn (en de prijs dus niet te hoog zou liggen). Nu is het zo dat ieder werk op een bepaalde prijs wordt ingezet, op basis van een inschatting van het veilinghuis. Als niemand biedt, dan gaat de prijs omlaag. Biedt er nog niemand, dan gaat de prijs weer omlaag, etc etc. Deze tekening startte op 50, geen bieders, en ik hield mijn mond. OK, 20 dan. No takers. 10? Ik hield met moeite mijn arm omlaag. Dus uiteindelijk heb ik deze tekening voor 5 euro kunnen krijgen, het laagst verkopende item van de hele avond. In mijn ogen volkomen onbegrijpelijk en onterecht, maar ja. Dank zijn mijn ijzeren zelfbeheersing heb ik toch maar mooi weer 45 euro bespaard, en zijn wij een originele Armand Rassenfosse rijker.

Eigenlijk was mijn oorspronkelijke idee om deze tekening met Sinterklaas aan Yair te geven, maar ik kon het gewoon niet voor me houden toen ik eenmaal thuis was. En hij was en is er, zoals ik verwachtte, heel erg blij mee. Het is niet bepaald een vrolijke tekening, maar de Eerste Wereldoorlog was nou ook niet bepaald een vrolijke bedoening. Juist dat maakt het een beeldend werk, vind ik zelf.

Kort gezegd, ik vond het echt fantastisch, deze veiling. Ik ga zeker nog een keer, dus uhmm, als je nog behoefte hebt aan een leuk stukje kunst voor aan de muur, je kan mij altijd opdracht geven om voor je te zoeken!

De 14e vermaanddag

Maand 14 bracht natuurlijk de Grote Mijlpaal: de eerste stapjes! Amitai zelf lijkt er niet van onder de indruk, gewoon een andere dag zoals alle andere dagen. Alleen deze dag kon hij ineens een stuk sneller van A naar B komen, dus ja, dat lopen houdt hij er maar in. En het wordt al iets minder een dronkemansgang, minder gewaggel en meer doelgerichtheid. Wij blijven natuurlijk wel trots, alhoewel het nu al weer een beetje bij de normale gang van zaken hoort. Amitai kan de trap op, hij kan lopen, en hij kan de keukenkastjes en keukenlades open doen.

Dat brengt ons ook meteen bij de favoriete bezigheid van deze maand: keukenlades leeg halen. De eerste dag dat hij dat deed heb ik maar eens de keuken opnieuw ingedeeld. Misschien was het toch niet erg praktisch dat de lade waar Amitai het makkelijkst bij kan al mijn mooie fijne kopjes met gouden randjes bevatte. Terwijl in de andere la allerlei open verpakkingen met Brinta en cornflakes zaten.... Ontzettend leuk om mee te spelen natuurlijk! Nu zitten er in beide laden alleen maar dichte, relatief onbreekbare zaken, zodat Amitai zijn gang kan gaan. Dat was twee weken superrrrrrrleuk: alles uit de la, alles in de andere la, uit in uit in herverdelen uit in uit in enzovoortenzoverder. Ondertussen begint de lol er een beetje af te gaan, zo nu en dan worden nog een of twee items opgehaald, waarbij een pak crackers de enigszins verbazingwekkende favoriet is. Ik denk dat er van die crackers misschien niet heel veel meer over is, aangezien die ondertussen gebruikt zijn als voetbal, krukje en knuffeldier.

Verdere ontwikkelingen deze maand: Amitai heeft interesse gekregen in zelf eten, met zijn eigen lepel of vork. Hij is er redelijk goed in. Als hij echt honger heeft komt het grootste gedeelte van het voedsel in zijn mond. Als hij minder honger heeft dat kan het ook wel uitlopen op een grote smeerboel. Een voor ons fantastische ontwikkeling is dat Amitai nu kusjes kan geven.... Fan-tas-tisch! Je hoeft maar het woord kusje te zeggen en je kan iets verwachten wat tussen een beweging van zijn gezicht naar de jouwe tot een volledige slobberpartij op je wang of mond inzit. Het geeft ook meteen aan hoe veel (of weinig) hij van taal begrijpt, want als ik vraag "Wil je een kusje?", dan geeft hij mij een kus. Ook prima, natuurlijk.

Look who's walking!

Alsof hij het altijd al deed.

Stemmig

We zijn vanochtend gezellig met het hele gezin naar het stembureau gegaan. Amitai wilde vooral heel graag het rode potlood vasthouden, vast omdat hij eigenlijk ook zijn democratische plicht wilde vervullen. Helaas, kleintje, nog 17 jaar wachten!

Voor mij was het helder op welke partij ik wilde gaan stemmen. Maar dat is natuurlijk nog niet alles: ik moest ook nog kiezen op wie. Uit principe stem ik niet op de lijsttrekker. Nooit gedaan. De nummer 1 van iedere lijst krijgt al genoeg stemmen. Maar op wie valt dan precies de keuze? De lijst is lang. Politieke tijgers weten natuurlijk alles van iedereen op de lijst: nummer 25 is een beetje een sukkel; nummer 48 onthoudt de verjaardag van al zijn medewerkers, nummer 5's mening over megastallen is tegenovergesteld aan de mijne. Ik daarentegen weet niets, of in ieder geval heel weinig, van zo goed als iedereen op de lijst. Maar ik moet toch kiezen.

 
Dus hier is mijn tweetraps stelregel voor het uitbrengen van mijn stem:
stap 1: ik selecteer weloverwogen welke partij ik de beste vind (tot nu toe altijd PvdA)
stap 2: ik bekijk in het stemhokje de lijst van "mijn" partij, waarbij ik me vooral concentreer op de mensen die laag op de lijst staan,  en geef mijn stem aan de persoon met de grappigste naam.

Dit jaar is het Marijn van Ballengooijen geworden, op nummer 61.
Al met al maakt deze methode stemmen een heel vrolijke aangelegenheid. Ten eerste word ik blij van de grappige naam, ten tweede is het fijn om een voorkeursstem te geven aan iemand die naar alle waarschijnlijkheid niet gigantisch veel voorkeursstemmen krijgt (hoi Marijn! Ja ja, een van die stemmen kwam van mij (en Amitai, want die is ook dol op ballen gooi(j)en).

Dubbelfijn.

PS: Als ik in de regio Nijmegen had gestemd, dan was mijn stem natuurlijk gewoon naar mijn moeder gegaan (Josan Meijers, op nummer 78 in Kieskring Nijmegen). Blood is thicker than, uhhh, funny names.

Kunst

Al een paar weken stonden deze kunstwerken, geschilderd door Amitai, op tafel. Ze kwamen niet echt tot hun recht. Iedere keer als er een deur dicht ging waaiden ze om, en bovendien zagen ze er wel een beetje uit naar wat het was: stukken oud papier waar een 1-jarige een beetje op had lopen kliederen. Dus ik heb deze werken een beetje geupcycled: met een lijstje.

Ik heb pas 1 van de 2 werken opgehangen, voor de andere moet ik nog een plekje vinden. Maar over deze 'collectie' boven onze eettafel ben ik al heel tevreden. Onze eigen artist in residence, wat een luxe! Maar toch wil ik nog wel meer, meer kunst, that is. Deze woensdag ga ik naar een veiling om te kijken of ik een beetje goede deals kan krijgen voor wat werken waar ik in geinteresseerd ben.Veilingen zijn natuurlijk wel gevaarlijk, ik moet zorgen om niet meegesleept te worden in het bieden en vast te houden aan mijn eigen maximum prijzen. Maar het is ook een leuk avontuur! Hieronder wat foto's van werken die ik wel leuk vond op de kijkdag...

Lang niet alle werken zijn ze binnen mijn budget hoor. Dat beeld in de rechterbenedenhoek, bijvoorbeeld, staat met een richtprijs van 200 tot 400 euro in de catalogus. Een beetje veel voor een beeld dat thuishoort in een tuin die ik niet eens heb. Die tekening daarnaast is trouwens ook compleet bovenbudgetair, getekend door een echte kunstenaar (echter dan Amitai). Maar ja, een mens mag toch dromen, en op kijkdagen foto's nemen alsof zij zich gemakkelijk dergelijk werk kan veroorloven.

13e vermaanddag

Ik heb een beetje zitten nadenken of ik door moet gaan met de vermaanddag series. Het is natuurlijk wel wat werk. Maar de vermaanddag-foto's bieden een leuke regelmaat, en dwingen me om iedere maand een leuke foto te nemen en iets te schrijven. Dus ja, ik ga er maar wel mee door. Echter, het format van het afgelopen jaar werkt niet meer voor de Amitai van nu. Dus na nog wat meer prakkeseren heb ik gekozen voor het volgende format: ik neem iedere maand een foto van Amitai terwijl hij zijn favoriete bezigheid van de maand doet. Met, natuurlijk, De Hond in de bijrol. Het doel van De Hond is natuurlijk dat we een foto van de boomlange 18 jarige Amitai kunnen nemen, met dat speelgoedhondje. Dat lijkt me nou leuk, ter vergelijk met nu zeg maar. Nog maar 17 jaar wachten.

De bezigheid van de 13e maand: De trap opklimmen. En weer afgaan. En weer opklimmen. En weer afgaan. Opklimmenafgaanopklimmenafgaanopklimmen. Leuk joh! Vooral omdat Yair of ik er altijd bij moeten zijn, want helemaal veilig is het toch nog niet. Gelukkig laat hij zich nog wel gemakkelijk oppakken, verplaatsen naar de woonkamer (Locatie van het Speelgoed) voor wat afleiding, met de deur naar de gang en trap stevig gesloten, vanzelfsprekend. Uit het oog is toch nog meestal uit het hart bij Amitai.

Wat is er verder nog gebeurd deze maand? Er zit meer prosodie in zijn spraakproductie, dat wil zeggen de melodie van 'normale' nederlandse zinnen zit al in zijn geb(r)abbel, hoewel er nog helemaal geen betekenis in zit. Amitai zegt vaak gedecideerd "Ja!" als je hem een vraag stelt. Hij staat soms kortere tijd helemaal los, maar hij loopt nog niet. Zijn motoriek gaat ook echt vooruit, zo zag ik hem vorige week voorzichtig een blokje met een gat erin op de juiste plek schuiven van zijn blokken-trein (en mijn moederhart zwol van trots). En hij begint het eindelijk een beetje leuk te vinden om samen een boekje te lezen, wat ik zelf ook wel echt een heel erg fijne ontwikkeling vind. Dus ja, leuke maand die 13e maand!