Het opvallendste is weer voortgang in Amitais mobiliteit. Nee, hij kan nog niet los lopen, maar zo lang hij zich ergens aan kan vast houden is hij een ware kieviet. Dus op die manier kan hij de hele kamer door apekooien. En klimmen begint ook tot zijn repetoir te behoren. Hij is al op de eerste traptrede gesignaleerd, dus dat betekent dat Yair en ik goed moeten oppassen, zo'n trap is toch best hoog. (Misschien een raar en overmatig praktisch idee, we zouden natuurlijk traphekjes kunnen ophangen. Maar ja, als ik kijk naar de lijst met klussen die nog gedaan moeten worden... Voorlopig houdt ik het wel bij deuren dichthouden.)
De toegenomen coordinatie wordt ook weerspiegeld in andere vaardigheden. Zo kan Amitai prima uit een beker drinken (alleen het wegzetten is nog een probleem, en daarnaast is het natuurlijk een superleuk spel om een mondvol drinken lekker uit te spugen, dus het wordt meestal toch een beetje een natte boel.). Ook zelf eten gaat beter, grote happen worden zonder moeite in zijn mond gestopt en smakelijk weggekauwd. Dus misschien ga ik binnenkort stoppen met het pureren van het grootste deel van zijn eten. Hoewel ik nog een beetje twijfel, want hij eet wel veel meer (voor mijn gevoel) als het eten gepureerd is. En ja, met zo'n minikindje wil ik toch wel zo veel mogelijk eten erin blijven proppen.
Naast fysieke vooruitgang zie ik ook mentale veranderingen. Die zijn alleen wat lastiger in een enkel woord te vangen. Zowel Yair en ik hebben het idee dat hij ons zo nu en dan een beetje begrijpt als we dingen zeggen. En niet alleen als we Nee zeggen (wat tegenwoordig toch wel vaak voorkomt, Amitai wordt steeds beter in het opzoeken van de grenzen van wat nog veilig is voor hem, en leuk voor ons), ook voor andere, iets abstractere dingen (Nu jij! Stop het daar maar in!). Maar ja, dat is misschien vooral wishful thinking van onze kant, het blijft een beetje gissen. Zijn ruimtelijk inzicht is in ieder geval zeker toegenomen: zijn spel omvat nu vooral dingen in andere dingen stoppen, en eruit halen, en er weer in stoppen.
Een laatste, opvallende verandering is het feit dat Amitai niet meer op zijn rug wil liggen. Niet voor verschonen of aankleden (wat erg onhandig is, vooral als zo'n met poep besmeurde baby besluit dat het tijd is om een lekker te gaan rondkruipen en schuiven op ons bed. Verschoontijd is tegenwoordig dus een beetje een worsteling, dat zal je wel begrijpen.) en ook niet voor de vermaanddag foto. Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd. Natuurlijk! Ik kan niet zomaar stoppen met de in mijn ogen ondertusen traditionele foto's. Ik wil in ieder geval het jaar vol maken...
Maar ja, nadat ik Amitai 15 keer weer terug had gelegd op zijn rug, en in ruil daarvoor maar iets van 2 foto's had genomen waar zijn gezicht te zien was, heb ik de handdoek in de ring gegooid. Voor de volledigheid heb ik nog wel een "ouderwets" vermaanddag overzichtje gemaakt. Helaas bevat die deze maand dus niet echt veel mooie foto's. De meeste waren zoals de onderste foto, een rug, een wegkruipende voet. Dus daarom heb ik ook een "nieuwerwetse" serie gemaakt, waarin Amitai gewoon kan zitten, en in de toekomst ook staan. Misschien dat ik het vanaf de volgende maand voortaan wel zo blijf doen, nadat ik nog 1 keer heb geprobeerd om liggende portretten te nemen.
Op naar Amitais 12e vermaanddag aka Amitais 1e verrrrrrrjaardaggggg!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten