Gisteren tijdens het eten probeerde Amitai zelf zijn hartige taart naar binnen te werken, maar het lukte hem niet om meer dan een iniminie stukje op zijn vork te krijgen. Na een aantal microscopisch kleine hapjes zette hij gedecideerd zijn vork in zijn bakje met eten, schoof het geheel naar mij en keek mij verwachtingsvol aan. Mijn hart smolt! Eindelijk communicatie die verder gaat dan NEEEEE DAT WIL IK NIEEEEEET (huilkrijsduwweg).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten