Kreeg net een mailtje van de veilingmeester, omdat de minimumprijs niet gehaald heb ik nog een kans. Als ik $2100 wil betalen..... Ai ai ai, ik moet me echt uit alle macht inhouden! Maar ik vond $1800 al zoveel, en dan $300 daaroverheen gaan. Ik moet het echt niet doen.
Ik snap trouwens dat gedoe met de "reserve" (de minimumprijs waarop de verkoper daadwerkelijk verkoopt) helemaal niet. Want ze zetten de minimumbiedprijs redelijk wat lager dan de reserve. In dit geval dus $300 lager. Waarom zetten ze dan niet meteen de minimumbiedprijs op het niveau van de daadwerkelijke minimum verkoopprijs?
dinsdag 29 juli 2008
Grappig toeval
Yair kreeg vandaag bericht van twee verschillende vrienden. Zij krijgen alletwee begin volgend jaar een kindje! (inshallah)
Toevallig toch, dat ze alletwee vandaag hadden uitgekozen om dat te laten weten. Het is nou ook weer niet zo dat wij 583 vrienden in een "vruchtbare positie" hebben, dus de kans dat er twee op een dag het grote nieuws aankondigen is niet erg groot.
En ik ben zo blij voor ze!
(onderstaande kaart is natuurlijk een grapje, beide zwangerschappen zijn zeer gewenst)
Toevallig toch, dat ze alletwee vandaag hadden uitgekozen om dat te laten weten. Het is nou ook weer niet zo dat wij 583 vrienden in een "vruchtbare positie" hebben, dus de kans dat er twee op een dag het grote nieuws aankondigen is niet erg groot.
En ik ben zo blij voor ze!
(onderstaande kaart is natuurlijk een grapje, beide zwangerschappen zijn zeer gewenst)
Veiling (2)
De veiling is vanmiddag afgelopen. Mijn bod was helaas niet het hoogste bod op de foto. Ik was begonnen met een bod van $1800, en de vaste overtuiging dat ook als iemand mij zou overbieden, dat ik dan niet nog meer zou bieden. En toen bood er dus vandaag iemand $1875, en ik dacht hmmm hmmm, ik had toch afgesproken met mezelf, maximumprijs enzo, nee ik ga niet bieden, ik hou me in.... Uiteindelijk heb ik een uur later toch $1950 geboden. Die ander heeft vervolgens $2000 geboden, en toen heb ik besloten mij niet langer te laten ophitsen, en de prijs voor die andere koper niet langer op te drijven. Dus, er is nu ergens een "Dutchman" (dat was zijn nickname) erg blij met de foto.
Bij het lezen van zijn nickname dacht ik twee dingen, of nee, drie.
Ten 1e, de meest egocentrische gedachte: misschien is dit wel een Dutchman die mij heel aardig vind, op dit blog heeft gelezen dat ik de foto wilde hebben, en die m nu voor mij koopt. En toen dacht ik aan Yair, en toen dacht ik, not a chance, en toen dacht ik zijn er nog andere Dutchmen die meer dan 3 tientjes aan mij zouden willen besteden.... Hmmm, uiteindelijk niet erg waarschijnlijk deze optie 1.
Dus toen was mijn 2e gedacht: Shit, misschien is het wel iemand die ik niet ken, die toevallig op mijn blog is gestuit en aangestoken door mijn enthousiasme over de foto hem onder mijn neus heeft weggekaapt. Dat zou toch zuur zijn! Schrijf ik een leuk stukje, snij ik mezelf leijk in de vingers.....
Maar daarna kwam gedachte 3: Het is wel erg cool als mijn blog sowieso door meer mensen dan alleen mijn moeder en schoonmoeder wordt gelezen, of die andere lezers nu mijn ideeen stelen of niet.
En daarbij, gedachte nummer 4: Ik heb toch mooi $1950 uitgespaard dankzij deze Dutchman!
Dus nu ga ik op zoek naar wat leuke galeries/ tentoonstellingen in Boston en Cambridge, op zoek naar jong, onondekt en dus goedkoop talent! Maar, het is wel jammer van de foto. Hij was echt heel erg mooi. Als Dutchman de fotosteler trouwens niet alleen in mijn fantasie maar ook in het echt hier meeleest: je hebt een goede koop gedaan! Ik had geinformeerd bij de Galerie die de fotograaf vertegenwoordigt. De fotograaf verkoopt dezelfde foto, met dezelfde afmeting, eentje later in de serie (dus 17/25 ipv 16/25) zelf voor $3000. Als mr Dutchman dus daadwerkelijk deze foto voor $2000 heeft gekregen op deze veiling (wat nog maar de vraag is, want zelfs met een bod van $2000 was de minimumprijs van de verkoper nog niet bereikt), dan is dat een goede deal!
Bij het lezen van zijn nickname dacht ik twee dingen, of nee, drie.
Ten 1e, de meest egocentrische gedachte: misschien is dit wel een Dutchman die mij heel aardig vind, op dit blog heeft gelezen dat ik de foto wilde hebben, en die m nu voor mij koopt. En toen dacht ik aan Yair, en toen dacht ik, not a chance, en toen dacht ik zijn er nog andere Dutchmen die meer dan 3 tientjes aan mij zouden willen besteden.... Hmmm, uiteindelijk niet erg waarschijnlijk deze optie 1.
Dus toen was mijn 2e gedacht: Shit, misschien is het wel iemand die ik niet ken, die toevallig op mijn blog is gestuit en aangestoken door mijn enthousiasme over de foto hem onder mijn neus heeft weggekaapt. Dat zou toch zuur zijn! Schrijf ik een leuk stukje, snij ik mezelf leijk in de vingers.....
Maar daarna kwam gedachte 3: Het is wel erg cool als mijn blog sowieso door meer mensen dan alleen mijn moeder en schoonmoeder wordt gelezen, of die andere lezers nu mijn ideeen stelen of niet.
En daarbij, gedachte nummer 4: Ik heb toch mooi $1950 uitgespaard dankzij deze Dutchman!
Dus nu ga ik op zoek naar wat leuke galeries/ tentoonstellingen in Boston en Cambridge, op zoek naar jong, onondekt en dus goedkoop talent! Maar, het is wel jammer van de foto. Hij was echt heel erg mooi. Als Dutchman de fotosteler trouwens niet alleen in mijn fantasie maar ook in het echt hier meeleest: je hebt een goede koop gedaan! Ik had geinformeerd bij de Galerie die de fotograaf vertegenwoordigt. De fotograaf verkoopt dezelfde foto, met dezelfde afmeting, eentje later in de serie (dus 17/25 ipv 16/25) zelf voor $3000. Als mr Dutchman dus daadwerkelijk deze foto voor $2000 heeft gekregen op deze veiling (wat nog maar de vraag is, want zelfs met een bod van $2000 was de minimumprijs van de verkoper nog niet bereikt), dan is dat een goede deal!
zondag 27 juli 2008
The cinema
Yair en ik zijn afgelopen vrijdag naar The Dark Knight geweest. Ik heb nog nooit een batmanfilm gezien in mijn leven, dus vergelijkingsmateriaal heb ik niet, maar deze batmanfilm vond ik erg goed. Zeker de moeite waard, ook als je normaal niet zo van actiefilms houdt (zoals ik).
Maar, wat ik erg grappig vond was hoe enthousiast het publiek reageerde op wat er in de film gebeurde Er werd regelmatig instemmend gemompel bij een mooie stunt, en aan het einde van de film was er applaus. Maar wat ik het meest opvallend vond was dat er echt gejuich opsteeg uit het publiek bij een zeer onverwachte maar hele positieve plotwending midden in de film. Ik moet zeggen, dit soort interactie tussen publiek en wat er op het witte doek gebeurt ben ik niet echt gewend! Maar het is wel leuk. Ben van plan om deze week naar Mama Mia te gaan, ben benieuwd of het publiek dan ook gaat meezingen en dansen......
Maar, wat ik erg grappig vond was hoe enthousiast het publiek reageerde op wat er in de film gebeurde Er werd regelmatig instemmend gemompel bij een mooie stunt, en aan het einde van de film was er applaus. Maar wat ik het meest opvallend vond was dat er echt gejuich opsteeg uit het publiek bij een zeer onverwachte maar hele positieve plotwending midden in de film. Ik moet zeggen, dit soort interactie tussen publiek en wat er op het witte doek gebeurt ben ik niet echt gewend! Maar het is wel leuk. Ben van plan om deze week naar Mama Mia te gaan, ben benieuwd of het publiek dan ook gaat meezingen en dansen......
donderdag 24 juli 2008
Veiling
Ik kwam net via het fantastische blog Apartmenttherapy.com (elk uur een nieuw interiordesign idee) bij de online kunstveiling Artnet.com terecht. Ik zat al een tijdje te denken om met het geld dat ik voor mijn promotie had gekregen een kunstwerk te kopen, het liefst iets van een fotograaf. Ik hou wel van foto's. Dus ik ging een beetje rondsnuffelen daar, denkend dat ik vast wel een koopje tegen zou komen. Helaas, geen koopje, maar wel een geval van liefde op het eerste gezicht:
Cool toch? De foto is van Len Jenshel. Ik vond hem meteen fantastisch, hij springt er echt uit, qua kleur, compositie, dat rare dierenhoofd, het landschap op de achtergrond....
Maar ik vond het toch een beetje eng, om zomaar te gaan bieden. Om te kijken wat een redelijke prijs is voor het werk van deze fotograaf kwam ik terecht op de website van een galerie die vrij veel werk van hem verkoopt. Zij hadden een online prijslijst voor zijn werk, dus dat was heel fijn om me een beetje inzicht te geven. Maar het leidde ook meteen tot twijfel, want de startprijs op de veiling ligt helemaal niet zo ver af van wat zij zouden vragen voor deze foto (ik begreep van de website dat zij ook een of meer afdrukken in de aanbieding hadden). Len Jenshel maakt 25 afdrukken van iedere foto, en de prijzen worden hoger naarmate het nummer van de foto hoger werd. Dus, ik heb de galerie gemaild om te vragen welk(e) nummer(s) zij in de aanbieding hebben. Misschien hebben ze een lager, en dus goedkoper nummer! )Of mischien kan ik wat met ze onderhandelen over de prijs, omdat ik de foto dus ook op de veiling zou kunnen kopen. Want bij hun kopen is op zich wel goed, dan gaat het geld in ieder geval gedeeltelijk naar de kunstenaar in plaats van naar een speculant. Maar een veiling, zelfs een online versie, is natuurlijk wel spannend en leuk.....
Nou ja, ik twijfel nog even verder. Sowieso moet eerst mijn creditcard worden gevalideerd als ik mee wil bieden online, dus misschien kan ik sowieso wel helemaal niet meedoen (omdat mijn cc nog steeds in Nederland staat geregistreerd, en mijn huidige adres nog niet overeenkomt met mijn billingadress). Maar stel dat mijn cc wel gevalideerd wordt, en jullie zien eens een mooi werk bij die veiling staan, dan kan ik altijd namens jullie bieden!
woensdag 23 juli 2008
WC
Ik had laatst een discussie met een vrouw van Yair's werk. Zij claimt dat je een wc als deze door moet trekken door met je voet die zilveren hendel in te drukken. Ik denk dat dat complete onzin is, en dat je gewoon een klein stukje moet bukken en dan met je hand doortrekken (we hebben allemaal dezelfde wc's, dus daar ligt het niet aan). Wat denken jullie?Ik vind dat er briefjes moeten komen bij deze wc's met instructies over hoe door te trekken. Ik ben niet echt smetvrezerig aangelegd (echt niet zelfs), maar ik vind het wel vies om met mijn handen ergens aan te zitten waar andere mensen met hun schoenen aanzitten. Of dat nu een WC-gerelateerd object is of niet.
maandag 21 juli 2008
Electrische karretjes
Toen ik vanochtend naar mijn werk fietste kwam ik langs een moeder samen met haar dochter. Ik denk dat die dochter misschien 5 of 6 jaar was. En het meisje zat op een electrische kinderquad zoals dit ding:
maar dan roze. En het zag er niet uit! Het was net een hele jonge bejaarde op zo'n electrische bejaardenscooter. Ik was bijna afgestapt om de moeder te vertellen over dat fantastische fenomeen dat fietsen heet. Maar ja, eigen verantwoordelijkheid en alles.... Ben toch maar doorgefietst.
In ieder geval, dit voorvalletje deed mij erover nadenken dat ik hier nog geen enkele bejaarenscooter heb gezien. Hoe zou dat komen? Zijn de bejaarden beter ter been, of worden ze beter weggeborgen?
Een heel groot deel van de bejaardenscooters en gehandicapten wagentjes in nederland wordt natuurlijk ook niet bestuurd door bejaarden, maar door mensen met een of andere ziekte waardoor ze niet lang kunnen lopen. Misschien zijn mensen hier wel minder vaak ziek? Of gaan ze gewoon dood als ze wat hebben? Worden die scooters hier niet vergoed (volgens mij wel, want ik heb er een reclame voor gezien....)? Of (en dit is mijn favoriete verklaring) al die ingebeelde en overdreven ziektebeelden in Nederland zijn hier gewoon niet zo populair?
maar dan roze. En het zag er niet uit! Het was net een hele jonge bejaarde op zo'n electrische bejaardenscooter. Ik was bijna afgestapt om de moeder te vertellen over dat fantastische fenomeen dat fietsen heet. Maar ja, eigen verantwoordelijkheid en alles.... Ben toch maar doorgefietst.
In ieder geval, dit voorvalletje deed mij erover nadenken dat ik hier nog geen enkele bejaarenscooter heb gezien. Hoe zou dat komen? Zijn de bejaarden beter ter been, of worden ze beter weggeborgen?
Een heel groot deel van de bejaardenscooters en gehandicapten wagentjes in nederland wordt natuurlijk ook niet bestuurd door bejaarden, maar door mensen met een of andere ziekte waardoor ze niet lang kunnen lopen. Misschien zijn mensen hier wel minder vaak ziek? Of gaan ze gewoon dood als ze wat hebben? Worden die scooters hier niet vergoed (volgens mij wel, want ik heb er een reclame voor gezien....)? Of (en dit is mijn favoriete verklaring) al die ingebeelde en overdreven ziektebeelden in Nederland zijn hier gewoon niet zo populair?
vrijdag 18 juli 2008
donderdag 17 juli 2008
Komt een vrouw bij de dokter...
Vandaag ben ik naar de dokter geweest. Ik maakte me een beetje zorgen om een plekje op mijn rug wat er al heel lang zat, maar het bleek niets te zijn, zoals ik al hoopte.
Maar, een beetje peace of mind is niet bepaald goedkoop hier! Toen ik mij meldde voor mijn afspraak bij de balie bleek dat ik a) een stapel formulieren moest tekenen over patient confidentiality (Daar ga je toch gewoon vanuit? Waarom moet je daar nu een formulier voor tekenen?), en aangezien ik geen health plan heb moest ik b) vantevoren $175 betalen. Dat was een soort borg. Anders mocht ik de dokter niet zien. En dan berekenden ze later wel of ik bij moest betalen, of dat ik geld terugkreeg. Hahaha, mijn broek zakte af. Mijn mond viel open. En dat was geen prettig gezicht voor de andere mensen in de wachtkamer! Maar ja, ik was blij met mijn credit card, want ik had er gewoon niet aan gedacht dat ik meteen boter bij de vis zou moeten doen. Ik dacht meer aan over een tijdje een rekening in de bus krijgen..... Maar ja, dat is niet The American Way.
Eenmaal aangekomen in de spreekkamer werd eerst mijn bloeddruk opgenomen. Waarom? Geen idee, ik kwam voor een plekje op mijn rug, en dat had ik ook al vantevoren verteld. Bloeddruk weten helpt dan niet echt. Ik denk eigenlijk dat het gewoon een wedstijdje is tussen de male nurses (als het gaat om vrouwelijke patienten) en female nurses (als het gaat om mannelijke patienten) onderling. Zij nemen bij iedere patient de bloeddruk op, en als ze een voldoende representatieve populatie hebben vergelijken ze hun gemiddeldes. Degene die het hoogste gemiddelde heeft is of het aantrekkelijkst, of het angstaanjagendst. Maar is in ieder de beste in iets.
Dus, bloeddruk gemeten. Male nurse weg (knappe man, edoch gewoon normale bloeddruk, dus door mij gaat hij niet winnen), even wachten op de dokter. Dokter erbij, even kijken, niets aan de hand, weer naar buiten. Dat is dan $72. Nou ja, in ieder geval minder dan $175, maar nog steeds behoorlijk aan de prijs voor een nutteloze bloeddrukmeting en een consult van maximaal 6 minuten. Maar ja, heb ik wat te declareren bij mijn verzekering. Is ook leuk.
Anyway, wat me opviel toen ik wegging is dat de dokters bij deze praktijk reclame maakten voor zichzelf. Met foldertjes met een leuke foto, en een beschrijving van hun opleiding, interesses, hobbies..... Ik moest inderdaad zeggen bij welke dokter ik wilde toen ik opbelde, dus ik had gewoon random iemand gekozen. Maar nu twijfel ik toch! Heb ik wel de goede keuze gemaakt.
Mijn arts nu is Bushra Khan, opleiding genoten in Karachi, spreekt Engels, Hindi en Urdu, heeft een speciale interesse in Women's Health, en haar favoriete tijdverdrijf is leuke dingen doen met haar gezin. Maar, had ik eigenlijk niet liever willen worden behandeld door Antoine G Haddad, uit Beirut, die ook Frans en Arabisch spreekt, maar geen hobbies heeft? Of Alfredo Selim, uit Argentinie, die graag squasht, golft, fietst en wandelt? En ook nog eens Spaans spreekt? Of misschien toch Rashika Matthews, geboren en getogen in de VS, maar wel met een interesse in alternatieve geneeskunde, die ook graag aan yoga doet, reizen maakt en tennist? Ik ga er helemaal van twijfelen.....
Maar, een beetje peace of mind is niet bepaald goedkoop hier! Toen ik mij meldde voor mijn afspraak bij de balie bleek dat ik a) een stapel formulieren moest tekenen over patient confidentiality (Daar ga je toch gewoon vanuit? Waarom moet je daar nu een formulier voor tekenen?), en aangezien ik geen health plan heb moest ik b) vantevoren $175 betalen. Dat was een soort borg. Anders mocht ik de dokter niet zien. En dan berekenden ze later wel of ik bij moest betalen, of dat ik geld terugkreeg. Hahaha, mijn broek zakte af. Mijn mond viel open. En dat was geen prettig gezicht voor de andere mensen in de wachtkamer! Maar ja, ik was blij met mijn credit card, want ik had er gewoon niet aan gedacht dat ik meteen boter bij de vis zou moeten doen. Ik dacht meer aan over een tijdje een rekening in de bus krijgen..... Maar ja, dat is niet The American Way.
Eenmaal aangekomen in de spreekkamer werd eerst mijn bloeddruk opgenomen. Waarom? Geen idee, ik kwam voor een plekje op mijn rug, en dat had ik ook al vantevoren verteld. Bloeddruk weten helpt dan niet echt. Ik denk eigenlijk dat het gewoon een wedstijdje is tussen de male nurses (als het gaat om vrouwelijke patienten) en female nurses (als het gaat om mannelijke patienten) onderling. Zij nemen bij iedere patient de bloeddruk op, en als ze een voldoende representatieve populatie hebben vergelijken ze hun gemiddeldes. Degene die het hoogste gemiddelde heeft is of het aantrekkelijkst, of het angstaanjagendst. Maar is in ieder de beste in iets.
Dus, bloeddruk gemeten. Male nurse weg (knappe man, edoch gewoon normale bloeddruk, dus door mij gaat hij niet winnen), even wachten op de dokter. Dokter erbij, even kijken, niets aan de hand, weer naar buiten. Dat is dan $72. Nou ja, in ieder geval minder dan $175, maar nog steeds behoorlijk aan de prijs voor een nutteloze bloeddrukmeting en een consult van maximaal 6 minuten. Maar ja, heb ik wat te declareren bij mijn verzekering. Is ook leuk.
Anyway, wat me opviel toen ik wegging is dat de dokters bij deze praktijk reclame maakten voor zichzelf. Met foldertjes met een leuke foto, en een beschrijving van hun opleiding, interesses, hobbies..... Ik moest inderdaad zeggen bij welke dokter ik wilde toen ik opbelde, dus ik had gewoon random iemand gekozen. Maar nu twijfel ik toch! Heb ik wel de goede keuze gemaakt.
Mijn arts nu is Bushra Khan, opleiding genoten in Karachi, spreekt Engels, Hindi en Urdu, heeft een speciale interesse in Women's Health, en haar favoriete tijdverdrijf is leuke dingen doen met haar gezin. Maar, had ik eigenlijk niet liever willen worden behandeld door Antoine G Haddad, uit Beirut, die ook Frans en Arabisch spreekt, maar geen hobbies heeft? Of Alfredo Selim, uit Argentinie, die graag squasht, golft, fietst en wandelt? En ook nog eens Spaans spreekt? Of misschien toch Rashika Matthews, geboren en getogen in de VS, maar wel met een interesse in alternatieve geneeskunde, die ook graag aan yoga doet, reizen maakt en tennist? Ik ga er helemaal van twijfelen.....
out of sync
Soms maak je iets beschamends mee. Vorige week had ik zo'n moment. Het was geen Afschuwelijke Flater Waar je Jaren Later nog Zwetend Wakker van Wordt, maar wel gewoon dom, beschamend genoeg om niet meteen aan iedereen mee te delen. Maar, nu ben ik er voldoende mee in het reine gekomen, dus kan ik m met jullie delen.
Ik leef graag mee met mensen, wil laten weten dat ik ze steun, dat ik aan ze denk etc. Maar. Ik ben er niet zo goed in om dingen te onthouden. Verjaardagen enzo? Nog geen afdoende systeem gevonden en vastgehouden om mezelf eraan te herinneren. Diploma's, jubilea, verhuizingen, vakanties? Alleen als je me er actief aan herinnert. Dus, ik was erg trots dat ik helemaal zelf had onthouden dat iemand die ik kende de vierdaagse ging lopen. En wilde ik daar ook iets mee doen! De keuze viel op een oppeppend enthousiast ondersteunend sms'je voor de wandelaar, terwijl ze aan het wandelen zou zijn. Iets in de trant van "Zet m op! Je bent er al bijna!!!", want verstuurd tegen het einde van de middag. Dus dan zou ze wel uitgewandeld moeten zijn.
Verstuurd. Trots op mezelf, want oh wat ben ik toch nadenkend. En toen kwam ik erachter dat ik de 4daagse een week te vroeg had laten beginnen. Dus mijn opbeurende sms'je op de vrijdagmiddag kwam aan bij iemand die nog gewoon op haar werk was. DOM!!!!
En dat drukte me ook weer even met de neus op de feiten: Je zit toch wel ver weg, zo in de States. Normaal zou ik het echt wel hebben geweten dat de vierdaagse nog niet begonnen was..... Dat was ook wel een beetje confronterend (naast het feit dat ik dus gewoon sullig ben, dat blijft ook iedere keer weer confronterend).
Dit jaar veel regen..... Ik denk zelf dat regen beter is dan de hitte van vorig jaar, voor de wandelaars, maar ja, wie ben ik!
Ik leef graag mee met mensen, wil laten weten dat ik ze steun, dat ik aan ze denk etc. Maar. Ik ben er niet zo goed in om dingen te onthouden. Verjaardagen enzo? Nog geen afdoende systeem gevonden en vastgehouden om mezelf eraan te herinneren. Diploma's, jubilea, verhuizingen, vakanties? Alleen als je me er actief aan herinnert. Dus, ik was erg trots dat ik helemaal zelf had onthouden dat iemand die ik kende de vierdaagse ging lopen. En wilde ik daar ook iets mee doen! De keuze viel op een oppeppend enthousiast ondersteunend sms'je voor de wandelaar, terwijl ze aan het wandelen zou zijn. Iets in de trant van "Zet m op! Je bent er al bijna!!!", want verstuurd tegen het einde van de middag. Dus dan zou ze wel uitgewandeld moeten zijn.
Verstuurd. Trots op mezelf, want oh wat ben ik toch nadenkend. En toen kwam ik erachter dat ik de 4daagse een week te vroeg had laten beginnen. Dus mijn opbeurende sms'je op de vrijdagmiddag kwam aan bij iemand die nog gewoon op haar werk was. DOM!!!!
En dat drukte me ook weer even met de neus op de feiten: Je zit toch wel ver weg, zo in de States. Normaal zou ik het echt wel hebben geweten dat de vierdaagse nog niet begonnen was..... Dat was ook wel een beetje confronterend (naast het feit dat ik dus gewoon sullig ben, dat blijft ook iedere keer weer confronterend).
Dit jaar veel regen..... Ik denk zelf dat regen beter is dan de hitte van vorig jaar, voor de wandelaars, maar ja, wie ben ik!
dinsdag 15 juli 2008
Kiva update 2
Het werkt echt! Kiva is briljant. De hardwerkende herder Toir uit Tadzjikistan, aan wiens lening ik een bijdrage had geleverd, heeft zijn eerste terugbetaling gedaan! Nu vraag ik me wel af, wat is het nut van een lening als je al zo snel begint met 1/6 terugbetalen, maar misschien dat deze organisatie de lening al iets eerder had uitgekeerd aan Toir. Want anders is die stal nog niet eens afgebouwd, en dan moet ie nu alweer kromliggen om mij terug te betalen. Dat zou natuurlijk niet slim zijn. Ik kan best even wachten op mijn geld.
zaterdag 12 juli 2008
Rugby
Net zoals Marte een passie heeft voor voedsel heb ik dat voor sporten.
Naast het roeien en het fitness is er een nieuwe tak aan de uitdijende sportboom (de sportboom dijt uit, ik juist niet natuurlijk). Ik ben inmiddels met rugby begonnen. Gaat al wel aardig, en de eerste opnamen van een partijtje van mij zijn binnen, klik hier
Je ziet mij daar in mijn zwarte outfit rechts in het midden staan.
Naast het roeien en het fitness is er een nieuwe tak aan de uitdijende sportboom (de sportboom dijt uit, ik juist niet natuurlijk). Ik ben inmiddels met rugby begonnen. Gaat al wel aardig, en de eerste opnamen van een partijtje van mij zijn binnen, klik hier
Je ziet mij daar in mijn zwarte outfit rechts in het midden staan.
vrijdag 11 juli 2008
Ai
Ik scrolde net even naar beneden. En ik deed een confronterende ontdekking. Het overgrote deel van mijn posts gaat over eten! Bijna alle foto's op deze pagina hebben te maken met eten! Het is een obsessie! Een verslaving!
En dat was grotendeels voordat ik had besloten dat ik misschien wel een klein beetje af zou moeten vallen..... Dus misschien wordt het alleen maar erger! HELP!
En dat was grotendeels voordat ik had besloten dat ik misschien wel een klein beetje af zou moeten vallen..... Dus misschien wordt het alleen maar erger! HELP!
emenemsen
Aangezien we een nu zo'n grote koelkast hebben doen we nu maar een keer per drie weken boodschappen. Dan lopen we naar de grote & goedkope supermarkt, de Amerikaanse Dirk, genaamd Marketbasket. En dan heel veel in een keer, zo'n hele kar boordevol spullen. Alsof je een feestje gaat geven. Maar dan een feestje voor twee personen dat drie weken duurt. En als onze boodschappen dan allemaal zijn ingepakt door de boodschappeninpakjongen (moet je die nu wel of geen fooi geven?) in +- 215 kleine plastic zakjes, dan lopen we naar de taxistandplaats, en nemen we de taxi naar huis. Lekker decadent.
Afgelopen dinsdag was het weer tijd voor zo'n boodschappenavontuur. En bij de kassa ben ik in een verleidelijke marketingtruc gestonken. Want daar lagen speciale Indiana Jones M&Ms. En ik vond de kleuren zo mooi! En de speciale opdruk zag er ook mooier uit dan normaal! En ze pasten er nog net bij in de kar! En! En! Ik moest ze wel meenemen! Dus, aangeschaft. Ze zien er idd mooi uit. Helemaal mijn kleurenpalet.
Maar! Ze zijn vies. Ze smaken helemaal niet naar chocola, maar naar bolletjes plantaardig vet met een beetje suiker. Ik denk dat dat komt omdat je hier niet perse cacao of cacaoboter in een product hoeft te doen, en het toch chocola mag noemen. De meeste chocola hier is vies, dat wist ik wel, maar ik dacht dat M&Ms wereldwijd hetzelfde recept zouden hebben. Niet dus. Maar nu heb ik een probleem. Ik wil ze niet opeten (ook denkend aan mijn vorige posting). Weggooien is zonde. Dus nu zat ik te denken, zou een zwerver zitten te wachten op een aangevroten zak vieze M&Ms? Ik bedoel, hij/ zij weet niet dat M&Ms eigenlijk lekkerder zijn in Nederland, dus dat zou niet uit hoeven maken..... Wat een dillema!
Afgelopen dinsdag was het weer tijd voor zo'n boodschappenavontuur. En bij de kassa ben ik in een verleidelijke marketingtruc gestonken. Want daar lagen speciale Indiana Jones M&Ms. En ik vond de kleuren zo mooi! En de speciale opdruk zag er ook mooier uit dan normaal! En ze pasten er nog net bij in de kar! En! En! Ik moest ze wel meenemen! Dus, aangeschaft. Ze zien er idd mooi uit. Helemaal mijn kleurenpalet.
Maar! Ze zijn vies. Ze smaken helemaal niet naar chocola, maar naar bolletjes plantaardig vet met een beetje suiker. Ik denk dat dat komt omdat je hier niet perse cacao of cacaoboter in een product hoeft te doen, en het toch chocola mag noemen. De meeste chocola hier is vies, dat wist ik wel, maar ik dacht dat M&Ms wereldwijd hetzelfde recept zouden hebben. Niet dus. Maar nu heb ik een probleem. Ik wil ze niet opeten (ook denkend aan mijn vorige posting). Weggooien is zonde. Dus nu zat ik te denken, zou een zwerver zitten te wachten op een aangevroten zak vieze M&Ms? Ik bedoel, hij/ zij weet niet dat M&Ms eigenlijk lekkerder zijn in Nederland, dus dat zou niet uit hoeven maken..... Wat een dillema!
donderdag 10 juli 2008
De Amerikaanse Ziekte
Soms is het tijd voor een realiteitscheck. Mijn laatste check was in de spiegel. In mijn blootje. En de realiteit was: ik ben niet bepaald dunner geworden in de afgelopen 2 maanden. The unspeakable has happened. Volgens mij ben ik aangekomen.
Ai. Aiaiaiaiaiaiai. Da's niet zo mooi.
En ik weet ook wel waar het aan ligt. Ik kook nog steeds zelf, dus daar is niets veranderd. Ik fiets nog steeds naar mijn werk, dus daar is niets veranderd. Voor lunch neem ik meestal een salade, met wat gegrilde groentes, geen dressing, dus dat is misschien zelfs vooruitgegaan. De schuldige: snacks op mijn werk.
Famous Amos Chocolate Chip cookies (met zijn zessen in een zakje, als dat open gaat is het moeilijk maar de helft op te eten), Oreo's (ook al zes per pakje), die pretzels met pindkaas, mueslirepen ("35% of your daily fiber intake!!!"), super ninja candy ("made with real fruit juice"), butter flavored microwave popcorn ("only 100 calories per portion"), chocolate covered mints ("as always with 70% less fat"), nootjes, chocolate covered raisins..... Argggh!
Vanaf nu ga ik mijn leven beteren. Ik ben al begonnen met in ieder geval twee keer per week 30 minuten roeien, en liever drie keer als het even kan. Dat gaat goed, en met een muziekje erbij kan je het bijna leuk noemen. Ik heb een abbonnement op de Harvard Gym genomen. Voor $20 per jaar maakt het ook niet uit als ik over drie maanden nooit meer ga, en alle cardio-apparaten hebben hun eigen tv. Het plan is om daar wekelijks te gaan trainen (krachttraining, dus helaas geen tv'tjes). Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst geweest. Maandag kon ik niet lopen van de spierpijn, dus dat gaat ook uitstekend. En last maar dus zeker not least: een streng snack-rantsoen op mijn werk. Ik mag van mezelf een keer week zo'n pakje koekjes (Oreos of Chocolate Chip). En als ik ze dan allemaal in een keer naar binnen prop, eigen schuld. Volgende week beter. Dus, voor deze week geldt al: volgende week beter.... Fruit mee van huis voor als ik honger krijg, en als dat niet voldoende is, wat gedroogd fruit (gedroogde pruimen: zit het ook meteen goed met mijn daily fiber intake) of een handje nootjes. En misschien iets uitgebreider lunchen zodat ik minder zin heb in andere, lekkere maar slechte dingen. En natuurlijk veel thee drinken. Dat doe ik al, maar eigenlijk wil ik daar liever mee stoppen, want daarvan moet ik veel plassen. En dat is natuurlijk geen probleem, ware het niet dat ze nu de wc's op onze verdieping aan het renoveren zijn. En daardoor kunnen we ook niet meer met de trap (alleen in noodgevallen), dus iedere keer dat ik wat thee moet dumpen moet ik met de lift naar een andere verdieping. Ach ja, ik heb het nog niet zo zwaar als een zwangere collega die iedere keer dat ze moet kotsen moet wachten op de lift.
Anyway, het zijn leuke voornemens. We'll see.
Ai. Aiaiaiaiaiaiai. Da's niet zo mooi.
En ik weet ook wel waar het aan ligt. Ik kook nog steeds zelf, dus daar is niets veranderd. Ik fiets nog steeds naar mijn werk, dus daar is niets veranderd. Voor lunch neem ik meestal een salade, met wat gegrilde groentes, geen dressing, dus dat is misschien zelfs vooruitgegaan. De schuldige: snacks op mijn werk.
Famous Amos Chocolate Chip cookies (met zijn zessen in een zakje, als dat open gaat is het moeilijk maar de helft op te eten), Oreo's (ook al zes per pakje), die pretzels met pindkaas, mueslirepen ("35% of your daily fiber intake!!!"), super ninja candy ("made with real fruit juice"), butter flavored microwave popcorn ("only 100 calories per portion"), chocolate covered mints ("as always with 70% less fat"), nootjes, chocolate covered raisins..... Argggh!
Vanaf nu ga ik mijn leven beteren. Ik ben al begonnen met in ieder geval twee keer per week 30 minuten roeien, en liever drie keer als het even kan. Dat gaat goed, en met een muziekje erbij kan je het bijna leuk noemen. Ik heb een abbonnement op de Harvard Gym genomen. Voor $20 per jaar maakt het ook niet uit als ik over drie maanden nooit meer ga, en alle cardio-apparaten hebben hun eigen tv. Het plan is om daar wekelijks te gaan trainen (krachttraining, dus helaas geen tv'tjes). Afgelopen zaterdag ben ik voor het eerst geweest. Maandag kon ik niet lopen van de spierpijn, dus dat gaat ook uitstekend. En last maar dus zeker not least: een streng snack-rantsoen op mijn werk. Ik mag van mezelf een keer week zo'n pakje koekjes (Oreos of Chocolate Chip). En als ik ze dan allemaal in een keer naar binnen prop, eigen schuld. Volgende week beter. Dus, voor deze week geldt al: volgende week beter.... Fruit mee van huis voor als ik honger krijg, en als dat niet voldoende is, wat gedroogd fruit (gedroogde pruimen: zit het ook meteen goed met mijn daily fiber intake) of een handje nootjes. En misschien iets uitgebreider lunchen zodat ik minder zin heb in andere, lekkere maar slechte dingen. En natuurlijk veel thee drinken. Dat doe ik al, maar eigenlijk wil ik daar liever mee stoppen, want daarvan moet ik veel plassen. En dat is natuurlijk geen probleem, ware het niet dat ze nu de wc's op onze verdieping aan het renoveren zijn. En daardoor kunnen we ook niet meer met de trap (alleen in noodgevallen), dus iedere keer dat ik wat thee moet dumpen moet ik met de lift naar een andere verdieping. Ach ja, ik heb het nog niet zo zwaar als een zwangere collega die iedere keer dat ze moet kotsen moet wachten op de lift.
Anyway, het zijn leuke voornemens. We'll see.
maandag 7 juli 2008
Beter laat dan nooit!
Ai! 3 hele dagen te laat!!!! Mijn 4 juli was niet erg spectaculair. En het vuurwerk verdween ook nog eens achter een hele dikke wolk laaghangende rook na twee knallen.....
donderdag 3 juli 2008
i'm in science because i want the u.s. to remain a super power
Morgen is het 4 juli, en dat is de grootste feestdag van het jaar hier, independence day!
Naast dat dit betekent dat we morgen vanaf de 15de verdieping van het harvard-gebouw naar vuurwerk gaan kijken, is het ook een goed moment om even (naast de vele overeenkomsten) stil te staan bij sommige verschillen tussen nederland en amerika.
Het eerste, voor mij duidelijke verschil, was bij een 'feestje' bij het lab van Marte. Dit feestje was bij de hoogleraar thuis, en nadat iedereen beetje gezellig aan het chitchatten was, besloot zij (de hoogleraar) dat het wat meer centraal moest. Wat dit betekende was dat we in een grote kring zaten en de hoogleraar zei wat, vervolgens reageerde iemand, dan zei de hoogleraar weer iets etc. Kortom de hoogleraar stond in het middelpunt van de aandacht en bepaalde eigenlijk volledig de agenda van waar het over ging. Ik vermoedde dat ze op een bepaald moment wel het teken zou geven dat we weer 'decentraal' met elkaar mochten praten, maar dat gebeurde dus niet...
Bovendien was het 'reageren' nogal hierarchisch bepaald. In het begin reageerde ik vrij vaak op wat zij zei, maar zowel Marte als ik kregen heel sterk het gevoel dat dat toch echt niet de bedoeling was...
Een ander grappig fenomeen, op dit zelfde partijtje, was de afscheidsspeech van 1 van de aio's. Ze was al een paar maanden vertrokken en ze vertelde heel emotioneel over hoe geweldig ze de hoogleraar vond. Het begin van haar speech hield ze het al niet droog, en de hele speech door was ze aan het huilen vanwege haar enorme emoties t.o.v. de hoogleraar. Ze zei daarbij ook dat de hoogleraar aanvoelde als een tweede moeder en dat ze haar 'gered' had. Na deze emotionele speech vroeg de hoogleraar wat de aio nu eigenlijk deed... Kortom haar tweede moeder had haar al een paar maanden niet meer gesproken...
Op mijn eigen lab hebben we een zomerstudent. Dit zijn middelbare scholieren die in plaats van vakantie houden vrijwillig bij een lab gaan werken (god knows why). In het algemeen dus redelijk ambitieuze scholieren. De zomerstudente die nu op ons lab rondloopt is ook vrij ambitieus. Vanochtend was ze een andere postdoc aan het helpen met een of ander klusje en gedurende dit werk overhoorde ik hun gesprek. De post-doc vroeg aan haar waarom ze eigenlijk de wetenschap in wil, waarbij ze het briljante antwoord gaf: "i want to go into science, because i want the u.s. to remain a superpower".
Om aan te geven dat cultuurverschillen waarnemen niet helemaal triviaal is, hieronder 2 voorbeelden waarbij het soms moeilijk is iets te zien als je niet weet wat je zoekt. Welke 2 dieren staan hier?
Naast dat dit betekent dat we morgen vanaf de 15de verdieping van het harvard-gebouw naar vuurwerk gaan kijken, is het ook een goed moment om even (naast de vele overeenkomsten) stil te staan bij sommige verschillen tussen nederland en amerika.
Het eerste, voor mij duidelijke verschil, was bij een 'feestje' bij het lab van Marte. Dit feestje was bij de hoogleraar thuis, en nadat iedereen beetje gezellig aan het chitchatten was, besloot zij (de hoogleraar) dat het wat meer centraal moest. Wat dit betekende was dat we in een grote kring zaten en de hoogleraar zei wat, vervolgens reageerde iemand, dan zei de hoogleraar weer iets etc. Kortom de hoogleraar stond in het middelpunt van de aandacht en bepaalde eigenlijk volledig de agenda van waar het over ging. Ik vermoedde dat ze op een bepaald moment wel het teken zou geven dat we weer 'decentraal' met elkaar mochten praten, maar dat gebeurde dus niet...
Bovendien was het 'reageren' nogal hierarchisch bepaald. In het begin reageerde ik vrij vaak op wat zij zei, maar zowel Marte als ik kregen heel sterk het gevoel dat dat toch echt niet de bedoeling was...
Een ander grappig fenomeen, op dit zelfde partijtje, was de afscheidsspeech van 1 van de aio's. Ze was al een paar maanden vertrokken en ze vertelde heel emotioneel over hoe geweldig ze de hoogleraar vond. Het begin van haar speech hield ze het al niet droog, en de hele speech door was ze aan het huilen vanwege haar enorme emoties t.o.v. de hoogleraar. Ze zei daarbij ook dat de hoogleraar aanvoelde als een tweede moeder en dat ze haar 'gered' had. Na deze emotionele speech vroeg de hoogleraar wat de aio nu eigenlijk deed... Kortom haar tweede moeder had haar al een paar maanden niet meer gesproken...
Op mijn eigen lab hebben we een zomerstudent. Dit zijn middelbare scholieren die in plaats van vakantie houden vrijwillig bij een lab gaan werken (god knows why). In het algemeen dus redelijk ambitieuze scholieren. De zomerstudente die nu op ons lab rondloopt is ook vrij ambitieus. Vanochtend was ze een andere postdoc aan het helpen met een of ander klusje en gedurende dit werk overhoorde ik hun gesprek. De post-doc vroeg aan haar waarom ze eigenlijk de wetenschap in wil, waarbij ze het briljante antwoord gaf: "i want to go into science, because i want the u.s. to remain a superpower".
Om aan te geven dat cultuurverschillen waarnemen niet helemaal triviaal is, hieronder 2 voorbeelden waarbij het soms moeilijk is iets te zien als je niet weet wat je zoekt. Welke 2 dieren staan hier?
recycling
Op zich wordt hier bijna meer afval gescheiden dan in nederland. Plastic, blik, papier en glas wordt apart opgehaald van het andere afval (groenafval dan weer niet). Maar ik verbaas me wel over het systeem van het gescheiden afval. Alle recycelbare dingen gaan namelijk bij elkaar in een (niet eens zo grote) open blauwe krat. Plastic, glas, papier, alles mag lekker bij elkaar. Dat is natuurlijk wel handig voor mij, maar betekent dat nu dat er ergens anders iemand staat die mijn plastic bakjes staat te scheiden van de wijnflessen?
Maar ergens denk ik dat dit expres zo is gedaan. Ik denk namelijk dat het niet gaat om het recyclen. Ik denk dat de blauwe kratten in het leven zijn geroepen als een sociale maatregel. Er zijn hier namelijk veel mensen (daklozen neem ik aan) die flessen en blikjes verzamelen uit het afval in hun gigantisch uitgebouwde winkelwagentjes. Je kunt de blikjes en sommige plastic flessen namelijk inleveren voor geld. (Er zit een bottle collecting station niet ver van ons huis, zag ik laatst. Dat is waarschijnlijk waarom ik zo veel van die verzamelaars zie. Maar misschien is het gewoon de trieste waarheid dat ik er veel zie omdat er veel zijn....). Normaal moeten deze mensen door het afval heen graaien op zoek naar hun handelswaar. Met deze handige open recycle-kratten is het in een oogopslag duidelijk of er nog wat van waarde in de bak zit, en hoeft de 'canner' niet onhygienisch met zijn handen in het afval te zitten.
OK, misschien zou een fatsoenlijk sociaal stelsel een nog betere oplossing zijn, maar ik vind het wel een origineel oplossing. Hulde aan de slinkse/ slimme ambtenaar die dit heeft bedacht! De gemiddelde Cambridgiaan is blij dat hij/ zij iets goeds doet voor het milieu zonder dat daar al te ver van de luie stoel hoeft te worden weggegaan, en het leven van de gemiddelde blik-en-flessen verzamelaar is 1.3% beter geworden.
Op zoek naar een goede foto van een canner zag ik trouwens dat er nog het een en ander te doen is geweest over de rechten van deze mensen. Er bestaan dus cash for cans-stations, waar iedereen zijn blikjes kan inleveren voor geld. Meestal zijn ze bij winkels. En die winkels weigerden vaak om de daklozen daar hun blikjes te laten inleveren (zijn natuurlijk niet de ideale klanten). Uiteindelijk is er een rechtszaak geweest, waaruit is gekomen dat iedereen, ook canners, maximaal 240 blikjes per dag (dat is $12) mag inleveren. In ieder geval in de staat NY, ik weet niet hoe het hier zit. Ik vond het wel grappig dat het nodig is om een rechter zich over zoiets te laten buigen....
dinsdag 1 juli 2008
Ice cream, you scream
Ik moest net even naar de bank. Daarvoor moet ik over de Harvard Yard lopen, dat is de mooie campus die de indruk moet wekken van een oude en statige universiteit. Een leuk stukje wandelen. Zo nu en dan moet je een paar toeristen ontwijken, maar dat is alles. Vandaag echter stond de hele yard vol. Harvard had een ijs-feestje georganiseerd. Gratis ijs voor wie maar wilde! Tsja, ik had me net deze ochtend voorgenomen meer weerstand te bieden aan al het lekkers dat ik hier de hele dag door kan en wil eten, want ik word er niet dunner op.... En dan krijg je dit. Ik bleek niet sterk genoeg om helemaal geen ijs te halen. Maar ik heb het wel bij 1 bolletje gehouden, hoezeer de schepmevrouw ook aandrong!
Abonneren op:
Posts (Atom)