donderdag 28 februari 2013

19e vermaanddag



In de 19e maand van Amitai's leven is er weinig spectaculairs gebeurd. Hij is best veel ziek geweest, niets ernstigs, gewoon een lang uitgerekte nare verkoudheid (of twee of drie). En nu is hij eindelijk weer beter. Na al het gekwakkel, gehang en gesnotter waardeer ik deste meer dat hij nu weer lekker vrolijk, onafhankelijk, uitgeslapen en opgeruimd is.


Hij heeft niet speciaal iets nieuws geleerd deze maand. In ieder geval niets wat mij specifiek is opgevallen. Hij heeft wel flink wat woorden bij geleerd, hoewel er vaak nog wel een vertaalslag nodig is om te begrijpen wat hij zegt. Als hij "nufsss ssfnutuh" zegt snappen de meeste mensen wel wat hij bedoelt (en Yair en ik vinden het ongelooflijk schattig, zoals hij neus zegt. Ha, daar kunnen wij ons de hele dag mee vermaken! Nufss, neufsss, nussffs!). Maar met "poep" bedoelt Amitai zijn broek, en als hij "pap" zegt wil hij sap. Nee, er zit inderdaad weinig patroon in de klanken die hij verhaspelt. Maar ach, dat houdt ons ouders lekker scherp.


Voor de foto's van deze maand had ik bedacht dat Amitai kon laten zien hoe blij hij is met zijn loopauto. Zijn mooie felgekleurde plastic grootspeelgoedproducent licht-en-geluid producerende loopauto, inderdaad. Maanden geleden had ik al een estetisch verantwoord loop-lieveheersbeest gekocht (een van de weinige speelgoed-dingen die ik zelf voor hem had gekocht, in plaats van gekregen van anderen). Maar, Amitai taalde er niet naar. Heel soms wilde hij wel een paar seconden met de wiebelige voelsprieten spelen, verder: meeeh, nee dank je. Terwijl overal waar we kwamen waar iets wat maar leek op een loopauto: enthousiasme! speelplezier! genot! Vooral als dat ding ook nog eens geluid maakte. Dus, 2 weken geleden besloot ik dat ik hem niet kon dwingen om plezier te hebben met het loop-lieverheersbeest, hoe mooi ik het beestje ook vond. Als Amitai zo geniet van een stuk plastic, dan moet er maar een stuk plastic komen. Ja, dat klinkt misschien heel logisch, maar voor mij was het best een grote stap. Het voelt toch een beetje als het begin van het einde. Voor je het weet is mijn huis slechts een omhulsel voor grote bergen schreeuwerig hijgerig lawaaierig plastic speelgoed. Quelle horreur! Als, hoe zal ik het zeggen, "verantwoorde" ouder word ik daar een beetje zweterig en duizelig van. Dat past niet in mijn gedroomde flexitarische sexe-egalitaire energiezuinige ideaalplaatje van een gezin. Anyway, nadat ik mijn angst in de ogen had gekeken, heb ik via marktplaats een aardig autootje aangeschaft voor weinig en Amitai was er daadwerkelijk heel erg blij mee. Dus voor de fotoserie wilde ik dat plezier vastleggen. Hond uit de kast gehaald, vette kindervingers van de lens van het fototoestel afgepoetst, de grootste troep van de grond opgeraapt en Amitai met zijn auto neergezet. En... toen pakte hij zijn loop-lieveheersbeest en heeft daar een heerlijk half uur mee gespeeld. Oh, de heerlijkheid!

1 opmerking:

jacomien zei

Wat een leuke fotoserie maak je zo! Heel toevallig zet ik mijn zoontjes ook regelmatig op de foto met een knuffeltekkel. Wat is dat toch met die beesten? ;)