Just a perfect day

Gisteren was een dag zoals ik me ouderschap voorstelde voordat Amitai en Zev daadwerkelijk in mijn leven kwamen. We gingen een dagje naar Londen, voor een ubertoeristelijk rondritje in zo'n bus zonder dak. Niet ingewikkeld, Londen is een uurtje met de trein, die toeristenbus vertrekt dichtbij het treinstation, en aangezien het een toeristenbus is, is het niet noodzakelijk iets anders te doen dan een kaartje te kopen en in te stappen. Als je kinderen hebt moet je jezelf niet te hoge doelen stellen, toch?

Helaas kreeg ik de nacht voor vertrek migraine, dus ik was een beetje out of it op zondagochtend. Maar we hadden ons verheugd op dit uitstapje, en ik wilde niet dat mijn hoofd ervoor zou zorgen dat niemand in de bus zonder dak kon rijden, en ik wilde eigenlijk ook niet de pret missen en Yair alleen met de kinderen laten gaan. Dus, pijnstillers en gaan. Op weg naar de bus naar de trein naar de bus. Een beetje later dan gepland vanwege mijn gezombie in de ochtend. Zonder kinderwagen, want dat levert alleen maar gesjouw op, en Amitai kan die kleine stukjes tussen de verschillende vormen van (Openbaar) Vervoer makkelijk lopen, en Zev zit lekker in de draagzak.
De bus kwam net aan toen wij bij de halte waren: voortreffelijk. De trein naar Londen ging precies weg nadat wij waren ingestapt: fantastisch. Het feit dat het de langzame stoptrein bleek te zijn, toen we eenmaal wegreden mocht de pret niet drukken. Wel jammer dat Zev een beetje huilerig was. Schudden, voeden, wiegen, knuffelen, zingen, het kon hem niet echt opvrolijken. Hij was zo ongenadig ongelukkig dat het meisje in het bankje naast ons zelfs opstond, na verscheidene vuile blikken en luide telefoontjes naar vriendinnen over hoe dronken zij en andere vriendinnen wel niet waren gisteravond, om te verkassen naar een andere wagon. Maar tegen het einde van de reis viel Zev toch in slaap, en het meisje dat tegenover ons zat zei dat ze het helemaal niet erg vond, al dat lawaai want "I was a baby too, once." Ondertussen was Amitai een beetje tegen Yair aan aan het hangen, klagend dat hij het maar niets vond dat we de wandelwagen niet mee hadden genomen, want hij had buikpijn (waarmee hij vaak bedoelt dat hij moe is).
Eenmaal in Londen was de toeristenbus snel gevonden. Leukleukleuk, Amitai was helemaal blij dat hij eindelijk in een bus zonder dak mocht plaatsnemen, en Yair en ik vonden de tour verrassend leuk. Zev had geen mening over de tour maar wel over het leven. Maar zo in de open lucht had niemand last van zijn onvrede, en bovendien viel hij redelijk snel in slaap. Het was een beetje fris daar bovenin, zo zonder dak, dat was jammer. En er was ook een protestmars door de stad, waardoor we de hele tijd van de route af moesten wijken en regelmatig in langzaamrijdend verkeer stonden. De tour duurde daarmee wat lang. Zev wisselde slapen en klagen af, Amitai werd ondertussen wel heel hangerig en lusteloos, afgewisseld met vlagen van willen rondrennen en klauteren, wat natuurlijk niet kan in een rijdende bus, zonder dak. Na 2 uur hadden we er eigenlijk allemaal grondig genoeg van, en hadden we ook alle leuke dingen wel gezien, maar toen stonden we compleet vast in het verkeer en moesten we ook nog best een eind naar ons startpunt. En nu het wat later in de middag was was het echt koud als de zon verdween, wat eigenlijk non stop het geval was. Ettelijke feitjes over de grote brand van Londen later (wist je dat er meer mensen zijn gestorven door van het monument ter nagedachtenis van de brand af te springen dan er waren omgekomen bij de daadwerkelijke brand?) was Zev net weer lekker in slaap gevallen toen we vanwege onduidelijke redenen van bus moesten wisselen. De nieuwe gids wist gelukkig niets over de grote brand van Londen te vertellen, maar Zev was wakker en boos. Amitai kon alleen maar slap hangen en vragen wanneer hij nou eindelijk naar bed toe mocht. Yadayadayada trafalgar square yadayada picadilly circus yadayada moeten we nou ook nog naar fucking hyde park yadayadayada de hel de hel.
Eindelijk bij Victoria Station. Heerlijk. Helaas kunnen we nog niet naar huis want we hadden, toen we optimistisch aan de tour begonnen, met een in Londen woonachtige vriend afgesproken om na de tour nog wat te drinken. We kunnen hem natuurlijk niet meer afzeggen nu, ook al is iedereen (inclusief ikzelf) jengelig, hangerig en een beetje ongelukkig. Wijn (niet voor mij, want pijnstillers), kaas, een warme bar, ach eigenlijk is het ook niet zo gek. Ik voel me wel een beetje een moeder die het allemaal niet echt in de hand heeft, mijn hoofd is nog steeds wazig, en, oh shit, nou kotst Zev ook nog Yair en de vloer helemaal onder. Amitai probeert uit de bar te ontsnappen en ik moet hem letterlijk terugslepen naar onze tafel. Na een paar keer geeft hij het op en gaat op de grond liggen met zijn hoofd op mijn tas omdat hij zo moe is, wat de head waitress ons niet in dank afneemt, maar onze eigen serveerster is heel lief voor hem.
Yair is ondertussen wel weer opgedroogd na wat poetsen (we hadden natuurlijk geen schone kleren bij ons, noch voor hem noch voor Zevje) en de wijn en de kaas is op. Die selectie van Britse kazen bleek trouwens verrassend lekker, veel beter dan het gemiddelde franse kaasplankje dat ik bij de AH samenstel. Op naar de trein. Dit keer nemen we wel de snelle trein. Zev is (verrassing verrassing) nog steeds ongelukkig, maar valt na wat schudden en voeden toch in slaap. Als er een tweezitsbankje naast ons vrij komt leggen we Amitai daar neer, en hij valt ook in slaap. Het is ons gelukt! Nog maar een dik half uur en we zijn in Brighton! Wel echt jammer dat we net vandaag hebben gekozen om de wagen thuis te laten, want Amitai is duidelijk helemaal kapot. Kijk hem daar nou lief liggen slapen! Wat een schat is het toch.
Oh shit, nu kotst Amitai de hele trein onder. En zichzelf. Wat een boel kots voor zo'n klein jongetje, en hij had vandaag (nu ik erover nadenk) eigenlijk amper wat gegeten. Waar komt dat allemaal vandaan? Yair neemt Amitai mee naar het toilet om hem aldaar op te kalefateren. Voor hem hebben we natuurlijk ook geen schone kleren meegenomen. Ik probeer met billendoekjes zo goed en zo kwaad mogelijk alles op te ruimen, ondertussen Zev vasthoudend die natuurlijk weer wakker is geworden. Gelukkig is hij zo beduusd van alle plotse activiteit dat hij vergeet te huilen. Stoel schoongepoetst en Amitai afgeveegd, wij tellen de minuten af tot Brighton. Ahhhh, we zijn er. Terwijl we wachten tot de deuren open gaan, en Amitai groenig bij Yair op de schouder hangt, complimenteren twee vrouwen Yair met zijn hands-on vaderschap. Hun (inmiddels ex-)mannen zouden nooit zo hebben geholpen als hen zoiets wat overkomen. Terwijl Yair zijn complimenten in ontvangst neemt (ik sta al buiten en zie het door het raam gebeuren) kotst Amitai over Yairs schouder weer een stoel vol. Gelukkig zaten er geen mensen. Wel wonderbaarlijk dat Amitai nog niet leeg is, na dat feest van net. Aangezien de trein zo weer gaat vertrekken hebben we dit keer geen tijd om schoon te maken en stappen we maar gewoon uit (sorry medereizigers, sorry treinschoonmakers). In de bus naar huis hebben we een plastic zakje bij de hand om hem discreet te laten spugen terwijl een groep Italiaanse meisjes in katzwijm raakt omdat Zev zo ontiegelijk schattig is. Nu wel ja. Aan het einde van de dag.

Eigenlijk moet ik blij zijn. Toen we eenmaal thuis waren had ik er geen erg meer in dat ik me zelf niet bepaald superfit voelde, met mijn wazige hoofd. En bovendien was dit de eerste keer dat ik het idee had dat de dag echt leuker zou zijn verlopen hadden we geen kinderen gehad. Dus al met al, 1 dag op drie jaar, dat is geen slechte score. En nee, er zijn geen foto's van deze dag.