Week 30

Vandaag heeft het hele gezin Pintotten De Herfststorm van 2013 overleefd. Alle bomen waar ik onderdoor fietste bleven geworteld, in ieder geval toen ik eronderdoor fietste. Pfffeeeww! Maar pas tijdens zo'n weeralarmerende storm realiseer je hoe ontzettend veel bomen er langs de weg staan. Ongelooflijk. Die dingen zijn niet te vermijden!

Week 30

Ik had mezelf vandaag extra leuk aangekleed omdat ik een eerste college in een reeks van 9 moest geven. Ik moet natuurlijk wel een goede indruk maken! Ik vraag me af of het me gaat lukken om 9 verschillende professioneel uitziende outfits bij elkaar te zoeken... Zo'n dikke buik beperkt mijn keuze wel. En ik ben bang dat ik ook echt een dikke dikke buik heb. Iedereen tegen wie ik zeg dat ik nog 2 maanden moet lijkt redelijk oprecht verbaasd. Niet dat ik weet hoe een 7 maanden zwangere vrouw eruit hoort te zien, maar andere mensen vinden klaarblijkelijk dat mijn buik toch wel echt aan de grote kant is. En ik misschien ook wel, aangezien ik vandaag een kleine deur-buik aanvaring had. Dat ding steekt verder uit dan mijn mentale model van mijn lichaam kan bevatten, klaarblijkelijk. 

Maar afgezien van omvang voel ik me helemaal uitstekend. En die baby die ik draag ook, hij is altijd lekker actief. Van de verloskundige moet ik wel groeiecho's laten maken, omdat Amitai wat kleiner was bij zijn geboorte dan hij volgens de statistieken had moeten zijn. Ik hoop natuurlijk van harte dat deze nieuwe kleine toch net boven de kritieke grens blijft. Ik vond thuis bevallen erg leuk de vorige keer! Wat dat betreft is het vreemd dat mijn buik zo groot is, terwijl de baby erin misschien juist klein is. Paradoxaal? Ach, het is leuk om voor een keertje een vat vol tegenstrijdigheden te zijn. Normaal ben ik ook maar zo... normaal.

Week 26 en 28

De verhuizing terug naar Nederland heeft me een week foto's gekost, merkte ik net op. In de drukte van het weer thuis zijn en opruimen en werken is het me niet gelukt om De Buik in week 27 te documenteren. Maarrr ik had nog wel fotootjes van week 26, en net op de valreep van week 28, dus ik heb gelukkig wel iets te melden.

Week 26

Tijdens week 26 zijn we terug gegaan naar Nederland. Josan en Paul kwamen ons ophalen, net zoals ze ons hadden weggebracht, en om dat te vieren hadden we een werkelijk prachtig appartement in Hastings gehuurd voor 2 nachten (https://www.airbnb.co.uk/rooms/1333312). Amitai was danig onder de indruk van de afmetingen van het appartement (hij bleef maar rondrennen onderwijl 'Groot huis!' roepend), en wij eigenlijk ook wel. Hastings was ook leuk, en we hebben er heerlijke dagvers gevangen vis gekocht van een ietwat nukkige visser in een soort hutje op het strand, die Josan heerlijk had klaargemaakt. Een feestmaal dat ons goed voorbereidde voor de lange terugrit en korte boottocht van de dag daarna.

En toen waren we weer thuis. En toen was Amitai pas echt in de zevende hemel. Ik heb tijdens ons verblijf in Engeland nooit gemerkt dat hij ongelukkig was, of ons huis in Amsterdam miste, maar toen we eenmaal de deur van ons huis van het slot hadden gedaan glom hij gewoon aan alle kanten. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Het is natuurlijk allemaal interpretatie, want hij zei niets over zijn emoties, maar uit zijn gedrag bleek wel echt een bepaalde verwondering en een zeer grote blijdschap om weer in zijn eigen huis terug te zijn. Vooral het terugvinden van al het speelgoed dat we niet hadden meegenomen naar de UK was een groot plezier, hij heeft naar mijn weten nooit zo lang en intens aan een stuk gespeeld.

Ook voor ons was en is het fijn om weer terug te zijn. In ons eigen huis, en ons eigen bed, op zijn Spinvis-poetisch. Het is nog wel een beetje hectisch qua werk, maar is dat ooit anders? Nou ja, voor mij wordt het wat rustiger zo half december, en dat is natuurlijk perfect, want 2 weken daarna ben ik uitgerekend. Dus dan kan ik waarschijnlijk ook niet anders dan het rustig aan gaan doen. 

Week 28, in de nieuwe aanbouw van Paul en Josan: 

Prachtig licht ondanks de storm buiten.

En dat brengt ons natuurlijk bij de zwangerschap. Die verloopt prima. Ik voel me goed, en de baby lijkt het ook wel prima te doen. Mijn buik is wel een beetje groot. Zo groot dat mijn verloskundige bij de vorige afspraak zei dat ze me eerder als 32 weken zwanger dan 28 weken zwanger zou inschatten. En als de professional dat al zegt.... Tsja, dan zal ik moeten accepteren dat mijn buik gewoon een beetje groot is! Maar, ik heb er relatief weinig last van, al is bukken wel eens irritant. En traplopen, pfffffft, niet mijn hobby. Maar verder zie ik de komende 2 maanden wel zitten!

25 weken

Week 25

ik kijk zo tevreden omdat we net een lekkere pannekoek met gesmolten chocola hebben 

gegeten die we eigenlijk voor Amitai hadden gekocht, maar meneertje bliefde het niet. 

En tsja, dat laat ons geen keuze natuurlijk!

Deze week is alweer onze een-na-laatste week in Sussex. Vandaar dat we de fotootjes op de campus hebben genomen, als tijdelijk afscheid. Tijdelijk, want volgend jaar April gaan we terug, voor 6 maanden dan. Deze twee maanden zijn behoorlijk snel voorbij gegaan, en we hebben het ook naar ons zin gehad, dus ik heb goede hoop dat hetzelfde geldt voor ons volgende verblijf. Maar ja, tegen die tijd, met twee kinderen, wie weet hoe het leven dan is... Leuker? Lastiger? Hetzelfde? Moeilijk te voorspellen. 

Deze week was trouwens wel een beetje zwaar, ergens had ik iets van een buikgriepje opgelopen, en dat hakte er hard in. 't Was na 2 dagen wel weer over, maar toch, blegh. Nu ben ik vooral een beetje moe, maar het is nog niet helemaal gelukt om echt bij te slapen. De combi van moeilijker slapen vanwege de zwangerschap, en Amitai die (heel soms, maar toch) af en toe een slechte nacht heeft, het telt allemaal bij elkaar op.

Tsja, ik klaag maar ik heb eigenlijk weinig te klagen. Over een paar dagen zijn Paul en Josan alweer hier, en daar kijk ik heel erg naar uit. En dan in het weekend weer terug naar Nederland... heerlijk! Eindelijk weer lekker in ons comfortabele bed slapen, met onze eigen spullen in ons eigen, lichte, ruime huis. Waar ik misschien nog wel het meeste naar uitkijk is dat ik eindelijk weer kan fietsen. Lopen is een beetje een klus met mijn huidige lijf. De grotere buik, het verminderde uithoudingsvermogen, de weke gewrichten, en dat in combinatie met de heuvels hier, ik heb er ondertussen wel genoeg van. Pufferdepuf. Ik kan niet wachten totdat ik de (platte!) wereld weer gewoon snel en gemakkelijk kan navigeren op twee wielen. 

Bijna goed

Amitai eet het liefst een boterham met "tandenpasta". 

Tot week 24

Zo, en toen was ik al weer 24 weken zwanger. De eerste 16 waren niet om over naar huis te schrijven, daarna kreeg ik het een beetje druk, maar nu heb ik geen excuus meer. Het is echt tijd om de boel weer eens te gaan documenteren, net zoals de vorige keer.

Week 20

niet echt een goede buikfoto, maar er zijn gewoon niet zoveel foto's van mij

Deze zwangerschap is anders. Fysiek, maar ook mentaal. Haha, dat klinkt een stuk zwaarder dan het echt is hoor! Hoewel ik het fysiek wel wat zwaarder vond, ik was misselijker dan de vorige keer en had minder mogelijkheid om bij te slapen dan toen ik zwanger was van Amitai (want nu is er een Amitai). En ik was al meteen groot! Bam, mijn buik explodeerde gewoon al na een paar weken.  Onbegrijpelijk precies waarom dat was, want qua vrucht en baarmoeder enzo viel er nog bijna niets te bekennen. Maar klaarblijkelijk is dat heel normaal, zo'n halve schijnzwangerschap bij de tweede.

 Week 22

voor het huis dat een maand lang ons huis was in Brighton

Maar vooral mentaal is het anders. De absolute onbekendheid en nieuwheid die er natuurlijk wel was bij de vorige zwangerschap is er wel af. Been there, done that, zoiets. Aan de andere kant voelt het nu ontelbaar veel echter en tastbaarder dan de vorige keer. De vorige keer konden we ons alletwee niets voorstellen bij dat wezen dat zich aan het ontwikkelen was in mij. Hij werd pas echt na de geboorte, daarvoor voelde het toch een beetje als een alien. Nu was het wezentje al snel veel meer een mensje in onze gedachten, zelfs toen het nog een betekenisloos klompje cellen was. De verwachtingen over de toekomst smelten nu makkelijker samen met de onbekende en ongekende realiteit van het moment, denk ik.

week 23

Dat maakte het ook wel wat enger in het begin: ineens voelden we ons alsof we echt iemand konden verliezen als deze zwangerschap het niet zou redden. Sterker nog, omdat het de vorige keer allemaal goed was gegaan voelde het alsof het deze keer wel mis moest gaan, alsof de kans op miskraam er een is zonder teruglegging. Wat natuurlijk niet zo is, en dat wisten wij ook wel, rationeel gezien, maar ik voelde me compleet overtuigd van het tegendeel. Gelukkig gaat alles tot nu toe goed met de vrucht, zo lijkt het, dus fingers crossed!

 

week 24 

dit is helaas niet in ons huis, maar in een hotel waar we verbleven voor een congresje

Ondertussen weten we ook dat het weer een jongen wordt, een tweede zoon voor ons en een broertje voor Amitai. Het lijkt mij ontzettend leuk, met 3 mannen, hoewel het precies het spiegelbeeld is van het gezin waar ik in opgroeide. Ik heb nog steeds geen idee of het echt uitmaakt, zonen danwel dochters, maar in ieder geval vind ik het leuk voor Amitai dat hij een brusje van hetzelfde geslacht krijgt. Ik denk dat het, qua interesses en ontwikkeling, maar ook cultureel gezien, iets makkelijker is om snel een ietwat diepere band op te bouwen als je alletwee man danwel vrouw bent. Maar ja, laten we wel wezen, als het een meisje was geweest had ik het ook leuk gevonden, en met 49% kans is dat maar goed ook.