Dagelijks Leven

Voordat ik ging werken maakte ik me wel wat zorgen. Over hoe het zou zijn... Ik had visioenen van altijd stress, 's ochtends spitsuur, eeuwige schuldgevoelens over werk en over thuis. En, misschien wel de belangrijkste angst, een ongelukkige Amitai.

 's Avonds heb je geen kind aan hem (ja, haha, woordgrap!)

We zijn natuurlijk pas in de derde week, maar tot nu toe is niets daarvan uitgekomen. Amitai lijkt prima tevreden met de situatie. Hij is wel moe als hij terugkomt van het kinderdagverblijf, omdat de omgeving daar natuurlijk een stuk meer vertier te bieden heeft dan thuis, met al die andere kindjes. Maar hij lijkt absoluut niet ongelukkig. Hij is gewoon zijn vrolijke zelf gebleven.

Ook dingen als halen en brengen en voeding lopen allemaal best wel gemakkelijk, en leveren zo goed als geen stress op. En ik moet eerlijk zeggen, nu ik niet meer iedere dag helemaal met Amitai doorbreng waardeer ik de tijd die ik heb om met hem te spelen en te knuffelen deste meer. Nu moet ik alleen nog even uitvogelen hoe ik mijn normale werkweek in 4 dagen kan proppen, en dan is ons leven perfect!

Trouwens, ik ben trots op de stijlgevoeligheid van mijn nageslacht: op zo'n jonge leeftijd al een bewuste keuze maken voor een hanekam, dat zie je toch niet vaak. Onze kleine punkerd. We hebben hem wel duidelijk gemaakt dat hij nog wat jong is voor haarverf, dus dat de blauwe met rode hanekam nog even moet wachten tot hij wat groter is.