Maandoverzicht

Natuurlijk heb ik ook maandfoto's genomen. Hierbij nog maar eens het hele overzicht! Misschien moet ik daar binnenkort maar eens mee ophouden, want het wordt een beetje een lange reeks. Maar ik vind het zelf zo leuk om in een keer de veranderingen (of juist de dingen die niet veranderen) te kunnen zien!

 5 maanden

 4 maanden

 3 maanden

2 maanden

1 maand

De 5e vermaanddag

Deze kerstdagen konden wij volmondig verkondigen dat Amitai alweer 5 maanden oud is. Jawel, op de dag precies. 5 hele maanden oud. En wij zijn nog steeds verliefd! En waarom ook niet? Met 5 maanden is Amitai nog steeds ontzettend leuk. Sterker nog, hij lijkt wel nog leuker te worden. Waarschijnlijk omdat hij deze maand een stuk interactiever is geworden. Hij babbelt dat het een lieve lust heeft, tegen zichzelf als hij ligt te spelen, of tegen ons als wij tegen hem praten. Maar ook als de volwassenen om hem heen een gesprek voeren (je weet wel, een echt gesprek waarin de klanken betekenis hebben voor alle deelnemers) brabbelschreeuwt Amitai graag mee. Aandacht!

Amitai is zich ook meer bewust geworden van de mensen om zich heen. Ik had al een tijdje het gevoel dat hij Yair en mij wel herkende, maar nu is het ook wel duidelijk dat hij andere mensen die hij vaker ziet echt herkent (en niet alleen aan hun stemgeluid, maar ook als ze stil zijn). Het enthousiaste arm-maaien en lachen gebeurt bijvoorbeeld ook als hij Paul in de gaten krijgt (oPaul? of toch opa Paul?). Op zich logisch, want Paul is natuurlijk lekker herkenbaar dankzij de baard. En Amitai brengt minimaal een keer per twee weken een hele dag met hem door, zodat hij genoeg tijd heeft om zijn gezicht goed in te prenten. Maar toch, ik vind het wel heel fascinerend om te zien, hoe dat kleinde breintje langzaam maar zeker steeds meer kan gaan begrijpen en onthouden.

Verder was de vijfde levensmaand de maand waarin Amitai zijn voeten officieel heeft ontdekt. Waar handen al snel na de ontdekking een middel werden om (behoorlijk doelgericht) dingen mee te pakken, zijn voeten gewoon leuke speeltjes. Vastpakken en rondzwaaien, in de mond stoppen, diepzinnig bestuderen: het blijkt allemaal te kunnen met voeten. Vooral als de luier uitgaat (altijd al een feest) worden de voeten er snel bijgepakt. Het is bijna zielig soms als wij met zachte drang de benen weer even naar beneden moeten doen om een nieuwe luier om te doen. En als de broek en sokken/ schoenen weer aan gaan zijn de voeten ook een stuk minder interessant. Maar dan zijn er gelukkig meestal wel andere speeltjes in de buurt, die deze maand plotseling ook veel leuker zijn geworden voor Amitai. Als het rammelt of kraakt of belt, dan is het leuk!

Andere grote stappen deze maand? Het rollen lijkt nu echt een beetje te komen, hoewel het nog steeds niet tot het vaste bewegingsrepetoire behoort. Maar Amitai is vaak bezig met half omrollen, gewoon voor de lol of om een speeltje te bereiken wat iets verder weg ligt. En soms resulteert dat in een hele rol, van rug naar buik (de keren dat er van buik naar rug werd gerold leken minder intentioneel).
Sowieso merk ik nu echt dat Amitai aan alle kanten sterker wordt. Hij zit beter rechtop (soms als ik hem precies goed neerzet dan kan hij zelfs zomaar een paar seconden zelfstandig zitten), houdt zijn hoofd nog beter onder controle, en hij is ineens helemaal verzot op staan. Staan met heel veel steun van ons, maar dat spreekt voor zich. En niet te vaak, want dat schijnt niet goed te zijn voor de heupen. Maar als hij de kans krijgt dan strekt hij graag de benen!

Ha, als ik dit zo vergelijk met het stukje van de vorige maand, dan is er in maand 5 flink wat ontwikkeling geweest. Dat vind ik toch echt wel leuk aan het blog, het is voor mij ook een handig extern geheugen waar ik allerlei dingen bijhou die ik normaal zou vergeten...

Fijne Feestdagen!

 

Kerst overvalt mij altijd een beetje. Voor ik het weet ben ik alweer rijkelijk laat met het tevoorschijn halen van de kerstspullen. Maar vandaag heb ik de boom weer tevoorschijn gehaald, de kerststal opgezet, alvast wat eten in huis gehaald voor de diverse kerstdiners, en begonnen me oprecht te verheugen op een hele week lang vrij die wij helemaal met Amitai mogen doorbrengen. Heerlijkheid.  

Ik heb vandaag zelfs mijn (roodgoudglitter)kerstjurk aan. De kerststemming heeft mij dan toch bereikt. Denk ik.

Slaap

Als je een kind hebt willen mensen graag praten over de gebroken nachten, en hoe moe je wel niet bent. Haha, kon ik dan antwoorden, wij hebben nergens last van hoor! Ons kind is een slaperig engeltje! Nee, serieus, de nachten vielen altijd heel erg mee met Amitai. Na de eerste paar weken (of was het dagen? ik kan het me niet eens meer herinneren) werd Amitai nog maar 1 keer per nacht wakker, en was hij gemakkelijk tevreden te stellen met een snelle slaperige voeding, liggend in bed met het licht uit. Slaapgebrek? Niet echt. Hooguit iets kortere nachten dan normaal.
Maar toen, poef, was plots alles anders. Amitai sliep hooguit een uurtje of 2 tot 3 achter elkaar, en werd dan huilend wakker. Speen: harder krijsen. Oppakken: geen troost. Gezellig tegen ons aan liggen: waaaahhhhhhhh, strek, maai met kleine armpjes, boehoehoe. Van voeden werd hij maar eventjes rustig, om een uur later weer uit zijn hum wakker te worden met krampen en borrelende ingewanden.

Hoe dat zo ineens kwam was ons eerst een beetje een raadsel. Maar na een beetje observeren en prakkeseren heb ik besloten dat het kwam doordat we (of eigenlijk, ik) iets meer dan een week geleden begonnen met afwijken van ons normale voedins-schema. Op een gewone dag krijgt Amitai ongeveer om de 4 uur de borst of een fles afgekolfde melk. En daarmee is hij een blije en actieve baby, dus dat zou prima moeten zijn, toch? Maar ja, hij is bepaald niet een reus, en al helemaal geen vetzak (serieus, als je hem naast sommige andere babies ziet: zijn hele hoofd past in de lekkere spekwang van een ander kind!). En hoewel hij verder ultiem gelukkig is, en zich ook nog goed ontwikkelt knaagde dat toch een beetje aan me. Misschien is hij toch te dun? Misschien geef ik hem ongemerkt te weinig?

Dussss, lang verhaal kort, ik besloot om hem meer eten te gaan geven. Niet meer om de 4 uur, maar iedere keer als hij een beetje piepte: tiet erin. Van de weeromstuit ging Amitai op een ware poep-marathon (van 1 keer in de 2 weken naar 5 keer per dag). En vanaf dat moment ging slapen ineens ook niet meer lekker. En het ging ook niet beter, zo lang hij meer eten kreeg bleef hij een beetje ongelukkig...

Dus, afgelopen dinsdag heeft Yair hem met liefde door een huilerige avond heengeholpen, terwijl ik met mijn borsten en mijn verborgen-ondervoedingscomplex vroeg op bed was gaan liggen. En vanaf dat moment a) zijn we weer terug bij ons oude vertrouwde voedingsschema, b) is de hoeveelheid fecies-luiers behoorlijk afgenomen en c) is Amitai weer lekker buikpijnloos en ongestoord aan het slapen (nu twee nachten, dus ik noem het significant).

Ik zal maar gewoon genoegen moeten nemen met Amitai zoals hij is. Klein maar fijn!

Op een rij

1 maand:

 

2 maanden:

 3 maanden:

 

4 maanden

 

Vierde Vermaanddag

4 Maanden! Dit was de maand waarin ik ophield met het leven van Amitai te tellen in weken. Nu is hij ineens 4 maanden, en niet langer uhm-20-weken-dus-alweer-4-maanden. De maand waarin ons leven eigenlijk weer gewoon normaal was. Normaal, maar dan met Amitai.

Maar ja, ik had toch al het gevoel, bijna vanaf het moment van zijn geboorte, dat hij er altijd al was geweest.En nu voelt het ook nog eens alsof ons leven nooit anders is geweest (terwijl, natuurlijk, in de realiteit het wel echt zo is dat ik 5 maanden geleden nog kon doen en laten wat ik wilde zonder rekening te houden met de onontkoombare behoeftes van een hulpeloos wezen).

 

In de vierde maand van zijn leven heeft Amitai geleerd dat hij voeten heeft, en dat hij dingen op kan pakken. Dingen die hij dan vervolgens naar zich toe kan halen, om ze heen en weer te bewegen en zelfs in zijn mond kan stoppen. Natuurlijk kon hij al wel eerder dingen vasthouden, maar nu lijkt er ook daadwerkelijk wat intentie in te zitten.

En, deze maand heeft hij ook weer een klein dozijn nieuwe geluiden geleerd te produceren. Hard en zacht, blij, nog blijer, of een beetje contemplatief. Naast huilen begint zijn vocabulaire dus al redelijk vorm te krijgen, en hij babbelt bij tijd en wijle ook wat af. Vooral als wij in gesprek zijn praat hij graag een beetje mee vanaf de zijlijn.

Zijn haren lijken nog niet echt veel bij te groeien, maar hij gelukkig wel (in ieder geval in de lengte!). En als we niet ziek zijn (snotterdesnotter) dan is het leven gewoon helemaal goed. En zelfs als we wel ziek (hatsjoekuchsnotter) dan nog is het leven over het algemeen eigenlijk best wel prima.

Prijsvraag

Yair had al voor de geboorte van Amitai besloten dat hij abba genoemd wil worden door zijn nageslacht. Abba betekent gewoon pappa, maar dan in het hebreeuws. Ten tijde van de besnijdenis noemde ik hem grappend abattoir (het was immers zijn keuze om over te gaan tot het snijwerk), en dat is op de een of andere manier blijven plakken.

En nu zijn we op zoek naar een vergelijkbare woordgrap met mamma erin, maar helaas, dat lukt nog niet zo. We hebben mammagram geprobeerd, maar helaas, die is a) niet zo relevant, en b) ook niet erg grappig. Nu zijn we een beetje terecht gekomen bij mammitai, maar uiteindelijk is dat natuurlijk een beetje verwarrend: Amitai & mammitai... Maar we kunnen niets beters verzinnen!

Hebben jullie misschien nog suggesties?

Kou

De kou kruipt naar binnen. In ons huis en in ons lijf, en dan vooral in Amitai's nog wat weerloze lijfje. Overal gaat de verwarming aan.

Ja, Amitai was zo verkouden dat hij verhoging had, de zielepiet. En zielige wij, ook, want voor het eerst in zijn leven moesten wij midden in de nacht het bed uit om rond te lopen met een jammerende koortsige Amitai, totdat hij klaar was met kotsen en de kinder-paracetamol ging werken.

Nu gaat het weer beter, alhoewel hij nog kucht als een... ik weet het niet... een zielige baby met flink veel vastzittend slijm. Gelukkig kwam vandaag niet meer meteen zijn laatste voeding mee omhoog bij iedere hoestbui. En sowieso lijkt Amitai er allemaal maar weinig last van te hebben, hij blijft, op dat ene incidentje midden in de nacht, even lief en vrolijk.

Maar voor de zekerheid (hoewel kou natuurlijk tegenwoordig officieel geen verkoudheid meer veroorzaakt) hijsen we hem vanaf nu lekker in zijn grote warme pak als we naar buiten gaan. En hij lijkt er weinig bezwaar tegen te hebben. Eigenlijk zou ik ook wel zo'n pak willen hebben, voor op de fiets...

zorgen

In De Volkskrant las ik een ingezonden stuk over de status van "zorgvaders" (vaders die (ook een deel van) de zorg voor hun kindern op zich nemen). De strekking van het stuk was dat Nederland op dat gebied zo goed als geen progressie maakt, in ieder geval als je kijkt naar de statistieken voor de lengte van de werkweek van ouders na de geboorte van hun kinderen. Minder dan 10% van de vrouwen met kinderen werkt full-time, en meer dan 90% van de mannen werkt full-time. Scheve verdeling, anyone?

Ik moest eraan denken dat die scheefheid van zorg over mannen en vrouwen ook al in onze concepten verankerd zit. Als een vrouw met kinderen 4 dagen werkt noemen we haar een werkende moeder. Als een man met kinderen diezelfde 4 dagen werkt noemen we hem een zorgvader. Want dat moeders zorgen, dat is vanzelfsprekend. En dat vaders werken, net zo zeer. Andersom... dat is verrassend genoeg om te vermelden. (Zelfs ik zou het raar vinden om een man met kinderen die full-time werkt een werkende vader te noemen. Dat klinkt gewoon vreemd!)

En dan zal ik nog maar niet (weer) beginnen over moederfietsen en de schade die dat woord toebrengt aan de positie van de vrouw en de man binnen het gezin. Voor je het weet wordt dit een feministisch linguistisch actieblog, en tsja, jullie komen hier natuurlijk eigenlijk voor de leuke foto's van Amitai.

Dagelijks Leven

Voordat ik ging werken maakte ik me wel wat zorgen. Over hoe het zou zijn... Ik had visioenen van altijd stress, 's ochtends spitsuur, eeuwige schuldgevoelens over werk en over thuis. En, misschien wel de belangrijkste angst, een ongelukkige Amitai.

 's Avonds heb je geen kind aan hem (ja, haha, woordgrap!)

We zijn natuurlijk pas in de derde week, maar tot nu toe is niets daarvan uitgekomen. Amitai lijkt prima tevreden met de situatie. Hij is wel moe als hij terugkomt van het kinderdagverblijf, omdat de omgeving daar natuurlijk een stuk meer vertier te bieden heeft dan thuis, met al die andere kindjes. Maar hij lijkt absoluut niet ongelukkig. Hij is gewoon zijn vrolijke zelf gebleven.

Ook dingen als halen en brengen en voeding lopen allemaal best wel gemakkelijk, en leveren zo goed als geen stress op. En ik moet eerlijk zeggen, nu ik niet meer iedere dag helemaal met Amitai doorbreng waardeer ik de tijd die ik heb om met hem te spelen en te knuffelen deste meer. Nu moet ik alleen nog even uitvogelen hoe ik mijn normale werkweek in 4 dagen kan proppen, en dan is ons leven perfect!

Trouwens, ik ben trots op de stijlgevoeligheid van mijn nageslacht: op zo'n jonge leeftijd al een bewuste keuze maken voor een hanekam, dat zie je toch niet vaak. Onze kleine punkerd. We hebben hem wel duidelijk gemaakt dat hij nog wat jong is voor haarverf, dus dat de blauwe met rode hanekam nog even moet wachten tot hij wat groter is.

Ai...

Blijk ik Amitai's privacy te schenden met dit blogje.

derde vermaanddag

3 maanden! Jawel!!! Zijn er nog opvallende dingen gebeurd deze maand? Hmmm, even denken. Amitai's haar wordt gezellig pluizig, zijn ogen zijn nog steeds een beetje onbestemd blauwbruinig, hij begint ondertussen een beetje uit zijn maat 56 kleren te groeien, en hij is natuurlijk voor het eerst naar het kinderdagverblijf geweest.

Wat betreft de vaardigheden: Amitai heeft zich al 2 keer omgerold, van buik naar rug. Maar het is zeker nog niet iets wat in zijn standaardrepetoire zit, volgens mij doet hij het alleen als hij het extreem niet naar zijn zin heeft (hij heeft het 1 keer gedaan toen hij net een paar dagen besneden was, misschien was op de buik liggen toen niet zo aangenaam voor de kruisregio, en 1 keer toen ik hem op zijn buik had gelegd en daarna even was weggelopen om de was binnen te halen (ohoh, slechte ouder! Leest het AMK ook blogs?). Waarschijnlijk vond hij mijn afwezigheid iets te lang duren, en met niemand om hem terug op zijn rug te leggen heeft ie zelf maar doorgepakt.) .

3 maanden

Wat me verder opvalt is dat hij meer interesse begint te krijgen in zijn omgeving. De mensen vond hij al langer leuk, maar hij begint nu ook te interacteren met de dingen. Hij krijgt door dat hij zijn handen kan gebruiken om dingen te pakken, te voelen en te manipuleren. Hij speelt vooral met de manhattan toy (linksonder in de foto's hierboven), want die is makkelijk te pakken en vast te houden. Zodat hij lekker tegen zijn hoofd kan timmeren. Maar de afgelopen week begonnen andere speeltjes hem ook meer te bekoren. Toen ik de hond naast hem neerzette voor de maandelijkse foto viel het me op dat hij er voor het eerst echt interesse in had (zie de onderste foto: exploratie van de textuur van de hond). Dus misschien is het tijd om wat meer knuffels te gaan introduceren! We hebben meer dan genoeg knuffels die met smart wachten op wat interactie met Amitai, dus het zou leuk zijn als hij dat daadwerkelijk leuk gaat vinden.

2 maanden

Als Amitai blij is dan voert hij hele gesprekken met de mensen om hem heen (favoriete woord = Urre). En hij wordt ultiem blij van lekker spartelen in zijn blote billen ('s ochtends in bed, voor hij in bad gaat) of lekker door de lucht vliegen (wisselend aanbod, maar altijd als Renee langskomt natuurlijk). Wat hij niet leuk vindt? Naast de standaard dingen zoals moe zijn en honger hebben kan hij soms ook in tranen uitbarsten van een plots hard laag geluid. Dus als Yair lacht of ik eens stevig mijn neus ophaal, dan begint zijn onderlip soms gevaarlijk te trillen...

1 maand

Hoewel hij nog niet doorslaapt laat hij ons 's nachts over het algemeen wel met rust. Lijkt dat in tegenspraak? Hij wordt wel 1 of soms 2 keer wakker per nacht, maar is altijd snel tevreden met een speen of een voeding, waarbij zowel hij als ik half (en soms helemaal) slapen. Dus we mogen absoluut niet klagen wat dat betreft. En dat is natuurlijk mooi, want ik heb mijn slaap ook wel weer nodig, want vorige week ben ik weer gaan werken. Ik zag er wel tegenop, na 3 maanden voel je je behoorlijk vergroeid met zo'n kind, vooral zo'n ultiem leuk kind als Amitai, maar het viel uiteindelijk alles mee. Natuurlijk stortte Amitai niet in toen hij langer dan 3 uur zonder mij moest doen (de max tot dan toe). En ik stortte ook niet in, hoewel ik de eerste werkdag nog wel veel naar dit blog heb gekeken voor zo nu en dan een klein shotje Amitai. De leidsters op het kinderdagverblijf lijken hem erg leuk te vinden, en voor zo ver ik kan beoordelen komt hij absoluut niet getraumatiseerd terug van een dagje daar. En het is ook wel eens grappig om hem in een wegwerpluier te zien als hij naar het kinderdagverblijf gaat: wat heeft hij dan plotseling dunne billen!

Als uitsmijter nog een kort filmpje (waarschijnlijk alleen maar interessant voor mijzelf) van Amitai op zijn buik. Ik heb ondertussen al VEEL filmpjes van Amitai op zijn buik, want ik pak iedere keer het fototoestel (waarmee je ook filmpjes kan opnemen) als hij veelbelovend aan het friemelen is, in de hoop dat ik kan vastleggen hoe hij zich omdraait. Niet dus!

Mijn eerste protest

 

Met bijna drie maanden was inderdaad hoog tijd voor een goede protestbijeenkomst. Amitai heeft een stem en die moet worden gehoord: Occupy Amsterdam!!

Niet alleen het eerste protest, maar ook het eerste ritje in de metro!

Of nou ja, eigenlijk heeft Amitai nog niet echt een stem, dus ik laat hem op zich wel de mogelijkheid om zich hier later van te distancieren. Ik geef 't toe, vandaag was hij een beetje mijn buikspreekpop.

En, Amitai speelde zijn rol met verve! Hij trok zeker de aandacht. Alhoewel mijn briljante protestslogan natuurlijk ook wat waarde toevoegde aan het geheel. Maar, alles bij elkaar is Amitai ettelijke keren gefotografeerd door allerhande mensen... Mischien komt hij wel in de krant! Ik heb in ieder geval mijn best gedaan om zoveel mogelijk exposure voor hem te krijgen!

Uiteindelijk vond ik wel dat de bijeenkomst een beetje extreemlinkser was dan ik had gehoopt. Ik ben nu niet echt voor onmiddelijk afschaffen van kapitalisme ofzo. Een beetje meer regelreving, en een beetje minder egoisme, is voor mij al meer dan voldoende.

"zitten"

Tussen aanhalingstekens, ja, want echt echt zitten kan Amitai nog (lang?) niet. Maar zithangen, hangzitten, met allerhande hulpmiddelen gaat al wel. Ik zet hem nooit te lang in de diverse stoeltjes, hooguit een paar minuten, want het ziet er nooit heel erg comfortabel uit voor Amitai. Dat hoofd dat flopt toch nog redelijk alle kanten op! Maar hij vindt het zelf zo leuk, een stuk leuker dan liggen (en dat kan ik me dan ook wel weer voorstellen, want mij lijkt het ook wel saai, de hele dag op je rug of buik, zonder dat je zelfs maar ergens naar toe kan) dat ik het zo nu en dan blijf proberen.

 

De andere vaardigheid die de afgelopen week begint te komen is vastpakken. Eerst was er vooral sprake van vasthouden: als ik hem iets in de vuist had gefrummeld dan liet hij het niet meteen los. Maar gisteren en vandaag is hij ook ineens gaan grijpen naar dingen om hem heen, om er zelfs nog een beetje mee rond te zwaaien als het zo uitkwam.

 Alledaagse mijlpalen!

Overlast

Toch goed om te weten dat Amitai maar een klein stukje hoeft te lopen van ons huis naar de plek waar hij overdag lekker overlast mag bezorgen.

Nu bestaat zijn obstinaatheid nog vooral uit in mijn haar kotsen als ik het net gewassen heb, maar als hij eenmaal pubert kan het heel handig zijn om een plek te hebben waar hij tussen 7 uur 's ochtends en 10 uur 's avonds vuilnisbakken in de fik kan steken en naar hartelust kan schreeuwen naar onschuldige voorbijgangers.

Jong en Oud

Gisteren zijn we op bezoek geweest bij de vroegere nanny van Yair. Zij heeft op hem gepast vanaf zijn eerste levensjaar bijna totdat hij uit huis ging. Ik vond het erg leuk om haar eindelijk te ontmoeten, en een eer om Amitai aan haar voor te stellen.

Yair merkte vandaag op dat als Amitai net zo oud wordt als deze lieve dame, dat deze foto dan het bewijs is dat 2 mensen elkaar hebben ontmoet wier levens samen 2 eeuwen omspannen. Tante Tien is geboren voor de eerste wereldoorlog, en Amitai zou best nog wel eens tot in de 22e eeuw kunnen leven (hopelijk zonder nog meer wereldoorlogen mee te hoeven maken).

Raar idee, dat Amitai de baby naar alle waarschijnlijkheid toch ook op een gegeven moment Amitai de bejaarde zal worden...

Naar Buiten

 Eindelijk! Het heerlijke weer dat ik had besteld voor mijn hele verlofperiode is aangekomen. We genieten er volop van. Afgelopen weekend hebben we lekker op het balkon gezeten, met een krantje en Amitai veilig in de schaduw. En we hebben ook nog een familie-uitstapje gemaakt naar de maandelijkse 'pure' markt, voor verantwoorde spullen en veel lekkere hapjes.

Amitai lag, zoals gewoonlijk, prinsheerlijk te tukken in de draagzak, en ik heb geprobeerd een crepe met nutella te verorberen zonder Amitai helemaal onder te kruimelen. Daar was ik niet zo goed in, uiteindelijk zat hij onder de kruimels en de poedersuiker, en ik onder de nutella. Maar dat maakte het eigenlijk alleen maar een leukere dag!

De 2e vermaanddag

 Afgelopen zaterdag was het weer de 24e: tijd voor de tweede vermaanddag van Amitai! En wat een maand, wat een maand was het. Het leek onmogelijk, maar Amitai is nog leuker geworden. Hij heeft het lachen, en schattige geluidjes maken, helemaal onder de knie en flirt zich een ongeluk met iedereen die zijn blikveld kruist. En als er niet net een lading verzwakte ziektekiemen in hem is gespoten, of een stuk van zijn lichaam is afgeknipt, dan is hij eigenlijk altijd vrolijk en tevreden. De enige dingen die hem dwars lijken te zitten zijn honger en slaap, en die dingen zijn gemakkelijk op te lossen. Daarbij snappen Yair en ik ook allemaal een beetje beter hoe het werkt, met zo'n kind (met nadruk op een beetje) en voel ik me lichamelijk ook wel weer helemaal normaal. Dus ja, de tweede maand van Amitais leven was een goede maand!

 

Amitais 'Vaardigheid van de Maand' is hoofd omhoog houden. Het is nog steeds wel vermoeiend voor hem, die knar is dan wel kaal, maar ook zonder haar is ie behoorlijk zwaar. Dit doet hij dus alleen als hij lekker uitgerust en gevoederd is (maar niet te kort op de voeding, want dat leidt vooral tot kotsen, hoewel hij gematigd kotsen niet eens erg lijkt te vinden. Eigenlijk vind ik het denk ik erger dan Amitai. Verspilling! Daar heb ik wel hard voor gewerkt hoor, voor de melk.).

 1 maand oud

hier kon hij nog niet recht vooruit kijken als hij op zijn rug lag

Om de ontwikkeling van Amitai een beetje bij te houden heb ik besloten om hem iedere maand met hetzelfde object op de foto te zetten. Het is natuurlijk geen exacte wetenschap, maar het geeft een redelijke indicatie van zijn groei.

2 maanden oud

Als vermaanddag-cadeau hebben we hem een paar rammelsokken cadeau gedaan, te zien in de bovenste van de 2 foto's. Met schaapies! En ze rammelen als Amitai zijn voeten beweegt! Net zoals bij het vorige cadeau heeft hij nog niet meteen door wat daar nou leuk aan is, maar hopelijk krijgt ie dat nog door voor de volgende vermaandag. Uiteindelijk is de baby-gym ook een groot succes geworden, dus wie weet. Ook de aankoop van dit vermaanddag-cadeau was trouwens meer geluk dan wijsheid (of eigenlijk moet ik zeggen, meer toeval dan planning). We waren afgelopen zaterdag naar de Zeeman gegaan om voor mij een stapel post-partum figuur-corrigerende oma-onderbroeken te kopen (sorry oma, daar bedoel ik niets persoonlijks mee!). En daar zagen we die schapen... die konden we natuurlijk niet laten hangen. Pas zondag realiseerde ik me dat we helemaal geen vermaanddag-cadeau hadden bedacht: enter de rammelschaapsokken! Pffeewww, zo bleken we toch nog goede ouders.

En, zo gaan we door naar maand 3!