De tijd vloog om en toen was het nu

Vandaag is mijn due date. Er is nog geen teken van een op handen zijnde bevalling, maar ik dacht dat het nu wel hoog tijd was voor een teken van leven van mij. Is het echt zo dat ik alweer bijna 2 maanden geen update heb gepost? Ongelooflijk! Ik heb wel excuses hoor, daar niet van. Direct na de laatste post begon een zeer intensieve periode van lesgeven op de universiteit, met 3 nieuwe of half-nieuwe cursussen en 4 a 5 dagen per week college geven. Pffff, ik was blij als ik iedere dag een coherent college neerzette, lief was voor Amitai en Yair, en ook nog wat te eten binnen kreeg, en wat kon slapen. Tijd voor het blog.... het kwam wel in me op maar ik kon het er gewoon niet inpassen. 

Week 32

Zelfs tijd voor foto's van de buik kon ik niet vinden! Deze crappy foto's van de 32e week zijn de laatste halfslachtige poging, en toen kwam er heel lang niets. 

Daarnaast was er net in deze drukke periode wat stress over de hoeveelheid vruchtwater (te veel is klaarblijkelijk ook niet goed), waardoor ik voor een paar controles werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Ik maakte me zorgen over wat dat zou kunnen betekenen voor de baby (uiteindelijk bleek er niets aan de hand, vruchtwater nam weer af, en er werd niets gevonden aan afwijkingen of problemen), en ik had geen zin om dat allemaal uit te leggen op het blog zolang ik niet wist wat er echt aan de hand was, maar ik had ook geen zin om posts te schrijven alsof er niets aan de hand was. Dus uiteindelijk schreef ik toen maar niets.

Toen de drukte voorbij was, en ik alleen nog wat afrondende werkzaamheden moest doen (ruim 2 weken voor de uitgerekende datum, dus tijd genoeg dacht ik) werd ik ziek. Kaakholteontsteking. Met flink wat pijn en algehele malaise tot gevolg, waardoor ik ruim een week alleen maar op bed kon liggen. Werk afmaken ging maar mondjesmaat, en Yair moest alle zorg voor Amitai en huis op zich nemen. Ziek zijn is op zichzelf natuurlijk al niet leuk, maar ziek en flink zwanger zijn is helemaal niet leuk. 

En net toen ik dacht denkt dat ik nooit meer beter zou worden, en voor altijd ziek zwak misselijk zou zijn, werd ik natuurlijk toch weer beter. Heerlijk! Eindelijk tijd om de dingetjes te doen die ik nog wilde doen in huis: opruimen, schilderijtjes ophangen, kleding voor de baby uit de opslag plukken. En natuurlijk heb ik nog eventjes genoten van mijn verlof deze kerst: een beetje eten, luieren en rondhangen met Amitai en Yair en soms ook nog verdere familie. Een echte luxe waar ik ondertussen ook wel een beetje aan toe was.

week 39

En nu is daar dan de langverwachte uitgerekende datum, ook al voelt het alsof die eigenlijk nog een maand of twee weg is. En daarmee begint het ietwat vreemde 'voelikalietsneetochniet' afwachten echt. Want tussen nu en twee weken moet er toch iets gaan gebeuren. Maar, wat mij betreft mag deze kleine nog wel een paar dagen blijven zitten waar hij zit. Het bevalt me wel, nog even wat stilte voor de storm die zo'n piepkleine pasgeborene met zich mee brengt.

Week 30

Vandaag heeft het hele gezin Pintotten De Herfststorm van 2013 overleefd. Alle bomen waar ik onderdoor fietste bleven geworteld, in ieder geval toen ik eronderdoor fietste. Pfffeeeww! Maar pas tijdens zo'n weeralarmerende storm realiseer je hoe ontzettend veel bomen er langs de weg staan. Ongelooflijk. Die dingen zijn niet te vermijden!

Week 30

Ik had mezelf vandaag extra leuk aangekleed omdat ik een eerste college in een reeks van 9 moest geven. Ik moet natuurlijk wel een goede indruk maken! Ik vraag me af of het me gaat lukken om 9 verschillende professioneel uitziende outfits bij elkaar te zoeken... Zo'n dikke buik beperkt mijn keuze wel. En ik ben bang dat ik ook echt een dikke dikke buik heb. Iedereen tegen wie ik zeg dat ik nog 2 maanden moet lijkt redelijk oprecht verbaasd. Niet dat ik weet hoe een 7 maanden zwangere vrouw eruit hoort te zien, maar andere mensen vinden klaarblijkelijk dat mijn buik toch wel echt aan de grote kant is. En ik misschien ook wel, aangezien ik vandaag een kleine deur-buik aanvaring had. Dat ding steekt verder uit dan mijn mentale model van mijn lichaam kan bevatten, klaarblijkelijk. 

Maar afgezien van omvang voel ik me helemaal uitstekend. En die baby die ik draag ook, hij is altijd lekker actief. Van de verloskundige moet ik wel groeiecho's laten maken, omdat Amitai wat kleiner was bij zijn geboorte dan hij volgens de statistieken had moeten zijn. Ik hoop natuurlijk van harte dat deze nieuwe kleine toch net boven de kritieke grens blijft. Ik vond thuis bevallen erg leuk de vorige keer! Wat dat betreft is het vreemd dat mijn buik zo groot is, terwijl de baby erin misschien juist klein is. Paradoxaal? Ach, het is leuk om voor een keertje een vat vol tegenstrijdigheden te zijn. Normaal ben ik ook maar zo... normaal.

Week 26 en 28

De verhuizing terug naar Nederland heeft me een week foto's gekost, merkte ik net op. In de drukte van het weer thuis zijn en opruimen en werken is het me niet gelukt om De Buik in week 27 te documenteren. Maarrr ik had nog wel fotootjes van week 26, en net op de valreep van week 28, dus ik heb gelukkig wel iets te melden.

Week 26

Tijdens week 26 zijn we terug gegaan naar Nederland. Josan en Paul kwamen ons ophalen, net zoals ze ons hadden weggebracht, en om dat te vieren hadden we een werkelijk prachtig appartement in Hastings gehuurd voor 2 nachten (https://www.airbnb.co.uk/rooms/1333312). Amitai was danig onder de indruk van de afmetingen van het appartement (hij bleef maar rondrennen onderwijl 'Groot huis!' roepend), en wij eigenlijk ook wel. Hastings was ook leuk, en we hebben er heerlijke dagvers gevangen vis gekocht van een ietwat nukkige visser in een soort hutje op het strand, die Josan heerlijk had klaargemaakt. Een feestmaal dat ons goed voorbereidde voor de lange terugrit en korte boottocht van de dag daarna.

En toen waren we weer thuis. En toen was Amitai pas echt in de zevende hemel. Ik heb tijdens ons verblijf in Engeland nooit gemerkt dat hij ongelukkig was, of ons huis in Amsterdam miste, maar toen we eenmaal de deur van ons huis van het slot hadden gedaan glom hij gewoon aan alle kanten. Ik heb hem nog nooit zo gezien. Het is natuurlijk allemaal interpretatie, want hij zei niets over zijn emoties, maar uit zijn gedrag bleek wel echt een bepaalde verwondering en een zeer grote blijdschap om weer in zijn eigen huis terug te zijn. Vooral het terugvinden van al het speelgoed dat we niet hadden meegenomen naar de UK was een groot plezier, hij heeft naar mijn weten nooit zo lang en intens aan een stuk gespeeld.

Ook voor ons was en is het fijn om weer terug te zijn. In ons eigen huis, en ons eigen bed, op zijn Spinvis-poetisch. Het is nog wel een beetje hectisch qua werk, maar is dat ooit anders? Nou ja, voor mij wordt het wat rustiger zo half december, en dat is natuurlijk perfect, want 2 weken daarna ben ik uitgerekend. Dus dan kan ik waarschijnlijk ook niet anders dan het rustig aan gaan doen. 

Week 28, in de nieuwe aanbouw van Paul en Josan: 

Prachtig licht ondanks de storm buiten.

En dat brengt ons natuurlijk bij de zwangerschap. Die verloopt prima. Ik voel me goed, en de baby lijkt het ook wel prima te doen. Mijn buik is wel een beetje groot. Zo groot dat mijn verloskundige bij de vorige afspraak zei dat ze me eerder als 32 weken zwanger dan 28 weken zwanger zou inschatten. En als de professional dat al zegt.... Tsja, dan zal ik moeten accepteren dat mijn buik gewoon een beetje groot is! Maar, ik heb er relatief weinig last van, al is bukken wel eens irritant. En traplopen, pfffffft, niet mijn hobby. Maar verder zie ik de komende 2 maanden wel zitten!

25 weken

Week 25

ik kijk zo tevreden omdat we net een lekkere pannekoek met gesmolten chocola hebben 

gegeten die we eigenlijk voor Amitai hadden gekocht, maar meneertje bliefde het niet. 

En tsja, dat laat ons geen keuze natuurlijk!

Deze week is alweer onze een-na-laatste week in Sussex. Vandaar dat we de fotootjes op de campus hebben genomen, als tijdelijk afscheid. Tijdelijk, want volgend jaar April gaan we terug, voor 6 maanden dan. Deze twee maanden zijn behoorlijk snel voorbij gegaan, en we hebben het ook naar ons zin gehad, dus ik heb goede hoop dat hetzelfde geldt voor ons volgende verblijf. Maar ja, tegen die tijd, met twee kinderen, wie weet hoe het leven dan is... Leuker? Lastiger? Hetzelfde? Moeilijk te voorspellen. 

Deze week was trouwens wel een beetje zwaar, ergens had ik iets van een buikgriepje opgelopen, en dat hakte er hard in. 't Was na 2 dagen wel weer over, maar toch, blegh. Nu ben ik vooral een beetje moe, maar het is nog niet helemaal gelukt om echt bij te slapen. De combi van moeilijker slapen vanwege de zwangerschap, en Amitai die (heel soms, maar toch) af en toe een slechte nacht heeft, het telt allemaal bij elkaar op.

Tsja, ik klaag maar ik heb eigenlijk weinig te klagen. Over een paar dagen zijn Paul en Josan alweer hier, en daar kijk ik heel erg naar uit. En dan in het weekend weer terug naar Nederland... heerlijk! Eindelijk weer lekker in ons comfortabele bed slapen, met onze eigen spullen in ons eigen, lichte, ruime huis. Waar ik misschien nog wel het meeste naar uitkijk is dat ik eindelijk weer kan fietsen. Lopen is een beetje een klus met mijn huidige lijf. De grotere buik, het verminderde uithoudingsvermogen, de weke gewrichten, en dat in combinatie met de heuvels hier, ik heb er ondertussen wel genoeg van. Pufferdepuf. Ik kan niet wachten totdat ik de (platte!) wereld weer gewoon snel en gemakkelijk kan navigeren op twee wielen. 

Bijna goed

Amitai eet het liefst een boterham met "tandenpasta". 

Tot week 24

Zo, en toen was ik al weer 24 weken zwanger. De eerste 16 waren niet om over naar huis te schrijven, daarna kreeg ik het een beetje druk, maar nu heb ik geen excuus meer. Het is echt tijd om de boel weer eens te gaan documenteren, net zoals de vorige keer.

Week 20

niet echt een goede buikfoto, maar er zijn gewoon niet zoveel foto's van mij

Deze zwangerschap is anders. Fysiek, maar ook mentaal. Haha, dat klinkt een stuk zwaarder dan het echt is hoor! Hoewel ik het fysiek wel wat zwaarder vond, ik was misselijker dan de vorige keer en had minder mogelijkheid om bij te slapen dan toen ik zwanger was van Amitai (want nu is er een Amitai). En ik was al meteen groot! Bam, mijn buik explodeerde gewoon al na een paar weken.  Onbegrijpelijk precies waarom dat was, want qua vrucht en baarmoeder enzo viel er nog bijna niets te bekennen. Maar klaarblijkelijk is dat heel normaal, zo'n halve schijnzwangerschap bij de tweede.

 Week 22

voor het huis dat een maand lang ons huis was in Brighton

Maar vooral mentaal is het anders. De absolute onbekendheid en nieuwheid die er natuurlijk wel was bij de vorige zwangerschap is er wel af. Been there, done that, zoiets. Aan de andere kant voelt het nu ontelbaar veel echter en tastbaarder dan de vorige keer. De vorige keer konden we ons alletwee niets voorstellen bij dat wezen dat zich aan het ontwikkelen was in mij. Hij werd pas echt na de geboorte, daarvoor voelde het toch een beetje als een alien. Nu was het wezentje al snel veel meer een mensje in onze gedachten, zelfs toen het nog een betekenisloos klompje cellen was. De verwachtingen over de toekomst smelten nu makkelijker samen met de onbekende en ongekende realiteit van het moment, denk ik.

week 23

Dat maakte het ook wel wat enger in het begin: ineens voelden we ons alsof we echt iemand konden verliezen als deze zwangerschap het niet zou redden. Sterker nog, omdat het de vorige keer allemaal goed was gegaan voelde het alsof het deze keer wel mis moest gaan, alsof de kans op miskraam er een is zonder teruglegging. Wat natuurlijk niet zo is, en dat wisten wij ook wel, rationeel gezien, maar ik voelde me compleet overtuigd van het tegendeel. Gelukkig gaat alles tot nu toe goed met de vrucht, zo lijkt het, dus fingers crossed!

 

week 24 

dit is helaas niet in ons huis, maar in een hotel waar we verbleven voor een congresje

Ondertussen weten we ook dat het weer een jongen wordt, een tweede zoon voor ons en een broertje voor Amitai. Het lijkt mij ontzettend leuk, met 3 mannen, hoewel het precies het spiegelbeeld is van het gezin waar ik in opgroeide. Ik heb nog steeds geen idee of het echt uitmaakt, zonen danwel dochters, maar in ieder geval vind ik het leuk voor Amitai dat hij een brusje van hetzelfde geslacht krijgt. Ik denk dat het, qua interesses en ontwikkeling, maar ook cultureel gezien, iets makkelijker is om snel een ietwat diepere band op te bouwen als je alletwee man danwel vrouw bent. Maar ja, laten we wel wezen, als het een meisje was geweest had ik het ook leuk gevonden, en met 49% kans is dat maar goed ook.

Lange stilte

Tsja, zo was het ineens heel stil op het blog. Niet dat ik niets te vertellen had! Maar eerst had ik er geen fut voor, en daarna geen tijd, en toen... was het alweer nu.
Dus, wat is er gebeurd in de tussentijd? Het belangrijkste is een zwangerschap. Kort nadat we terug waren uit de Filippijnen bleek dat ik, zoals we hadden gehoopt, weer zwanger was. Een tweede kindje! Helaas bleek deze zwangerschap niet makkelijker dan de eerste, eerder zwaarder. De eerste 3 maanden was ik echt volledig van de wereld. Misselijk maar vooral moe. Uitgeput. Volledig leeg. Natuurlijk heeft Yair mij alles uit handen genomen wat hij mij uit handen kon nemen, toen ik het zo zwaar had. Maar ja, Amitai is er ook en die wilde ik natuurlijk ook nog aandacht en zorg geven, en daarnaast had ik ook nog gewoon mijn werk wat ik naar behoren (of beter ;-)) wilde uitvoeren. En dan blijft er bijzonder weinig energie over voor frivole zaken als koken, mijn benen scheren en bloggen.
Toen ik eenmaal uit het dal van de eerste zwangerschapsmaanden begon te klimmen was daar de volgende horde: het was bijna tijd om te gaan verhuizen. We hadden namelijk, heel genereus, geld gekregen van de Europese Unie om ons onderzoek te gaan doen bij de Universiteit van Sussex, waar ze allerlei interessante kennis hebben over het predictieve brein, en hoe dat dan wel niet te onderzoeken. Maarrrrr, die Universiteit van Sussex is in Brighton, Engeland, en dat is toch net iets te ver om dagelijks te bereizen vanuit Amsterdam. Dus, nieuw land, nieuwe stad, ander huis, andere opvang voor Amitai. En vanwege de algemene zwangerschapmalaise had ik nog zo goed als niets geregeld toen het opeens nog maar 2, oh nee, shit nog maar 1!! maand voor vertrek was. Mijn hervonden energie ging dus toen vooral zitten in dingen plannen en regelen en het presentabel maken van ons huis, zodat andere mensen erin zouden willen wonen. En dat laatste is heel aardig gelukt. Sterker nog, toen wij vertrokken was ons huis mooier dan het ooit is geweest toen we er nog in woonden! Geloof je het niet? Ik eigenlijk ook niet, daarom kijk ik soms even naar deze foto's. Gelukkig mogen we er terug in gaan wonen als we terug zijn in Amsterdam voor mijn onderwijsverplichtingen en zwangerschapsverlof.
Ik zal binnenkort weer eens beginnen met het documenteren van De Nieuwe Buik, zodat we weer wat leuke maandelijkse foto's hebben om later op terug te kijken. En natuurlijk wat updates over Amitai!

De 20e en 21e vermaanddag

 Zo ja hup even twee vermaanddagen in een post. De 20e vermaanddag was vlak voordat we op onze grote vakantie naar de Filipijnen vertrokken. Ik had nog wel een paar fotootjes geschoten van Amitai die probeert (en faalt, helaas) om zijn eigen broek aan te trekken, maar ik had geen tijd meer om er een post van te maken. Te druk met inpakken en reis plannen en dergelijke! Dus, vandaar, met ruim een maand vertraging, toch nog wat foto's. Helaas is zo'n maand tijd wel genoeg om de exacte herinneringen uit te wissen aan wat Amitai nu allemaal precies had bijgeleerd en gedaan in zijn 20e levensmaand. Ik denk eigenlijk niet zo heel veel, want ik kon ook niet echt een onderwerp bedenken voor de foto's.
Zoals je kan zien is zelf zijn kleren aan trekken op de 20e vermaanddag nog een stap te ver, en dat is het nog steeds. Maar, als ik iets kan identificeren als een verandering in maand 20 is dat hij meer zelf gaat proberen te doen. Zoals kleren aan doen (lukt niet), schoenen aan doen (lukt soms), alle trappen oplopen naar ons appartement (lukt aardig). Het is eigenlijk wel handig, dan hebben Yair en ik het weer iets makkelijker! Ik zou ook eigenlijk meer ruimte moeten gaan bieden voor zijn eigenheid. Misschien zou ik hem zelf zijn kleren kunnen laten uitkiezen 's ochtends? Of misschien kan hij al een beetje helpen met eten koken? Ik ben zo gewend om alle keuzes voor hem te maken, en alle dingen voor hem te doen dat het bij mij een kleine omslag in mijn denken vereist, om hem meer vrijheid te bieden.

Tijdens Amitai 21e levensmaand waren we grotendeels in de Filipijnen. Hoewel ik niet bepaald grote ontwikkelingsstappen heb geobserveerd daar, is hij volgens mij wel flink gegroeid zo op vakantie, en zijn gezicht vond ik ook veranderd, hoewel ik niet echt kan duiden wat er nou precies anders is. Zijn motoriek en ruimtelijk inzicht is wel echt vooruit gegaan. Voor de vakantie kon hij nog niet echt blokken stapelen, helemaal niet als ze verschillende groottes hadden. Nu gaat dat eigenlijk zonder probleem. Ook op de iPad (het enige speeltje dat we mee hadden genomen op vakantie) heeft hij ineens een aantal puzzel-apps onder de knie die hij voorheen echt niet voor elkaar kreeg. Oh, en hij heeft Engels leren spreken. Haha, not, maar hij zegt wel netjes "bye bye" als we ergens weg gaan.
We proberen hem ook een beetje in de richting van zindelijkheid te coachen, omdat hij steeds vaker aangeeft wanneer hij moet "gaan". Maar tot nu loopt het nog niet in zo'n vaart, hoewel we hem wel steeds vaker au naturel laten rondlopen thuis. Zo ook tijdens de bovenstaande fotosessie. Smal kontje heeft hij dan ineens, zonder die dikke katoenen luier. En wij dweilen wat vaker.

Faux pas

Ik was gisteren rond 6 uur in de supermarkt. Ik had een beetje haast want yair en amitai zaten buiten te wachten terwijl ik even snel wat boodschappen ging halen. Shampoo, check. Toiletpapier, check. Hmmm wat hoor ik daar toch voor zalvige stem over de intercom die leutert over Maria. Waar zijn die luiers nou?Sjonge jonge heeft niemand hier iets anders te doen dan stil staan in de supermarkt? Ah daar zijn de luiers. Even slalommen om deze mensen heen. Wat kijkt iedereen raar naar me.... Oh neeee, dit is een gebed! Iedereen staat te bidden! En ik stamp hier lekker rond.... Heeeerlijk.

Pfff op dat moment was het handig geweest als god mij even met wat doelgerichte donder en bliksem had uitgeschakeld als straf voor mijn zonde van het negeren van het vesper.

Paradijselijk

Deze vakantie ligt ons tempo een stuk lager dan normaal. Maar het is geen ramp om een dagelijks dutje af te wachten als je lekker kan loungen op je veranda met een boek, in het paradijs.

Manilla

We zijn sinds gisteren in Manilla stad. Ik denk dat je de situatie hier kan samenvatten als warm en arm. Hoewel er hier vast ook wel een middenklasse en zeker ook een bovenklasse is, springt de grote groep mensen met nagenoeg niets of helemaal niets het meest in het oog. Na een half uurtje rondlopen in de buurt van ons hotel, wat op zichzelf heel luxe is maar zich net op de rand van een goede en een minder goede burt bevindt, is het moeilijk te bepalen welke van mijn interne impulsen groter is. Aan de ene kant is daar de behoefte om terug te gaan naar de koelte en de rust van de hotelkamer om onder de douche de plakkerige stinkerigheid van deze stad weg te schrobben. Aan de andere kant is daar de neiging om hier en nu een grote socialistische revolte te starten, of om in ieder geval iets te doen om de situatie van deze mensen te verbeteren. Van dat gezin dat daar voor even woont in die rioolbuizen die liggen te wachten om de grond in te gaan. Van al die mannen en vrouwen met kleine handeltjes op de storp die gedoemd lijken om nooit iets op te leveren, en zeker niet genoeg om van te leven. Van de mensen die ingaan op advertenties waar 'woonruimte' wordt aangeboden in de vorm van een bedspacer, oftewel een plek om te slapen in een ruimte met nog weet ik hoeveel anderen.
De uitkomst van deze tweestrijd is voorspelbaar en dezelfde voor zo goed als iedere toerist. Ik heb net lekker gedoucht, voor de tweede keer vandaag en ik zal er vanavond nog wel een keer onderstappen.

De grote reis

We hebben onze vliegtuig-wereldreis overleefd. 17 uur inclusief een stop in Taipei. Vantevoren was ik vooral bang voor hoe het amitai zou vergaan, maar hij hield zich, mede dankzij ipad en iphone vol filmpjes, best wel prima. Uiteindelijk was Yair een grotere lastpak, want in tegenstelling tot A kon hij niet slapen. Jetlag valt me ook alles mee, volgens mij omdat de felle zon je hier lekker wakker schijnt. Het is hier prachtig trouwens, zeker de reis waard.

Oppas

Amitai is vanaf dat hij net drie maanden was naar het kinderdagverblijf gegaan. Ondanks alle dramatische verhalen en waarschuwingen vooraf vond ik dat absoluut niet erg. En hij ook niet. Nog steeds niet, trouwens. Ook is Amitai al best eens uit logeren geweest (sinds hij van de borstvoeding af is is dat een stuk gemakkelijker, voor hem en voor mij). Dus, het is niet zo dat wij overmatig bang zijn om anderen voor Amitai te laten zorgen. Dat moge duidelijk zijn. En toch is het vanavond de allereerste keer dat wij een oppas gaan inhuren, omdat Yair en ik alletwee weg gaan naar een sociale bezigheid. Dat hebben we in al die 19 maanden dat Amitai er is nog nooit gedaan. Waarom? Als ik heel eerlijk naar mezelf kijk zijn er denk ik twee redenen. Ten eerste, ik heb niet echt een overvolle sociale agenda. Dat vind ik zelf absoluut niet problematisch. Ik heb graag rustig wat tijd voor mezelf zo nu en dan (wanneer kan ik anders ooit dit blog updaten, of de was opvouwen, of tv kijken?). Dus het gebeurt maar zeer zelden dat Yair en ik conflicterende afspraken hebben. Meestal ben ik wel gewoon thuis. Een tweede reden is dat ik zo'n zuunigerd ben. Een oppas inhuren kost geld. Dus, dan moet een avondje uit (wat vaak ook al geld kost) wel heel erg de moeite waard zijn voor mij om daar ook nog de kosten voor de oppas bij op te tellen. Kosten versus baten!

Voor de mensen die nu vol mededogen naar hun beeldscherm zitten te staren: Inderdaad, dit betekent ook dat Yair en ik al 19 maanden niet samen 's avonds buitenshuis zijn geweest zonder Amitai (buiten die paar logeerpartijtjes om). Wat kan ik zeggen? Wij zijn misschien in essentie gewoon saaie huismussen die graag onze samen-tijd doorbrengen op de bank. En Amitai is een gemakkelijk kind, dus als we op bezoek gaan bij anderen dan kan hij gewoon mee. Een maand of 2-3 geleden had hij even een periode dat hij niet wilde gaan slapen als we ergens anders waren, maar dat is nu gelukkig weer voorbij. En gelukkig vinden de meesten van onze vrienden het niet erg dat een uitnodiging voor ons ook een uitnodiging voor Amitai betekent.

Maar ja, vanavond komt er dus een einde aan dit (betekenisloze) tijdperk, en begint de nieuwe eeuw van de tiener-oppas die onze kasten komt leegeten terwijl Amitai lekker ligt te tukken. Oh heerlijkheid. Letterlijk, voor ons dan, want wij gaan lekker sushi eten vanavond!

kleding

Vandaag ging een collega van mij haar proefschrift verdedigen. Na de verdediging heb ik gespijbeld van de receptie. Slecht he? Maar zo goed ken ik de promovendus eigenlijk ook niet. In plaats van een uurtje feliciteren, veel babbelen over weinig en jus d'orange drinken heb ik een uurtje gepowershopt. In een echte winkel! Niet online, niet in de kringloopwinkel, maar in een echt winkel waar de rekken vol hangen met kleding die je aan kan raken, kleding waar meer dan een maat van is... Dat was best wel eens leuk. Volgens mij was het echt alweer bijna een jaar geleden dat ik echt in een kledingzaak was om voor mezelf kleding te kopen. 

Ik was er ook met een doel: wat handige items kopen om mee te nemen op onze komende vakantie (en Vakantie met een hoofdletter V, want we moeten er 17 uur voor in het vliegtuig zitten!). Ik wil licht reizen, want met zo'n kind erbij sjouw je zelfs veel mee als je bijna niets meeneemt, dus het moesten praktische outfits zijn. Klein opvouwbaar, luchtig voor in de hitte, combineerbaar en natuurlijk: een beetje het middenrif verbergend voordat iedere Filippijn vraagt of ik zwanger ben.

Uiteindelijk heb ik 2 gemakkelijke hemd-achtige jurkjes gekocht, met dunne linnen t-shirts om eroverheen te dragen. Alles onderling uitwisselbaar qua kleur, en ik kan ze volgens mij ook nog dragen met wandelschoenen eronder voor als we eens wat verder gaan lopen. Ik heb nog een linnen broek in de kast liggen, die gaat ook mee, en nog iets met lange mouwen tegen de muggen 's avonds, en dan zou het in principe wel goed moeten zijn. Ware het niet dat ik helemaal meegevoerd werd in de consumentarische verleidingen van mijn winkelervaring en ook nog deze onpraktische maar wel geschikt voor het hutjes-aan-het-strand gedeelte van de vakantie jurk heb gekocht.

 

Ik zeg dit niet vaak, maar deze jurk staat bij mij beter dan bij het model. Daarom moest ik m wel kopen, natuurlijk. En hij vouwt heel klein op. En hij is heel luchtig. Eigenlijk voldoet deze jurk aan alle eisen die ik vantevoren had gesteld aan een goede outfit! Totaal logisch dan, dat ik er 70 euro aan uit heb gegeven. To-taal logisch!

Oeps

Afgelopen vrijdag vroeg alweer iemand of ik zwanger was.

Daaruit concludeer ik het volgende:

- Het ligt niet aan mijn kleding maar aan mij: ik ben een Dikkie McDikkerson! (Of dat geldt in ieder geval voor mijn buik(je)).
- Het is duidelijk tijd om te minderen op het chocolade- en koekjesfront.
- Misschien moet ik voor de zekerheid maar eens een test doen, wie weet kan ik anders binnenkort mijn verhaal gaan vertellen bij dit programma.

19e vermaanddag

 

In de 19e maand van Amitai's leven is er weinig spectaculairs gebeurd. Hij is best veel ziek geweest, niets ernstigs, gewoon een lang uitgerekte nare verkoudheid (of twee of drie). En nu is hij eindelijk weer beter. Na al het gekwakkel, gehang en gesnotter waardeer ik deste meer dat hij nu weer lekker vrolijk, onafhankelijk, uitgeslapen en opgeruimd is.

 

Hij heeft niet speciaal iets nieuws geleerd deze maand. In ieder geval niets wat mij specifiek is opgevallen. Hij heeft wel flink wat woorden bij geleerd, hoewel er vaak nog wel een vertaalslag nodig is om te begrijpen wat hij zegt. Als hij "nufsss ssfnutuh" zegt snappen de meeste mensen wel wat hij bedoelt (en Yair en ik vinden het ongelooflijk schattig, zoals hij neus zegt. Ha, daar kunnen wij ons de hele dag mee vermaken! Nufss, neufsss, nussffs!). Maar met "poep" bedoelt Amitai zijn broek, en als hij "pap" zegt wil hij sap. Nee, er zit inderdaad weinig patroon in de klanken die hij verhaspelt. Maar ach, dat houdt ons ouders lekker scherp.

Voor de foto's van deze maand had ik bedacht dat Amitai kon laten zien hoe blij hij is met zijn loopauto. Zijn mooie felgekleurde plastic grootspeelgoedproducent licht-en-geluid producerende loopauto, inderdaad. Maanden geleden had ik al een estetisch verantwoord loop-lieveheersbeest gekocht (een van de weinige speelgoed-dingen die ik zelf voor hem had gekocht, in plaats van gekregen van anderen). Maar, Amitai taalde er niet naar. Heel soms wilde hij wel een paar seconden met de wiebelige voelsprieten spelen, verder: meeeh, nee dank je. Terwijl overal waar we kwamen waar iets wat maar leek op een loopauto: enthousiasme! speelplezier! genot! Vooral als dat ding ook nog eens geluid maakte. Dus, 2 weken geleden besloot ik dat ik hem niet kon dwingen om plezier te hebben met het loop-lieverheersbeest, hoe mooi ik het beestje ook vond. Als Amitai zo geniet van een stuk plastic, dan moet er maar een stuk plastic komen. Ja, dat klinkt misschien heel logisch, maar voor mij was het best een grote stap. Het voelt toch een beetje als het begin van het einde. Voor je het weet is mijn huis slechts een omhulsel voor grote bergen schreeuwerig hijgerig lawaaierig plastic speelgoed. Quelle horreur! Als, hoe zal ik het zeggen, "verantwoorde" ouder word ik daar een beetje zweterig en duizelig van. Dat past niet in mijn gedroomde flexitarische sexe-egalitaire energiezuinige ideaalplaatje van een gezin. Anyway, nadat ik mijn angst in de ogen had gekeken, heb ik via marktplaats een aardig autootje aangeschaft voor weinig en Amitai was er daadwerkelijk heel erg blij mee. Dus voor de fotoserie wilde ik dat plezier vastleggen. Hond uit de kast gehaald, vette kindervingers van de lens van het fototoestel afgepoetst, de grootste troep van de grond opgeraapt en Amitai met zijn auto neergezet. En... toen pakte hij zijn loop-lieveheersbeest en heeft daar een heerlijk half uur mee gespeeld. Oh, de heerlijkheid!

Foutje bedankt

Hier ben ik wel zwanger (bijna 2 jaar geleden alweer! En, fantastisch nieuws, we hebben 2 maanden geleden ein-de-lijk die bierkrat die daar in de foto te zien is weggebracht. We rule!).

Dus, gisteren droeg ik de jurk die ik ook in de bovenstaande foto aan heb. Ik vind het een schattige jurk. Maar ja, het is ook een jurkje met redelijk wat ruimte in de buik-regio (anders zou ik hem niet ook kunnen dragen bij (wat is het) 8 maanden zwanger zoals in de bovenstaande foto). En ik weet dat hij soms nog wat meer kiloos suggereert op die plek dan er al zijn. Dus, ik was eigenlijk niet verbaasd toen gisteren iemand mij hartelijk feliciteerde, want "het was al te zien!". Stilte en verwarring van mijn kant natuurlijk, en toen viel het kwartje. Oeps....
Ik vond het niet erg, hoor. Ik ben niet bepaald mager, en dat gecombineerd met een ietwat onflateuze jurk, tsja, dan vraag ik er om. Maar voor de foutieve felicitator is het natuurlijk altijd een beetje een beschamend moment. Mijn persoonlijke regel aangaande praten over zwangerschap tegen (vermeend) zwangere vrouwen is eigenlijk heel simpel: ik zeg niets totdat mensen zelf zeggen dat ze zwanger zijn. Heel soms durf ik wel een opmerking te plaatsen als het echt overdreven-positiekleding-dragend-in-de-vruchtbare-leeftijd-kogelronde-buik-en-verder-niet-heel-dik duidelijk is voor iedereen in de hele wereld. En zelfs dat kan nog een beetje gevaarlijk zijn, want een vriendin van mij vroeg eens iemand die er ongeveer zo uit zag wanneer ze was uitgerekend waarop de desbetreffende dame zei "4 maanden geleden". Hmmm.

(be)sparen

Ik ben van mezelf vrij zuinig. En al dat gepraat over de economische crisis heeft dat alleen maar erger (beter?) gemaakt. En toch gooi ik nog met enige regelmatig geld met bakken uit het raam. Zo heb ik een paar weken geleden mijn nette nieuw-tweedehandse fiets met kinderzitje aan de ketting gelegd, zoals dat hoort in Amsterdam, en vervolgens de sleuteltjes weer in het gewone slot gestoken. Hier lieve voorbijganger! Een mooie nieuwe-nu-derdehandse fiets met kinderzitje! Natuurlijk realiseerde ik me pas de volgende ochtend toen de fiets niet meer op zijn plek stond wat ik had gedaan. Duh.

Lang niet al mijn geld-over-balk-smijt acties zijn even stompzinnig. Sterker nog, de meeste zijn niet eens echt idioot. Ervoor kiezen om een verre vakantie (we gaan over een maand naar de Filippijnen!) te maken, bijvoorbeeld, dat is een echte beslissing, geen domme vergissing. Maar toch, ook al is het een compleet sociaal geaccepteerd iets, zo'n vakantie, alles bij elkaar kost het echt een boel geld, alleen de vliegreis al... En dan ga ik me toch onherroepelijk afvragen of het niet beter zou zijn geweest om dat geld niet uit te geven, maar te sparen, voor de studiekosten van Amitai of om de onzekerheid van ons academisch bestaan met haar oneindige opeenvolging van tijdelijke contracten en pensioengaten op te vangen. Of om het geld wel uit te geven maar dan aan iets nuttigs zoals het afbetalen van onze hypotheek. De vragen! De twijfel!

Ach, misschien moet ik niet te streng voor mezelf zijn, en al helemaal niet klagen. We staan er niet slecht voor. Ik let op onze uitgaven, en ben me bewust van de noodzaak om binnen onze financiele grenzen te leven. En het is nou niet zo dat we verlies draaien ofzo, en we sparen ook echt wel netjes iedere maand. Als ik gewoon scherp blijf, dan komt het vanzelf goed. En voor de broodnodige zuinige inspiratie kijk ik regelmatig op mijn favoriete personal finance blog, geschreven door de fameuze mr Money Mustache. Niet dat ik ernaar streef om op mijn 35e met pensioen te gaan, zoals hij heeft gedaan, verre van. Maar ik kan me wel vinden in zijn idee dat het bijna nooit onmogelijk is om meer inkomsten dan uitgaven te hebben (behalve natuurlijk in specifieke gevallen, zoals ziekte, ongewilde uitzichtloze werkeloosheid, dat soort dingen, maar in gewone normale mensen met een normale baan omstandigheden). En ik denk dat wat ik stiekem het leukst vind aan zijn stukjes is dat hij zo overtuigd is. Geen twijfel! Geen vragen! Ah, wat een leven moet dat zijn. 

Anderhalfjaardag

Zo, stilletjes hier zeg... Vooral van mijn kant! Maar dan nu toch een (late!) 18e vermaanddag. Het was een leuke maand, op weg naar anderhalf jaar oud. Twee dagen na de vorige vermaanddag post sprak Amitai zijn eerste herkenbare woord: aaien (nou ja, ok, het was meer aaiiii, maar inclusief de juist handeling). Dat juist dit Amitais eerste woord is zou er natuurlijk op kunnen duiden dat Amitai een inherent zachtaardig mens is. Dat is volgens mij echter niet de reden dat dit zijn eerste woord was (alhoewel hij natuurlijk nog steeds een inherent zachtaardig mens kan zijn): sinds hij een maand of 14, 15 oud was ging Amitai ons in ons gezicht slaan als hij moe was. En mijn respons daarop was consistent vertellen dat hij niet mocht slaan, maar dat hij moest aaien, inclusief voordoen. Dus ik denk dat we blij mogen zijn dat zijn eerste woord niet slaan was, want dat hebben we ongeveer net zo vaak uitgesproken.

Na aaien volgden deze maand nog een flinke handvol woorden, waarvan ik zelf "bal" en "auto" de meest opvallend vond. Zo lekker standaard jongensachtig, en dat terwijl wij die woorden niet echt vaker dan gemiddeld aan hem hebben aangeboden. Dus ik neem aan dat het gewoon zijn genetische predispositie als mannelijk kind is om die woorden snel op te pikken! Jagers-verzamelaars enzo... Haha, nee, ik dol met je, dat geloof ik niet echt. Mijn twee hypotheses nu zijn a) toeval, en b) het kinderdagverblijf (het standaard antwoord als hij iets nieuws kan wat wij hem niet geleerd hebben).

Zijn er verder nog opvallende dingen gebeurd deze maand? Amitai kan steeds sneller lopen, en verder komen, zodanig dat hij nu moeiteloos zelf met ons naar de AH om de hoek kan lopen, en ook weer terug. Hoewel hij de sneeuw maar niks vond: glad en eng. Toen er sneeuw lag heeft hij dus een tijdje niet zoveel buiten gewandeld, maar gelukkig is die nu weer weg. Sowieso lijkt hij er nu veel meer plezier in te hebben om naar buiten te gaan. Regelmatig komt hij aan met zijn laarzen, wat ik interpreteer als een vraag om naar buiten te gaan. Het woord "buiten" heb ik nog niet kunnen ontdekken in zijn gebrabbel, dus ik zal hierbij moeten blijven vertrouwen op een interpretatie. Hoewel ik me wel regelmatig zorgen maak dat er wel veel echte woorden in zijn grotendeels onverstaanbare taaltje verstopt zitten die ik gewoon nog niet heb ontdekt. Want het komt best vaak voor dat ik me ineens realiseer dat hij al tijden (voor zover je van tijden kunt spreken bij een kind dat net een dikke maand kan praten) een bepaald woord zegt wat ik gewoon niet als zodanig had herkend.

Een andere ontwikkelings-stap die Amitai heeft gemaakt is dat hij tegenwoordig zelf de iPad kan bedienen, wat ook het onderwerp is van de vermaanddagfoto's in deze post. Natuurlijk is praten een veel grotere stap dan de iPad bedienen, maar helaas is praten moeilijk in foto's te vangen. Dus, vandaar second best: spelen met iPad. Het zegt wel wat over het intuitieve design van de interface van dit apparaat als een anderhalf-jarige er prima mee uit de voeten kan... Hij kan het apparaat ontgrendelen, apps starten en wisselen... En het lukt hem regelmatig om functionaliteiten te ontdekken die wij nog niet kenden, omdat zijn strategie is om op alle herkenbare buttons te tikken om te zien wat er gebeurt. Zijn favoriete apps tot nu zijn een teken-app, Color Drops, en Angry Birds. Hoewel hij bij dat laatste eigenlijk vooral naar het intro muziekje wil luisteren (partytime) en vervolgend de vogels altijd de verkeerde kant opschiet, maar dat deert hem allerminst.

Pech/Geluk

Gisteren waren Amitai en ik gezellig wilde spelletjes aan het spelen. Ik had gelezen dat wilde spelletjes een belangrijke rol in de ontwikkeling van kinderen spelen. Nu komt dit deel van de opvoeding vaak op vaders neer, maar Yair is daar nou niet echt van, van de wilde spelletjes. Dus ik heb ik al vroeg besloten dat ik dat deel dan wel op me zou nemen. Wij zijn een equal oportunity household, ook als het aankomt op wilde spelletjes. Dus, gisteren klom Amitai op de rugleuning van de bank, waarna ik hem, vasthoudend aan beide handen, daaraf sleurde en heen en weer liet zwieren onder mijn benen door. Joehoeoeoeoe! En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Tot, hmmmm, dat knakje in zijn pols klonk niet echt lekker. En nu moet hij ook nog huilen. Het jammeren houdt niet echt op, het wordt een beetje minder zo nu en dan, maar als ik zijn knak-pols weer beweeg wordt het weer erger. Aiai, zou ik in mijn poging zijn zelfvertrouwen te ontwikkelen juist zijn lichaam hebben gebroken? Ik besluit om het even wat tijd te geven, om te zien of het vanzelf beter gaat. Hij is immers niet hysterisch aan het schreeuwen dus echt erg kan het niet zijn. Toch? Boterham erin, eentje met hagelslag omdat ik hem net heb mishandeld. Hij eet wel, tussen het jammeren door. Boterham op, maar hij is nog steeds ongelukkig. Speen erin.
Misschien moet hij gewoon slapen? Huilt hij daarom? Maar hij gaat niet slapen, en blijft maar zielig huilen, behalve als ik zijn pols ondersteun. Hoe lang is dit al bezig, al zeker een half uur, of zelfs langer? En hij kan de speeltjes die ik in zijn geknakte hand stop niet goed vasthouden, met zijn andere hand wel. En voel ik daar een raar knobbeltje bij zijn pols, waar hij een beetje harder gaat huilen als ik er op druk? Oh nee... Het is echt zo! Ik heb gewoon zijn pols gebroken/ gekneusd/ uit de kom getrokken! Wat verschrikkelijk! Ik ben de slechtste moeder ooit!!
En we zijn niet eens in de buurt van onze eigen huisarts, omdat we op het huis van een broer van Yair passen. Wat nu? Internet op (met sniffende Amitai in mijn armen): de huisartsenpost in de buurt gaat pas open buiten kantooruren. Toch maar mijn eigen huisarts gebeld, maar die is op vakantie. Vervanger gebeld: die is dicht voor lunch. Dan maar naar de Eerste Hulp, het ziekenhuis is letterlijk om de hoek hier. Zal wel druk zijn, zo op oudjaarsdag. Amitai in zijn winterjas, lekker die zielige arm in de mouw frutten, en dan in de wandelwagen. Op het moment dat we het huis uit gaan lijkt hij te ontspannen. Hmmm, nou ja, misschien is het nu wel wat beter omdat hij zijn pols gewoon kan laten rusten, in zijn dikke donzen jas op zijn been. Eenmaal bij de Eerste Hulp aangekomen ziet hij er eigenlijk bepaald zonnig uit. En er besluipt mij een ernstig vermoeden dat ik misschien toch een beetje overhaast heb gereageerd. Ook de baliemevrouw kijkt een beetje verbaasd als ik uitleg dat ik daarnaartoe ben gekomen voor dit vrolijke en ontspannen kind. Maar, ik krijg toch een sticker, en mag door voor het intakegesprek. Ik leg uit: wilde spelletje, zwieren, rare knak, huilen, erger als ik zijn pols beweeg, niet goed vastpakken, rare knobbel. Ondertussen flirt Amitai vrolijk met de verpleegkundige, doet hij zelf met beide handen zijn jas uit, grijpt lachend eerst met rechts en dan met links mijn sleutelbos. OK. Ik zeg enigszins bedremmeld dat ik misschien toch maar beter weer naar huis kan gaan.  De intake-verpleegkundige is het eigenlijk best wel met me eens. Nice. Hoezo hysterisch en overbezorgd?
Ach ja, in ieder geval hebben we oudjaarsdag niet op de Eerste hulp doorgebracht, en is het enige wat echt een beetje geknakt is mijn idee over mezelf als oh-zo-relaxte-mij-maak-je-niet-gek moeder.