Zev's 12e vermaanddag

Zev is begin deze maand een heel jaar geworden. EEN JAAR!!! En, cliche cliche, het ging heel snel. En, minder cliche minder cliche, het ging heel langzaam. Er waren uren, dagen, weken die maar voortduurden. Er waren maanden die voorbij vlogen. Het was leuk. Het was zwaar. Vermoeiend, liefdevol, gezellig, met irritaties (tussen Yair en mij) strenge woorden (tussen Yair mij en Amitai) en lichte wanhoop (vooral van mij naar Zev als hij weer eens niet wilde slapen en ik vond dat het echt wel tijd was en hij ook overduidelijk moe was en godverdomme waarom ga je nou niet slapen maar alleen maar huilen hou nou toch gewoon eens op), zo nu en dan wat momenten van verbazing (dit is mijn familie, dit is mijn gezin, deze twee lieve warme kinderen zijn mijn kinderen en ze houden ook van mij!) en ook nog twee verhuizingen.

De metamorfose in zo'n eerste jaar is natuurlijk wel enorm. Van hulpeloos en gedachteloos babietje naar een mobiel kind met een mening en voorkeuren... Het is natuurlijk de normaalste zaak van de wereld, maar het blijft verbazingwekkend. En Zev weet zijn voorkeuren ook wel duidelijk te maken. In de afgelopen maand is hij helemaal gaan vertrouwen op wijzen, zo nu en dan kracht bijgezet met "Dah! Dah!" om aan te geven welk eten of drinken (of speelgoed, maar eten blijft zijn focus) hij nu graag blieft.

Verder zou Zev het liefst altijd doen wat Amitai doet en zijn waar Amitai is. Amitai is een net iets minder grote fan van Zev, en vindt het moeilijk om te delen. Maar soms is er toch ineens een klein opleving van broederliefde en vriendelijkheid, en dan smelt ik helemaal. Totdat Zev ineens weer, boink, wordt omgeduwd, of, pinch, stiekem wordt geknepen. Ik vind het lastig om een goede opvoedingsstrategie te bedenken om dit te stoppen. Iedere keer op de gang als Amitai onaardig doet? Een stickerbeloning als hij wel aardig doet? Blegh. Ik heb ergens ook het gevoel dat dit als vanzelf zou moeten gaan. Ik weet dat Amitai eigenlijk heel gesteld is op Zev. Als hij hem niet meteen ziet (omdat Zev ligt te slapen bijvoorbeeld) dan vraagt hij onmiddelijk bezorgd waar Zev is. Dus ja, misschien zit het in de basis gewoon wel goed, en moet ik me er maar geen zorgen over maken. Richting zijn eerste verjaardag begon Zev ook steeds meer van zich af te bijten, dus waarschijnlijk vinden zij op een gegeven moment wel een goede balans in hun relatie. Ik moet een beetje sturen, en een beetje geduld hebben, denk ik.

Ik vind het trouwens leuk om te merken dat hij echt van knuffelen houdt. Niet voortdurend, maar er zijn duidelijk momenten dat hij zelf beslist dat het tijd is voor een lekkere knuffel (dan probeert hij zichzelf op mijn schoot te wurmen) of een kus (in dat laatste geval drukt hij zijn voorhoofd zeer enthousiast tegen mijn gezicht aan. Bonk. Bonk. Ahhhh de liefde tussen moeder en kind. Zo teder. Bonk. Bonk.)

Los lopen zit er nog niet in, trouwens, en hij weigert ook steevast om aan onze handen te lopen. Als we dat proberen gaat hij onmiddelijk zitten, ons vertrouwt hij duidelijk voor geen meter.  Maar hij loopt wel langs de bank, en achter een wagentje... Dus tsja, wie zal het zeggen! OK, ik kan al wel verklappen dat hij tot nu toe nog niet veel aanstalten maakt om meer te doen dan dit, dus ik denk niet dat hij bij zijn 13e vermaanddag wel zal lopen, maar ja, het zou zo maar kunnen. Ik heb de hoop nog niet opgegeven (heb wederom een weddenschap hierover met Yair, mijn inzet is half Februari, dus er is niet meer zo heel veel tijd!).

De favoriete bezigheid van Zev in zijn twaalfde levensmaand? Op de eerste plaats, eten; op de tweede plaats, Amitai stalken; op de derde plaats, dingen in een doos doen en er weer uit halen. Heerlijk makkelijk voor ons, want er is altijd wel iets doos-achtigs in de buurt, en dingen zijn ook niet moeilijk te vinden. Simpel, en doeltreffend. Zev blij, wij blij!

Zevs 11e vermaanddag

Zev is stiekem al een jaar oud, maar ik moet nog even een kleine achterstand inhalen... 

In zijn elfde levensmaand heeft Zevje zijn mobiliteit echt ontdekt. Als hij wil dan kan hij zich supersnel voortbewegen, als een klein kruiprobotje. Het meest aantrekkelijke kruipdoel is toch wel Amitai, en datgene wat Amitai op ieder moment in zijn hand heeft. Dat object moet wel fantastisch zijn, want de goddelijke Amitai neemt de moeite om er aandacht aan te besteden! Deze combinatie van mobiliteit en Amitai-verafgoding leidt wel tot enigszins teritoriaal gedrag bij Amitai. Begrijpelijk, maar toch proberen wij hem te leren dat hij als grote broer de verantwoordelijkheid heeft om zijn fysieke overmacht niet voortdurend in te zetten om zich Zev van het lijf te houden. Tot nu toe zijn we daar maar matig succesvol in, maar de onverhoedse aanvallen schrikken Zev absoluut niet af om Amitai toch te blijven stalken. 

Zevje begon zich deze maand ook regelmatig op te trekken en, zich vasthoudend aan om het even welk object, te staan. Het staan blijft wel een wiebelige aangelegenheid, en voortbewegen zat er nog niet in. En hij was een week of twee ook niet in staat om zelf weer te gaan zitten, wat er eigenlijk toe leidde dat hij zichzelf opsluit in een soort van sta-gevangenis. Gelukkig heeft hij vlak voor zijn elfde vermaanddag geleerd om zichzelf zeer charmant op zijn derierre te laten vallen. Zo'n luier biedt toch een klein beetje padding om de klap op te vangen, helemaal de dikke wasbare luiers die we hier in huis gebruiken. 

Ik ben, zoals je wel kan zien, gestopt met foto's nemen met de groene kriebeltjes achtergrond. Het is amper te doen om Zev stil te laten liggen voor de duur van een luierverschoning, laat staan een fotosessie. Bij Amitai ging ik op dit moment over op het documenteren van een nieuwe vaardigheid. Voor Zev dacht ik om elke maand zijn favoriete bezigheid van die maand te documenteren. In de 11e maand was dat overduidelijk: Eten!!!! Zev is dol op eten. Al sinds zijn eerste hap vast voedsel was hij enthousiast, maar in de 11e maand van zijn leven werd eten echt een centrale waarde in zijn bestaan. Voedsel was een van de eerste dingen waar ik Zev echt cognities over zag hebben. Daarvoor had hij al duidelijk enthousiasme voor Amitai, Yair en mij, maar geen van de objecten in zijn leven wekte echt zijn interesse. In maand 11 merkte ik plots dat iedere keer als ik iets at Zevje zeer ontevreden werd. Het leek erop dat hij had bedacht dat als het in mijn mond kon, waarom niet in de zijne? Dus, nu eet hij met de pot mee, en alleen in zeer hete of alcoholische of stikgevaarlijke gevallen wordt hem het gezamelijke voedsel onthouden.

Dit lijkt misschien allemaal niet zo vermeldenswaardig. Ja, nou en, een kind dat van eten houdt. Verrassing! Maar het valt mij wel degelijk op, voornamelijk denk ik omdat Amitai dat helemaal niet had. Vast voedsel interesseerde hem maar mondjesmaat (haha) tot hij een maand of 8-9 was, en pas met anderhalf jaar leek hij echt te merken als hij iets anders (lees gezonders) kreeg dan wat de rest at. En ja, ik weet dat je kinderen niet met elkaar moet vergelijken, maar soms realiseer ik me ineens dat dingen die ik door mijn ervaring met Amitai aannam als regel ('Zo zijn kinderen dus') eigenlijk individueel waren. Zev heeft me de ogen geopend!

rant rant rant

Vandaag was ik met de kinderen op bezoek geweest in Tiel. Dat betekende (naast gezelligheid) ook een uurtje terugrijden naar huis. Omdat er sport was op Radio 1 (blegh) luisterde ik naar BNR, waar een discussie was over kinderopvang. Kinderopvang moet beter (geen probleem mee, natuurlijk), kinderopvang zou eigenlijk goedkoper moeten zijn (zou ik ook geen nee tegen zeggen), en zo nog een paar dingen kwamen voorbij. Echter, waar ik wel een probleem mee heb, en wat veel naar voren komt als het over kinderopvang gaat, en over ouderschap in het algemeen, is het sexisme waarmee dit soort discussies altijd gepaard gaat. Het ergst in deze discussie was kamerlid Anne Mulder, woordvoerder sociale zaken en werkgeledenheid bij de VVD. Je zou denken dat met een relatief unisex naam als Anne deze meneer zich ook wel in vrouwen zou kunnen verplaatsen, maar het viel tegen. Twee qoutes (niet verbatim, want ik was aan het rijden, dus geen tijd voor notities)
"Wij [van de VVD] zien kinderopvang als een economisch middel. Wij willen natuurlijk ook graag dat vrouwen werken."
"Je moet natuurlijk ook denken hoe het is voor de werkgever [als we mannen zwangerschapsverlof geven]. Die zullen dan gaan kijken als ze iemand aannemen, gaat die zwangerschapsverlof nemen? En dan nemen ze liever een zzp'er aan op die plek."

Wow. OK. Vrouwen werken dus alleen maar bij gratie van de kinderopvang, en als die wegvalt, bye bye baan? Het idee dat een vader wel eens (een stuk van? of, wie weet, de helft van? of, helemaal bizar, het grootste deel van?) de zorg op zich zou kunnen nemen, dat is duidelijk te bizar om zelfs maar te overwegen. En tsja, volgens meneer Mulder is het eigenlijk sowieso onbegrijpelijk dat iemand nog een vrouw onder de 50 een baan geeft. Kijk, nu kunnen werkgevers de tikkende tijdbommen van al die potentiele zwangerschapsverloven nog omzeilen door gewoon mannen aan te nemen. Maar als we MANNEN een gelijkwaardig bevallingsverlof gaan geven, op wie kunnen die arme werkgevers dan nog terugvallen? Weet je wel dat mannen tot hun 80ste nog kinderen kunnen maken? Dan kan je dus zelfs geen 65+er meer veilig aannemen!! Nou ja, wel een vrouw natuurlijk, maar tsssk tsssk, die willen dan waarschijnlijk weer voor de kleinkinderen gaan zorgen, je weet hoe ze zijn die vrouwen. Hormonaal. Veel beter in zorgen. Het is hun aanleg, he.

Ja, ik weet het, dat laatste heeft deze arme meneer Mulder allemaal niet zo gezegd, zo erg was het ook weer niet. Zijn sexisme bleef beperkt tot het redelijk standaard 'vrouwen zorgen nu eenmaal voor de kinderen en het is niet raar dat werkgevers daarom een voorkeur hebben voor mannen', maar toch. Zo iemand is wel de woordvoerder op een gebied waar keuzes worden gemaakt die verstrekkende gevolgen hebben voor ouders van beide geslachten. En je kiest als politieke partij iemand echt niet als woordvoerder als je denkt dat hun ideeen niet OK zijn, dus klaarblijkelijk ligt niemand bij de VVD wakker van een beetje sexistisch gedachtengoed.

Ach, who am I kidding, het is niet alleen de VVD. Als het over kinderopvang gaat komt iedereen altijd maar weer aan met het aloude 'Moeders werken voor niets want al hun inkomen gaat naar de kinderopvang.' Alsof er over het algemeen niet twee ouders zijn, die alletwee een inkomen hebben en samen die kinderopvang betalen. En laten we wel wezen, op andere gebieden blijkt een positief banksaldo helemaal niet van belang: studenten mogen, nee moeten, zichzelf in de schulden gaan steken zodat zij aantrekkelijk zijn voor de arbeidsmarkt met een mooie opleiding. Maar als het gaat om werkende moeders, dan zijn de bijdrage aan de maatschappij door werken, blijvend betere kansen op de arbeidsmarkt door afwezigheid van gaten in je CV, en persoonlijke ontwikkeling ineens irrelevante overwegingen. Als er gewerkt wordt, dan moet dat geld opbrengen. Huppakee. Kosten voor kinderopvang als investering? Nee joh, welke vrouw is er nou gek genoeg om haar bloedjes te dumpen bij zo'n kinderstalling als daar niet heel veel cold hard cash tegenover staat, of als het echt echt moet omdat er anders honger wordt geleden? Ja toch?

Anyway, zoals je ziet heb veel binnensmonds zitten foeteren tegen de radio tijdens mijn ritjes terug naar huis, waarna ik* snel de kinderen op bed heb gelegd om dit in te typen zodat ik tenminste niet naar bed ga terwijl het stoom nog uit mijn oren komt. Dit is de eerste keer in mijn leven, trouwens, dat ik denk 'Zat ik maar op Twitter'. Dan kon ik mijn onvrede over deze uitspraken, in 140 tekens, op meneer Mulder zelf afreageren @a_mulder. Maar misschien is het maar beter dat ik geen Twitter heb. Want over het algemeen zijn ze daar volgens mij niet zo lief voor vrouwen met feministische neigingen.

* Ik heb inderdaad de kinderen op bed gelegd. Alleen. Niet omdat mijn hormonen en baarmoeder me daar speciaal geschikt voor maken. Yair zit in het buitenland.  En Skype is een mooi middel, maar daarmee kan je echt geen tanden poetsen, slaapzakken aantrekken en dekens instoppen. Dus ik was dit keer echt de enige aangewezen persoon voor deze taak.

Zev's 9e en 10e vermaanddag

Het was een drukke maand. Verhuizing, uitpakken, Yair en ik meteen weer aan het werk, Amitai en Zev meteen weer naar het kinderdagverblijf.... Ja, druk. Zo druk, dat ik (zoals gemerkt) niet toe ben gekomen aan eht updaten van het blog. Zev's 9e vermaanddag is zo geruisloos voorbij gegaan. Sorry Zev! Maar ik heb nog wel wat (crappy telefoon) foto's genomen van de 9 maanden oude Zev, meer dan een week te laat, dat wel.

Zoals je kan zien op die foto's heeft Zev net aan het einde van zijn negende levensmaand leren kruipen. Het was nog even spannend. Spannend? Kruipen? Ja, voor mij wel. Ik had namelijk toen we naar Engeland verhuisden tegen Yair gezegd dat Zev zeker zou kunnen kruipen voor we weer terug zouden gaan naar Nederland. 6 maanden de tijd om het te leren, dat leek me meer dan genoeg! Ik heb dus maar meteen een weddenschap afgesloten met Yair. Als Zevje kon kruipen voor we vertrokken dan zouden Yair en ik samen naar een balletvoorstelling gaan, dat was de inzet. Ik had er al helemaal zin in! Maar Zev hield het spannend tot, letterlijk, de laatste dag.

De hele negende levensmaand leek het wel de hele tijd te gaan gebeuren. Op handen en knieen zitten, veel heen en weer gewiebel, veel achteruit gekruip.... Maar vooruitgaan deed hij niet. En toen, op die laatste dag, toen wij helemaal ingepakt klaar waren om te gaan, eindelijk een paar centimeter zichtbare vooruitgang!

Yes! Weddenschap gewonnen. En ook leuk dat Zev nu kan kruipen natuurlijk. Voor hem. En voor mij, want ik ga lekker met Yair naar het ballet. Maar vooral voor Zev, want hij wilde zo graag voortbewegen! En in de loop van de afgelopen maand, zijn 10e levensmaand, heeft hij dan ook snel zijn actieradius vergroot van kleine ministukjes (van misschien 10 centimeter waarna hij uitgeput neerzeeg) naar hele rondreizen door het huis. De eerste keer dat hij om het hoekje kwam kijken vanuit de woonkamer terwijl ik in de keuken stond... Zo ontzettend leuk en gezellig!

Het terugverhuizen heeft trouwens ook Zevs slapen 's nachts ontzettend goed gedaan. Hij heeft nu zijn eigen kamer. De eerste nacht werd hij nog een keertje wakker, en toen hebben wij hem (hoe cru!) laten huilen. Daarna is het eigenlijk gewoon goed gegaan, en nu slaapt hij gewoon de nacht door. Heerlijk voor ons, en ook voor hem. Iedereen is gelukkiger!

Het is nu trouwens eigenlijk onmogelijk geworden om fatsoenlijke vermaanddagfoto's te nemen van Zev, omdat hij zo mobiel is. Hij gaat echt niet meer rustig op zijn rug liggen, totdat ik een mooie foto heb genomen. Dus dit is denk ik de laatste maand dat ik deze foto's heb (geprobeerd) te nemen. Het achtergrondje gaat een andere bestemming krijgen (kussens? gordijntje?). Dag dag groene kriebeltjes! 

Just a perfect day

Gisteren was een dag zoals ik me ouderschap voorstelde voordat Amitai en Zev daadwerkelijk in mijn leven kwamen. We gingen een dagje naar Londen, voor een ubertoeristelijk rondritje in zo'n bus zonder dak. Niet ingewikkeld, Londen is een uurtje met de trein, die toeristenbus vertrekt dichtbij het treinstation, en aangezien het een toeristenbus is, is het niet noodzakelijk iets anders te doen dan een kaartje te kopen en in te stappen. Als je kinderen hebt moet je jezelf niet te hoge doelen stellen, toch?

Helaas kreeg ik de nacht voor vertrek migraine, dus ik was een beetje out of it op zondagochtend. Maar we hadden ons verheugd op dit uitstapje, en ik wilde niet dat mijn hoofd ervoor zou zorgen dat niemand in de bus zonder dak kon rijden, en ik wilde eigenlijk ook niet de pret missen en Yair alleen met de kinderen laten gaan. Dus, pijnstillers en gaan. Op weg naar de bus naar de trein naar de bus. Een beetje later dan gepland vanwege mijn gezombie in de ochtend. Zonder kinderwagen, want dat levert alleen maar gesjouw op, en Amitai kan die kleine stukjes tussen de verschillende vormen van (Openbaar) Vervoer makkelijk lopen, en Zev zit lekker in de draagzak.
De bus kwam net aan toen wij bij de halte waren: voortreffelijk. De trein naar Londen ging precies weg nadat wij waren ingestapt: fantastisch. Het feit dat het de langzame stoptrein bleek te zijn, toen we eenmaal wegreden mocht de pret niet drukken. Wel jammer dat Zev een beetje huilerig was. Schudden, voeden, wiegen, knuffelen, zingen, het kon hem niet echt opvrolijken. Hij was zo ongenadig ongelukkig dat het meisje in het bankje naast ons zelfs opstond, na verscheidene vuile blikken en luide telefoontjes naar vriendinnen over hoe dronken zij en andere vriendinnen wel niet waren gisteravond, om te verkassen naar een andere wagon. Maar tegen het einde van de reis viel Zev toch in slaap, en het meisje dat tegenover ons zat zei dat ze het helemaal niet erg vond, al dat lawaai want "I was a baby too, once." Ondertussen was Amitai een beetje tegen Yair aan aan het hangen, klagend dat hij het maar niets vond dat we de wandelwagen niet mee hadden genomen, want hij had buikpijn (waarmee hij vaak bedoelt dat hij moe is).
Eenmaal in Londen was de toeristenbus snel gevonden. Leukleukleuk, Amitai was helemaal blij dat hij eindelijk in een bus zonder dak mocht plaatsnemen, en Yair en ik vonden de tour verrassend leuk. Zev had geen mening over de tour maar wel over het leven. Maar zo in de open lucht had niemand last van zijn onvrede, en bovendien viel hij redelijk snel in slaap. Het was een beetje fris daar bovenin, zo zonder dak, dat was jammer. En er was ook een protestmars door de stad, waardoor we de hele tijd van de route af moesten wijken en regelmatig in langzaamrijdend verkeer stonden. De tour duurde daarmee wat lang. Zev wisselde slapen en klagen af, Amitai werd ondertussen wel heel hangerig en lusteloos, afgewisseld met vlagen van willen rondrennen en klauteren, wat natuurlijk niet kan in een rijdende bus, zonder dak. Na 2 uur hadden we er eigenlijk allemaal grondig genoeg van, en hadden we ook alle leuke dingen wel gezien, maar toen stonden we compleet vast in het verkeer en moesten we ook nog best een eind naar ons startpunt. En nu het wat later in de middag was was het echt koud als de zon verdween, wat eigenlijk non stop het geval was. Ettelijke feitjes over de grote brand van Londen later (wist je dat er meer mensen zijn gestorven door van het monument ter nagedachtenis van de brand af te springen dan er waren omgekomen bij de daadwerkelijke brand?) was Zev net weer lekker in slaap gevallen toen we vanwege onduidelijke redenen van bus moesten wisselen. De nieuwe gids wist gelukkig niets over de grote brand van Londen te vertellen, maar Zev was wakker en boos. Amitai kon alleen maar slap hangen en vragen wanneer hij nou eindelijk naar bed toe mocht. Yadayadayada trafalgar square yadayada picadilly circus yadayada moeten we nou ook nog naar fucking hyde park yadayadayada de hel de hel.
Eindelijk bij Victoria Station. Heerlijk. Helaas kunnen we nog niet naar huis want we hadden, toen we optimistisch aan de tour begonnen, met een in Londen woonachtige vriend afgesproken om na de tour nog wat te drinken. We kunnen hem natuurlijk niet meer afzeggen nu, ook al is iedereen (inclusief ikzelf) jengelig, hangerig en een beetje ongelukkig. Wijn (niet voor mij, want pijnstillers), kaas, een warme bar, ach eigenlijk is het ook niet zo gek. Ik voel me wel een beetje een moeder die het allemaal niet echt in de hand heeft, mijn hoofd is nog steeds wazig, en, oh shit, nou kotst Zev ook nog Yair en de vloer helemaal onder. Amitai probeert uit de bar te ontsnappen en ik moet hem letterlijk terugslepen naar onze tafel. Na een paar keer geeft hij het op en gaat op de grond liggen met zijn hoofd op mijn tas omdat hij zo moe is, wat de head waitress ons niet in dank afneemt, maar onze eigen serveerster is heel lief voor hem.
Yair is ondertussen wel weer opgedroogd na wat poetsen (we hadden natuurlijk geen schone kleren bij ons, noch voor hem noch voor Zevje) en de wijn en de kaas is op. Die selectie van Britse kazen bleek trouwens verrassend lekker, veel beter dan het gemiddelde franse kaasplankje dat ik bij de AH samenstel. Op naar de trein. Dit keer nemen we wel de snelle trein. Zev is (verrassing verrassing) nog steeds ongelukkig, maar valt na wat schudden en voeden toch in slaap. Als er een tweezitsbankje naast ons vrij komt leggen we Amitai daar neer, en hij valt ook in slaap. Het is ons gelukt! Nog maar een dik half uur en we zijn in Brighton! Wel echt jammer dat we net vandaag hebben gekozen om de wagen thuis te laten, want Amitai is duidelijk helemaal kapot. Kijk hem daar nou lief liggen slapen! Wat een schat is het toch.
Oh shit, nu kotst Amitai de hele trein onder. En zichzelf. Wat een boel kots voor zo'n klein jongetje, en hij had vandaag (nu ik erover nadenk) eigenlijk amper wat gegeten. Waar komt dat allemaal vandaan? Yair neemt Amitai mee naar het toilet om hem aldaar op te kalefateren. Voor hem hebben we natuurlijk ook geen schone kleren meegenomen. Ik probeer met billendoekjes zo goed en zo kwaad mogelijk alles op te ruimen, ondertussen Zev vasthoudend die natuurlijk weer wakker is geworden. Gelukkig is hij zo beduusd van alle plotse activiteit dat hij vergeet te huilen. Stoel schoongepoetst en Amitai afgeveegd, wij tellen de minuten af tot Brighton. Ahhhh, we zijn er. Terwijl we wachten tot de deuren open gaan, en Amitai groenig bij Yair op de schouder hangt, complimenteren twee vrouwen Yair met zijn hands-on vaderschap. Hun (inmiddels ex-)mannen zouden nooit zo hebben geholpen als hen zoiets wat overkomen. Terwijl Yair zijn complimenten in ontvangst neemt (ik sta al buiten en zie het door het raam gebeuren) kotst Amitai over Yairs schouder weer een stoel vol. Gelukkig zaten er geen mensen. Wel wonderbaarlijk dat Amitai nog niet leeg is, na dat feest van net. Aangezien de trein zo weer gaat vertrekken hebben we dit keer geen tijd om schoon te maken en stappen we maar gewoon uit (sorry medereizigers, sorry treinschoonmakers). In de bus naar huis hebben we een plastic zakje bij de hand om hem discreet te laten spugen terwijl een groep Italiaanse meisjes in katzwijm raakt omdat Zev zo ontiegelijk schattig is. Nu wel ja. Aan het einde van de dag.

Eigenlijk moet ik blij zijn. Toen we eenmaal thuis waren had ik er geen erg meer in dat ik me zelf niet bepaald superfit voelde, met mijn wazige hoofd. En bovendien was dit de eerste keer dat ik het idee had dat de dag echt leuker zou zijn verlopen hadden we geen kinderen gehad. Dus al met al, 1 dag op drie jaar, dat is geen slechte score. En nee, er zijn geen foto's van deze dag.