Halfjaardag!

Deze week is Amitai een half jaar geworden. Feest! 

Nou ja, niet letterlijk, behalve als gewoon naar werk/ kinderdagverblijf gaan en verder niets speciaals doen telt als feest. 

Maar natuurlijk hebben we wel stil gestaan bij de mijlpaal. Een paar keer gezegd dat de tijd echt snel gaat. Alweer een half jaar. Hoe is dat zo gebeurd? En uhm, wordt het dan toch echt niet eens tijd dat hij dan gaat doorslapen? En sjonge, hij blijft maar zo ontzettend leuk. Wat hebben we toch een geluk, verzuchten we. Cue: knuffel voor Amitai, knuffel voor elkaar, regenbogen en eenhoorns.

De belangrijkste stappen deze maand? Ik zeg: zitten en eten. Hij zit als een... rots? Nou ja, een rots die zo nu en dan omkukelt. Maar dat overkomt rotsen ook wel eens, alleen misschien iets minder vaak. En eten natuurlijk: een hele nieuwe wereld. Onwennig. Voor mij dan, Amitai doet alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Eten in je mond stoppen, kauwen, proeven, slikken: makkie! Logisch misschien, want Amitais bestaan is natuurlijk gewoon de ene compleet nieuwe ervaring na de andere. Voor hem is 'Nog nooit eerder gedaan/ gezien/ meegemaakt' de regel, niet de uitzondering.
Maar bij mij zit het duidelijk nog niet in het systeem, het bungelt er een beetje bij, een geinig extraatje, dat eten. Raar eigenlijk, want voor we het weten eet hij gewoon 3 maaltijden per dag, en dan is dat gewoon waar hij het op moet doen!

Maar na 6 maanden kunnen we denk ik wel concluderen: Amitai is een fantastische toevoeging aan ons leven. Zonder enige twijfel!