Relaxen

Oeps, ik loop op de zaken vooruit! Ik post over grote bomen in Yosemite, terwijl ik jullie nog niet heb verteld over alle leuke dingen die we daarvoor hadden gedaan in California!
I'm already writing about big trees, and I didn't even tell you about all the others things we did before that!

Zoals bijvoorbeeld: relaxen in Palm Springs. In Palm Springs schijnt de zon altijd! Het ligt midden in de woestijn, dus: warm. We hebben lekker aan het zwembad gelegen, en rondgehangen in onze prachtige ingerichte hotelkamer (ik ga dat interieur ontwerp compleet kopieren in mijn eigen huis). Palm Springs is sowieso een oase van superdupercool jaren '50 design. Als het er niet superheet zou worden in de zomer zou ik er zo gaan wonen (ik vond het nu al vrij superheet).
Like relaxing in Palm Springs. It seems that the sun always shines here! And, since Palm Springs is in the middle of the desert, it was nice and warm. So we spent quite some time hanging around at the saltwaterpool, listening to the loungemusic and watching the tattood hipsters and their dogs, and in our beautifully decorated hotelroom/ balcony. Palm Springs by the way is an oasis of mod fifties design. If it wouldn't become so warm in summer, then I would contemplate living there.


En toen we even genoeg hadden van het relaxen zijn we gaan wandelen in Joshua Tree Park, voor wat woestijn-scenery.
And by the time we had enough of all the relaxing, we went for a nice walk and drive in Joshua Tree park.

Grote Bomen

Soms heb je maar een paar woorden nodig om een ervaring te omschrijven.
Sometimes you only need a few words to describe your experience.

Grote bomen! Big trees!That little red dot next to the trees, that's me.

Achterstand

Ik was vol goede moed dat ik mijn post-achterstand zou gaan inlopen. Maar helaas, het is niet gelukt. De afgelopen week voelde ik me de hele tijd niet echt top, alsof ik in een uitgesmeerde migraine aanval terecht was gekomen. En dit culmineerde eergisteren in een echte migraine-aanval, toen we net midden door Yosemite Park reden. Daar heb ik dus geen foto's van. Alleen maar herinneringen aan mij huilend/kotsend/denkend aan hoeveel prettiger het nu zou zijn om in de ijskoude smeltwaterrivier te gaan liggen totdat ik niets meer voelde op de bijrijdersstoel, en Yair die zo snel mogelijk probeert 100 km bochtige weggetjes en gapende toeristen te navigeren. Dat was leuk!

Maar, nu dat achter de rug is, en we bijna in San Francisco zijn lukt het me wellicht wel om wat tijd te vinden om foto's te redigeren die ik wel heb. En een post of 2 te wijden aan het prachtige Californie dat ik wel bewust heb meegemaakt.

I thought I would dissolve the posting backlog I had built up in the last two weeks. Unfortunately, time slipped away while I was not feeling very fit, but still enjoying the holiday. The last week, I felt I was living in a superficial but elongated migraine, and indeed, the day before yesterday that culminated in a fullblown migraine. While we were in the middle of Yosemite. So all I can tell you about Yosemite is that I was crying and puking and contemplating suicide while Yair was frantically trying to navigate 60 miles of winding roads filled with tourists gaping at all the natural wonders that were displayed. It was great.

But, not that that is all in the past and I'm feeling much better, I hope to find some time to post about the otherwise wonderful time we have spent in California. And, of course, once we are in San Fran, I hope to tell you a little about that as well...

En dan zitten we over een paar dagen alweer in het vliegtuig, op weg naar Nederland!!!

BAM! WHACK!!!

Ik had al eerder gezegd dat het landschap alleen maar overweldigender werd vanaf New Mexico. Jullie hebben natuurlijk zoiets van tuuuuuuurlijk. Dat zal wel.
I said before that the landscapes we passed through became more and more impressive from the time we entered new mexico. And I know that you thought yeah suuuure, whatever.

Dit is onderweg in Utah. Ik vind zelf dat als iemand graag de Dodge Caliber aan de man wil brengen ze wel deze foto in de advertentie kunnen gebruiken. De blauwe lucht biedt een goede achtergrond voor een slogan, ik noem bijvoorbeeld "Van hoog kaliber". Iemand al behoefte om mij een baan als copy writer/ art director aan te bieden?
This picture is taken on a random stop on our first day in Utah. I think that when someone wants to sell the Dodge Caliber (the car we are traveling in) to the masses they should use this picture in the ad. Doesn't it scream adventurous but dependable? Wild but economic? Don't you WANT a Dodge Caliber right now?


Capitol Reef, na een dag prachtig touren (Paul, Yair en ik vinden alletwee dat jij naar Utah moet vliegen, en een motor moet huren en dan rondtouren. De wegen zijn perfect, goed onderhouden, niet druk, een beetje bochtig, maar niet overdreven, en de landschappen zijn ongelooflijk prachtig).
And this is Capitol Reef, and then I talk a bit about how my dad (who rides a motorcycle) should come to Utah, rent a bike (not a Harley of course) and then drive around. Because the roads are just perfect for motorbikes and the environment is stunning.

Bryce Canyon.
Een mens vraagt zich soms af "Hoeveel rode rotsen kan ik zien zonder verveeld te raken?". In Bryce Canyon blijkt dat het antwoord is "Ontelbaar veel, als ze maar een beetje leuk gepresenteerd worden".
Sometimes, one wonder how many red rocks can I look at without getting bored? And in Bryce Canyon, it turns out that the answer is that you can see an endless collection of them, as long as they are presented in interesting formations!

Brug

Vanaf Mesa Verde werd de natuur steeds overweldigender. Onderweg van New Mexico naar Utah zagen we vanuit de auto het ene fantastische landschap na het andere. Dus toen we langs een bordje "Natural Bridges" leek het ons een goed idee om even van de weg af te gaan, en te kijken wat daar te zoal te zien was.

From Mesa Verde onwards, the scenery became more and more impressive. On our way from New Mexico to Utah we saw one amazing landscape after the other. So, when we saw a sign "Natural Bridges"we decided on a whim to take that exit and see what that was all about.
Dat bleek een goede detour. We moesten wel weer klauteren (laten we het maar desensitisatie therapie voor mij noemen), maar toen we eenmaal op de bodem van de canyon waren was het ook wel echt prachtig.
That was a smart decision. We had to scramble over rocks and steep ladders (again!) but once we were at the bottom of the canyon, we got a really great look at this beautiful natural bridge, the handywork of a very patient river.

Hoog

Bewijsstuk #1: wij zaten de afgelopen week hoog in de bergen!

Mesa Verde

Ik loop zo gigantisch achter met posten! Ondertussen zitten we al in California, maar ik moet nog posten over al onze avonturen in Utah!!! Hmmmm, nou ja, eerst maar even een snel berichtje over ons bezoek aan het fantastische Mesa Verde.
I´m running behind on blogposting. We arrived in California yesterday, but I haven´t even told you about all of our adventures in Utah! Ah well, I will start of with a quick post on our visit to Mesa Verde National Park (or is it a state park? Too many parks, too few brain cells.)

Eigenlijk alle National Parks (of state parks) hier in de VS bestaan vanwege uniek natuurschoon, maar Mesa Verde draait om een unieke, door mensenhanden gemaakt nationaal ergoed. Door het hele park vind je rotswoningen, zoals de bovenstaande. De steden en losse woningen zijn gebouwd door de oorspronkelijke bewoners van Amerika, zo´n 800 jaar geleden, en maar voor enkele tientallen jaren bewoond. Daarna zijn de indianen verder getrokken (waarschijnlijk gedwongen door droogte), maar de woningen zijn fantastisch goed bewaard gebleven. En heel indrukwekkend.
As far as I know, all National and State parks were created because of the presence of spectacular or unique natural phenomena, except for Mesa Verde, which excists because of the cliff dwellings. These gravity defying structures were built some 800 years ago by the Indians. Suprisingly, they were only inhabited for a few decades after which the people moved on (probably forced by drought). The dwellings, however, remained, and we were able to visit and enjoy them today. It seemed they were almost untouched, like the people left in the 1950s, not in the 1280s.


Er kwam wel wat klauterwerk op hoge ladders, steile trappen, en smalle gangetjes aan te pas (wat wij nog net aan konden, maar een stel houterige Italiaanse bejaarden die amper een woord Engels spraken maar wel heel veel domme vragen stelden hielden de groep danig op bij ieder obstakel, en we moesten wel wachten, want de enige manier om de ruines te bezoeken is via een georganiseerde rondleiding), maar dat was zeker de moeite waard. En het was ongelooflijk om je te realiseren met hoe weinig tools en resources de indianen deze steden effectief tegen een rotswand hadden aangeplakt! Damn, deze mensen hadden niet eens ijzer. En slechts een paar gaten in een compleet verticale rotswand waren genoeg voor hen om van en naar de stad te komen, daar kunnen wij met onze luxe trappen en ladders nog wat van leren.
It did take some work to get to the dwellings (steep ladders, small holes which you had to crawl trhough) but we managed not to die of vertigo), but it was so worth it. And it was so humbling to realize that the Indian people manage to build these cities with virtually no tools and resources. They didn't even have iron! Oh, and instead of ladders and stairs they just used a few shallow hand and feet holes in a virtually vertical rockwall to climb to and from their houses to the mesa top or to the water wells. It made me appreciate those uneven steep stairs even more.

Santa Fe

Santa Fe was prachtig, maar op de een of andere manier deden die schattige adobe huisjes me denken aan een pretpark. Ik snap niet waarom...
Santa Fe was beuatiful, but for some reason those adorable adobe houses made me think I was in an amusement park. I don't know why...


(This is a reference to the an attraction called the Pirana in De Efteling, a well known Dutch amusement park. For all of you who have never been there ;-))

En ik werd een beetje duizelig van deze poster. Maar gelukkig niet zo duizelig dat we niet een paar aangename uren in het centrumpje van dit stadje konden rondslenteren.
And this poster made me dizzy. But luckily not too dizzy, so we were still able to walk around the city center of this cute little town for a bit.

Palo Duro

Na 2 volle dagen rijden door Texas, hadden we weer wat tijd om te relaxen. Met een heerlijke wandeling in Palo Duro Canyon.
After 2 days in which we just drove and drove and drove (Texas is REALLY big), we had some time to relax. With a nice hike through Palo Duro Canyon.

Het was wel een beetje warm daar in de basis van de canyon, maar we hebben het overleefd.
It was a bit warm on the canyon floor, but we survived!

Daarna was het weer rijden rijden rijden, op weg naar Santa Fe!
And after that, we were back to driving again, on our way to Santa Fe!

Plantage

De laatste dag van ons verblijf in New Orleans besloten we om iets te doen buiten de stad. Dus, we stapten in de auto op weg naar een ouderwetse plantage. In dit geval een van de oudste plantages in Louisiana, een indigo plantage, die later een suikerriet plantage was geworden. Op de plantage kregen we een interessante rondleiding door het prachtige huis, en kregen we de ins en outs te horen van het runnen van een plantage. Klaarblijkelijk hadden die plantage houders het toch iets zwaarder dan ik had gedacht (ik nam aan dat de slaven alles deden, maar de rondleidster gaf welhaast de indruk dat de baas het welhaast zwaarder had dan de slaven.) Als je naar de behuizing kijkt, dan is dat volgens mij niet helemaal waar.

The last day of our stay in New Orleans, we decided to go out of town. So, we got into our car and drove to an old-fashioned plantation. We went to the oldest plantation of Louisiana, an indigo plantation that later turned into a sugar cane plantation. On the plantation we got a very interesting tour through the beautiful house, en we heard about the ins and outs about running a sugar cane plantation. Turns out, running a plantation is much harder then I thought ( I assumed that slaves did all the work, but on this tour I got the impression that the bosses had almost a thougher life than the slaves. Bookkeeping! Planning when to plant and harvest! Managing all those people!) Obviously, when you look at the housing, then it turns out that the slaves might have had a slightly harder life after all.

Huis van de plantage eigenaar. The house of the plantation owner.


Huis voor 2 slaven-families (tot 14 kinderen, maar gelukkig ging de helft daarvan toch dood). The house of two families of slaves (with up to 14 children, but luckily about 50% of those died anyway.)

Maar, vergeet niet, de slaven onder frans bestuur hadden het zodanig goed, volgens de rondleidster, dat ze niet eens mee wilden doen in een slaven opstand! Ze wilden liever blijven zitten waar ze zaten. Het feit dat deze slaven met rieken en machettes tegenover geweren stonden, en ze als straf voor hun deelname aan de opstand ter dood werden gebracht, waarna hun hoofden werden gespiest en tentoongesteld voor het huis van hun eigenaren, dat had er natuurlijk helemaal niets mee te maken. Want, onder de franse wet hadden deze slaven recht op zondag vrij! Families mochten bij elkaar blijven! Ontzettend aardig, toch? En wist je dat Spaans mos werd gebruikt om de autostoelen te vullen? Een heel leerzame dag!

But, don't forget, the slaves that were under French law had such a great life, that according to the tour-lady they didn't even WANT to take part in a slave-uprising. Those slaves much rather wanted to stay where they were. Obviously, the fact that the slaves had machettes, and the plantation owners and the army had guns, or that those taking part in the uprising were brought to dead and their heads were put on steaks outside the house of their owners had absolutely nothing to do with that. Because under french law, the slaves had the sunday up! Families were allowed to stay together! That is SO nice! And did you know that spanish moss was used to fill the chairs of cars! I learned so much that day.

Daarna zijn we nog even gaan genieten van louisiana seafood, voordat de naderende olie alles vernietigde. Rauwe oesters, gebakken oesters, en heerlijke gekookte crawfish. Yumyum.

After that we took our chance to enjoy the Louisiana seafood, before it is all drowned in oil. Raw oysters, grilled oysters and cooked crawfish. Yumyum!

The real America

Yeah, that's really normal.

New Orleans 2

In het hotel in New Orleans moesten we betalen voor internet, dus vandaar de radiostilte. Maar ook al gebeurde er niets hier op bevindingen, dat betekende zeker niet dat wij hebben stilgezeten!
We had to pay for wifi in the hotel in New Orleans (boo hiss), so that's why I haven't posted the past days. But even though it was quiet on the blog, in real life we still did loads of stuff!


Op de derde dag van ons verblijf in New Orleans hebben we rondgelopen door de stad. Veel mooie gebouwen gezien, en leuke oude trammetjes. En we hebben ook nog even wat kennis over (een kant van) de Amerikaanse burgeroorlog opgedaan in het museum van de Confederatie.
On the third day of our stay in New Orleans, we just walked around. We saw beatiful buildings, cute streetcars, and brushed up our knowledge of (one side of) the American Civil war in some weird little museum.


And, this being New Orleans, there were musicians everywhere along the way.


Het was een warme dag om zoveel te lopen, maar het was zeker de moeite waard. Hoewel onze voeten wel pijn deden aan het einde van de dag. En toen was het plots zaterdag avond. Daar zaten we dan, in New Orleans, op een paar meter afstand van de fameuze bourbon street. Wat te doen wat te doen? Dat was natuurlijk geen moeilijke keus, en al snel waren we onderdeel van de dronken meute (van vooral toeristen, dus we vielen niet bepaald op). We hebben wat cocktails gedronken, bijna dodelijk gewond geraakt door de goedkope plastic kettingen die mensen van balkons afgooiden (ik dacht dat ze dat alleen deden op Mardi Gras...) en we hebben wat tijd doorgebracht in een karaoke bar. We hebben ons uitstekend vermaakt, en lagen nog steeds op een redelijk tijdstip in bed. Heerlijk, als het feest al vroeg begint!
It was warm but great, and by the end of the day our feet were sore. And then it was saturday night. In New Orleans. With our hotel room a few feet away from Bourbon Street. What to do what to do? Of course, we joined the army of drunkards! We drank some cocktails (no more hurricanes though, blegh), we got hit on the head by some beads (I thought that was just a mardi gras thing?), and we saw some people sing karaoke (some good, some bad). It was fun! And the party starts early on Bourbon Street, so we still went to bed relatively early.

Living on the edge

Voordat we richting New Orleans reden gingen we nog een wandeling maken in de Smoky Mountains. Op weg naar die rotsige pieken boven Yairs hoofd in de bovenstaande foto.


Het begon allemaal onschuldig genoeg. Wel wat stijl, maar zeker behapbaar.




En toen waren we bijna bij de top, en liepen we hier tegenaan. Een grote rotswand. Iedereen zei dat het uitzicht de moeite van de beklimming waard was. Nou ja, ik begon al te zweten toen ik er alleen maar naar keek, dus ik bleef beneden om Yairs heldhaftige beklimming vast te leggen.


Het uitzicht vanaf mijn standpunt was ook niet slecht. Ik ben een trotse bangiebuns.

New Orleans

We zijn nu in New Orleans, in het midden van de French Quarter. Iedereen is hier in staat van permanente dronkenschap.
We are in New Orleans, in the middle of the French Quarter. Everyone is drunk here.

Waarschijnlijk is dit French Quarter voor de gemiddelde New Orleasiaan vergelijkbaar met De Wallen voor de gemiddelde Amsterdammer. Je komt er zelden en het zit vol met irritante bezopen toeristen.
Probably, this FQ is like the Red Light District in Amsterdam. Locals never come there, and it's filled with drunk tourists.

Interessant om een keer aan de andere kant te staan! It's very interesting to be on the drunk tourist-side of things for once!

Dat zijn Hurricanes, De cocktail van New Orleans. VIES!!! Smaakt naar goedkope aanmaaklimonade, en dat vond ik al niet lekker toen ik 6 was. Nu is het helemaal bleeghh.
And we take our drunk tourist job very seriously. These pink drinks are hurricanes, the local cocktail. And very disgusting.

Beignets, ook een locale specialiteit. Niet slecht. Hiervoor hadden we Jambala, wat wel echt superlekker was. Om de smaak van de hurricane weg te werken.
Beignets, also a local speciality. Not bad, actually. Before the beignets, we had some Jambala, which was really really good. Good enough to get the bad hurricane taste out of our mouths.

En dit was het diner gisteren, heerlijke kaas met prosecco. Ons leven is toch wel heel erg goed!
And this was our dinner yesterday, lovely cheese and lots of prosecco. Our life is really too good.

Verjaardag

Gisteren was er nog een heel stuk verjaardag over nadat we hadden gewandeld en ik een paar blogposts bij elkaar had getypt terwijl Yair aan het werk was. Dus toen hebben we onze moed bij elkaar geraapt en zijn we Pigeon Forge in gegaan. In gereden natuurlijk, want dit is Amerika. Een stad die gebouwd is rond een zesbaansweg, daar moet je niet op de stoep gaan lopen.

Yesterday, I still had quite a few hours of birthday left after we had spent the morning hiking, and part of the afternoon hanging out and blogging. So, Yair and I gathered our courage and went to explore Pigeon Forge. Exploring by car, not by foot. A village that has been built around a 6 lane highway is not meant to be explored by foot.


Toen we langs het uithandbord van Fantasy Golf reden moest ik Yair vragen om een U turn te maken. Mini golf!!!! Dat is nog eens een goede manier om je verjaardag door te brengen.
When we passed Fantasy Golf I knew that that was the way I was going to spend the rest of my birthay: mini golf amongst the dragons and the unicorns.


Natuurlijk heb ik gewonnen. En iedereen die Yair kent weet dat hij mij niet heeft laten winnen.

Needless to say, I crushed Yair.


Nadat ik Yair had ingemaakt was het tijd om iets te eten. Dus we reden naar de andere kant van de straat (in de auto, ja, zesbaansweg, when in America do as the Americans etc etc) om Japans te eten. Naast het Japanse restaurant zat een nagelstudio, en ik voelde plotseling een onbedwingbare behoefte om een pedicure te krijgen. Mijn eerste pedicure! En het was fantastisch, veel gefrobel aan mijn voeten terwijl ik in een massage stoel zat... Daarna was het tijd voor een hapje eten, in dat Japanse restaurant. Het was zo'n restaurant waar de kok jongleert met de messen en het eten en voor je neus je eten klaarmaakt. Toevallig waren wij de enige twee klanten voor onze kookplaat, en onze kok had weinig stimulatie nodig om ons zijn levensverhaal te vertellen (hij was 33, zijn 14 jarige dochter woonde bij zijn moeder, de moeder van die dochten had hen verlaten toen ze in Vegas woonden voor een man die haar gouden bergen beloofde, maar uiteindelijk niets waarmaakte, waarna zij het leger in moest gaan om te voorkomen dat ze persoonlijk failliet zou gaan, toen verhuisde hij uit Vegas om een toekomst op te bouwen voor zijn dochter, kreeg een mooie baan (ook als goochelkok) en kwam een andere vrouw tegen die hem overtuigde om te verhuizen naar een plek waar zij wilde wonen, dus na lang twijfelen zei hij zijn baan op en verhuisde, en toen heeft zij hem verlaten en zo eindigde hij in Pigeon Forge.) Het eten was ook lekker.
En toen was het echt het einde van mijn verjaardag.

After that, we drove across the street (I stress here that we DROVE across. I know, but I decided not to risk my life this time, after we survived cycling helmetless through Cambridge so long), to get some Japanese food. Next to the Japanese restaurant was a nail studio, so on a whim I decided I would treat myself to a birthday pedicure. My first pedicure, and it was great!!! After that, we ate in the restaurant, one of those places where you sit around while the cook juggles with knives and food in front of you. We were the only 2 people at our booth, and the cook ended up telling us his life story (he was only 33, his 14 year old daughter lived with his mom, his first wife left him when they lived in Vegas for a player who then proceeded to leave her, forcing her to join the navy so as to not go bankrupt, he then went on and got a nice job, met another woman, she convinced him to quit that job and move to a place where she wanted to live after which she left him and that was how he ended up in Pigeon Forge. The food was nice.)
And that officially conlcuded my birthday!