rant rant rant

Vandaag was ik met de kinderen op bezoek geweest in Tiel. Dat betekende (naast gezelligheid) ook een uurtje terugrijden naar huis. Omdat er sport was op Radio 1 (blegh) luisterde ik naar BNR, waar een discussie was over kinderopvang. Kinderopvang moet beter (geen probleem mee, natuurlijk), kinderopvang zou eigenlijk goedkoper moeten zijn (zou ik ook geen nee tegen zeggen), en zo nog een paar dingen kwamen voorbij. Echter, waar ik wel een probleem mee heb, en wat veel naar voren komt als het over kinderopvang gaat, en over ouderschap in het algemeen, is het sexisme waarmee dit soort discussies altijd gepaard gaat. Het ergst in deze discussie was kamerlid Anne Mulder, woordvoerder sociale zaken en werkgeledenheid bij de VVD. Je zou denken dat met een relatief unisex naam als Anne deze meneer zich ook wel in vrouwen zou kunnen verplaatsen, maar het viel tegen. Twee qoutes (niet verbatim, want ik was aan het rijden, dus geen tijd voor notities)
"Wij [van de VVD] zien kinderopvang als een economisch middel. Wij willen natuurlijk ook graag dat vrouwen werken."
"Je moet natuurlijk ook denken hoe het is voor de werkgever [als we mannen zwangerschapsverlof geven]. Die zullen dan gaan kijken als ze iemand aannemen, gaat die zwangerschapsverlof nemen? En dan nemen ze liever een zzp'er aan op die plek."

Wow. OK. Vrouwen werken dus alleen maar bij gratie van de kinderopvang, en als die wegvalt, bye bye baan? Het idee dat een vader wel eens (een stuk van? of, wie weet, de helft van? of, helemaal bizar, het grootste deel van?) de zorg op zich zou kunnen nemen, dat is duidelijk te bizar om zelfs maar te overwegen. En tsja, volgens meneer Mulder is het eigenlijk sowieso onbegrijpelijk dat iemand nog een vrouw onder de 50 een baan geeft. Kijk, nu kunnen werkgevers de tikkende tijdbommen van al die potentiele zwangerschapsverloven nog omzeilen door gewoon mannen aan te nemen. Maar als we MANNEN een gelijkwaardig bevallingsverlof gaan geven, op wie kunnen die arme werkgevers dan nog terugvallen? Weet je wel dat mannen tot hun 80ste nog kinderen kunnen maken? Dan kan je dus zelfs geen 65+er meer veilig aannemen!! Nou ja, wel een vrouw natuurlijk, maar tsssk tsssk, die willen dan waarschijnlijk weer voor de kleinkinderen gaan zorgen, je weet hoe ze zijn die vrouwen. Hormonaal. Veel beter in zorgen. Het is hun aanleg, he.

Ja, ik weet het, dat laatste heeft deze arme meneer Mulder allemaal niet zo gezegd, zo erg was het ook weer niet. Zijn sexisme bleef beperkt tot het redelijk standaard 'vrouwen zorgen nu eenmaal voor de kinderen en het is niet raar dat werkgevers daarom een voorkeur hebben voor mannen', maar toch. Zo iemand is wel de woordvoerder op een gebied waar keuzes worden gemaakt die verstrekkende gevolgen hebben voor ouders van beide geslachten. En je kiest als politieke partij iemand echt niet als woordvoerder als je denkt dat hun ideeen niet OK zijn, dus klaarblijkelijk ligt niemand bij de VVD wakker van een beetje sexistisch gedachtengoed.

Ach, who am I kidding, het is niet alleen de VVD. Als het over kinderopvang gaat komt iedereen altijd maar weer aan met het aloude 'Moeders werken voor niets want al hun inkomen gaat naar de kinderopvang.' Alsof er over het algemeen niet twee ouders zijn, die alletwee een inkomen hebben en samen die kinderopvang betalen. En laten we wel wezen, op andere gebieden blijkt een positief banksaldo helemaal niet van belang: studenten mogen, nee moeten, zichzelf in de schulden gaan steken zodat zij aantrekkelijk zijn voor de arbeidsmarkt met een mooie opleiding. Maar als het gaat om werkende moeders, dan zijn de bijdrage aan de maatschappij door werken, blijvend betere kansen op de arbeidsmarkt door afwezigheid van gaten in je CV, en persoonlijke ontwikkeling ineens irrelevante overwegingen. Als er gewerkt wordt, dan moet dat geld opbrengen. Huppakee. Kosten voor kinderopvang als investering? Nee joh, welke vrouw is er nou gek genoeg om haar bloedjes te dumpen bij zo'n kinderstalling als daar niet heel veel cold hard cash tegenover staat, of als het echt echt moet omdat er anders honger wordt geleden? Ja toch?

Anyway, zoals je ziet heb veel binnensmonds zitten foeteren tegen de radio tijdens mijn ritjes terug naar huis, waarna ik* snel de kinderen op bed heb gelegd om dit in te typen zodat ik tenminste niet naar bed ga terwijl het stoom nog uit mijn oren komt. Dit is de eerste keer in mijn leven, trouwens, dat ik denk 'Zat ik maar op Twitter'. Dan kon ik mijn onvrede over deze uitspraken, in 140 tekens, op meneer Mulder zelf afreageren @a_mulder. Maar misschien is het maar beter dat ik geen Twitter heb. Want over het algemeen zijn ze daar volgens mij niet zo lief voor vrouwen met feministische neigingen.

* Ik heb inderdaad de kinderen op bed gelegd. Alleen. Niet omdat mijn hormonen en baarmoeder me daar speciaal geschikt voor maken. Yair zit in het buitenland.  En Skype is een mooi middel, maar daarmee kan je echt geen tanden poetsen, slaapzakken aantrekken en dekens instoppen. Dus ik was dit keer echt de enige aangewezen persoon voor deze taak.

Zev's 9e en 10e vermaanddag

Het was een drukke maand. Verhuizing, uitpakken, Yair en ik meteen weer aan het werk, Amitai en Zev meteen weer naar het kinderdagverblijf.... Ja, druk. Zo druk, dat ik (zoals gemerkt) niet toe ben gekomen aan eht updaten van het blog. Zev's 9e vermaanddag is zo geruisloos voorbij gegaan. Sorry Zev! Maar ik heb nog wel wat (crappy telefoon) foto's genomen van de 9 maanden oude Zev, meer dan een week te laat, dat wel.

Zoals je kan zien op die foto's heeft Zev net aan het einde van zijn negende levensmaand leren kruipen. Het was nog even spannend. Spannend? Kruipen? Ja, voor mij wel. Ik had namelijk toen we naar Engeland verhuisden tegen Yair gezegd dat Zev zeker zou kunnen kruipen voor we weer terug zouden gaan naar Nederland. 6 maanden de tijd om het te leren, dat leek me meer dan genoeg! Ik heb dus maar meteen een weddenschap afgesloten met Yair. Als Zevje kon kruipen voor we vertrokken dan zouden Yair en ik samen naar een balletvoorstelling gaan, dat was de inzet. Ik had er al helemaal zin in! Maar Zev hield het spannend tot, letterlijk, de laatste dag.

De hele negende levensmaand leek het wel de hele tijd te gaan gebeuren. Op handen en knieen zitten, veel heen en weer gewiebel, veel achteruit gekruip.... Maar vooruitgaan deed hij niet. En toen, op die laatste dag, toen wij helemaal ingepakt klaar waren om te gaan, eindelijk een paar centimeter zichtbare vooruitgang!

Yes! Weddenschap gewonnen. En ook leuk dat Zev nu kan kruipen natuurlijk. Voor hem. En voor mij, want ik ga lekker met Yair naar het ballet. Maar vooral voor Zev, want hij wilde zo graag voortbewegen! En in de loop van de afgelopen maand, zijn 10e levensmaand, heeft hij dan ook snel zijn actieradius vergroot van kleine ministukjes (van misschien 10 centimeter waarna hij uitgeput neerzeeg) naar hele rondreizen door het huis. De eerste keer dat hij om het hoekje kwam kijken vanuit de woonkamer terwijl ik in de keuken stond... Zo ontzettend leuk en gezellig!

Het terugverhuizen heeft trouwens ook Zevs slapen 's nachts ontzettend goed gedaan. Hij heeft nu zijn eigen kamer. De eerste nacht werd hij nog een keertje wakker, en toen hebben wij hem (hoe cru!) laten huilen. Daarna is het eigenlijk gewoon goed gegaan, en nu slaapt hij gewoon de nacht door. Heerlijk voor ons, en ook voor hem. Iedereen is gelukkiger!

Het is nu trouwens eigenlijk onmogelijk geworden om fatsoenlijke vermaanddagfoto's te nemen van Zev, omdat hij zo mobiel is. Hij gaat echt niet meer rustig op zijn rug liggen, totdat ik een mooie foto heb genomen. Dus dit is denk ik de laatste maand dat ik deze foto's heb (geprobeerd) te nemen. Het achtergrondje gaat een andere bestemming krijgen (kussens? gordijntje?). Dag dag groene kriebeltjes! 

Just a perfect day

Gisteren was een dag zoals ik me ouderschap voorstelde voordat Amitai en Zev daadwerkelijk in mijn leven kwamen. We gingen een dagje naar Londen, voor een ubertoeristelijk rondritje in zo'n bus zonder dak. Niet ingewikkeld, Londen is een uurtje met de trein, die toeristenbus vertrekt dichtbij het treinstation, en aangezien het een toeristenbus is, is het niet noodzakelijk iets anders te doen dan een kaartje te kopen en in te stappen. Als je kinderen hebt moet je jezelf niet te hoge doelen stellen, toch?

Helaas kreeg ik de nacht voor vertrek migraine, dus ik was een beetje out of it op zondagochtend. Maar we hadden ons verheugd op dit uitstapje, en ik wilde niet dat mijn hoofd ervoor zou zorgen dat niemand in de bus zonder dak kon rijden, en ik wilde eigenlijk ook niet de pret missen en Yair alleen met de kinderen laten gaan. Dus, pijnstillers en gaan. Op weg naar de bus naar de trein naar de bus. Een beetje later dan gepland vanwege mijn gezombie in de ochtend. Zonder kinderwagen, want dat levert alleen maar gesjouw op, en Amitai kan die kleine stukjes tussen de verschillende vormen van (Openbaar) Vervoer makkelijk lopen, en Zev zit lekker in de draagzak.
De bus kwam net aan toen wij bij de halte waren: voortreffelijk. De trein naar Londen ging precies weg nadat wij waren ingestapt: fantastisch. Het feit dat het de langzame stoptrein bleek te zijn, toen we eenmaal wegreden mocht de pret niet drukken. Wel jammer dat Zev een beetje huilerig was. Schudden, voeden, wiegen, knuffelen, zingen, het kon hem niet echt opvrolijken. Hij was zo ongenadig ongelukkig dat het meisje in het bankje naast ons zelfs opstond, na verscheidene vuile blikken en luide telefoontjes naar vriendinnen over hoe dronken zij en andere vriendinnen wel niet waren gisteravond, om te verkassen naar een andere wagon. Maar tegen het einde van de reis viel Zev toch in slaap, en het meisje dat tegenover ons zat zei dat ze het helemaal niet erg vond, al dat lawaai want "I was a baby too, once." Ondertussen was Amitai een beetje tegen Yair aan aan het hangen, klagend dat hij het maar niets vond dat we de wandelwagen niet mee hadden genomen, want hij had buikpijn (waarmee hij vaak bedoelt dat hij moe is).
Eenmaal in Londen was de toeristenbus snel gevonden. Leukleukleuk, Amitai was helemaal blij dat hij eindelijk in een bus zonder dak mocht plaatsnemen, en Yair en ik vonden de tour verrassend leuk. Zev had geen mening over de tour maar wel over het leven. Maar zo in de open lucht had niemand last van zijn onvrede, en bovendien viel hij redelijk snel in slaap. Het was een beetje fris daar bovenin, zo zonder dak, dat was jammer. En er was ook een protestmars door de stad, waardoor we de hele tijd van de route af moesten wijken en regelmatig in langzaamrijdend verkeer stonden. De tour duurde daarmee wat lang. Zev wisselde slapen en klagen af, Amitai werd ondertussen wel heel hangerig en lusteloos, afgewisseld met vlagen van willen rondrennen en klauteren, wat natuurlijk niet kan in een rijdende bus, zonder dak. Na 2 uur hadden we er eigenlijk allemaal grondig genoeg van, en hadden we ook alle leuke dingen wel gezien, maar toen stonden we compleet vast in het verkeer en moesten we ook nog best een eind naar ons startpunt. En nu het wat later in de middag was was het echt koud als de zon verdween, wat eigenlijk non stop het geval was. Ettelijke feitjes over de grote brand van Londen later (wist je dat er meer mensen zijn gestorven door van het monument ter nagedachtenis van de brand af te springen dan er waren omgekomen bij de daadwerkelijke brand?) was Zev net weer lekker in slaap gevallen toen we vanwege onduidelijke redenen van bus moesten wisselen. De nieuwe gids wist gelukkig niets over de grote brand van Londen te vertellen, maar Zev was wakker en boos. Amitai kon alleen maar slap hangen en vragen wanneer hij nou eindelijk naar bed toe mocht. Yadayadayada trafalgar square yadayada picadilly circus yadayada moeten we nou ook nog naar fucking hyde park yadayadayada de hel de hel.
Eindelijk bij Victoria Station. Heerlijk. Helaas kunnen we nog niet naar huis want we hadden, toen we optimistisch aan de tour begonnen, met een in Londen woonachtige vriend afgesproken om na de tour nog wat te drinken. We kunnen hem natuurlijk niet meer afzeggen nu, ook al is iedereen (inclusief ikzelf) jengelig, hangerig en een beetje ongelukkig. Wijn (niet voor mij, want pijnstillers), kaas, een warme bar, ach eigenlijk is het ook niet zo gek. Ik voel me wel een beetje een moeder die het allemaal niet echt in de hand heeft, mijn hoofd is nog steeds wazig, en, oh shit, nou kotst Zev ook nog Yair en de vloer helemaal onder. Amitai probeert uit de bar te ontsnappen en ik moet hem letterlijk terugslepen naar onze tafel. Na een paar keer geeft hij het op en gaat op de grond liggen met zijn hoofd op mijn tas omdat hij zo moe is, wat de head waitress ons niet in dank afneemt, maar onze eigen serveerster is heel lief voor hem.
Yair is ondertussen wel weer opgedroogd na wat poetsen (we hadden natuurlijk geen schone kleren bij ons, noch voor hem noch voor Zevje) en de wijn en de kaas is op. Die selectie van Britse kazen bleek trouwens verrassend lekker, veel beter dan het gemiddelde franse kaasplankje dat ik bij de AH samenstel. Op naar de trein. Dit keer nemen we wel de snelle trein. Zev is (verrassing verrassing) nog steeds ongelukkig, maar valt na wat schudden en voeden toch in slaap. Als er een tweezitsbankje naast ons vrij komt leggen we Amitai daar neer, en hij valt ook in slaap. Het is ons gelukt! Nog maar een dik half uur en we zijn in Brighton! Wel echt jammer dat we net vandaag hebben gekozen om de wagen thuis te laten, want Amitai is duidelijk helemaal kapot. Kijk hem daar nou lief liggen slapen! Wat een schat is het toch.
Oh shit, nu kotst Amitai de hele trein onder. En zichzelf. Wat een boel kots voor zo'n klein jongetje, en hij had vandaag (nu ik erover nadenk) eigenlijk amper wat gegeten. Waar komt dat allemaal vandaan? Yair neemt Amitai mee naar het toilet om hem aldaar op te kalefateren. Voor hem hebben we natuurlijk ook geen schone kleren meegenomen. Ik probeer met billendoekjes zo goed en zo kwaad mogelijk alles op te ruimen, ondertussen Zev vasthoudend die natuurlijk weer wakker is geworden. Gelukkig is hij zo beduusd van alle plotse activiteit dat hij vergeet te huilen. Stoel schoongepoetst en Amitai afgeveegd, wij tellen de minuten af tot Brighton. Ahhhh, we zijn er. Terwijl we wachten tot de deuren open gaan, en Amitai groenig bij Yair op de schouder hangt, complimenteren twee vrouwen Yair met zijn hands-on vaderschap. Hun (inmiddels ex-)mannen zouden nooit zo hebben geholpen als hen zoiets wat overkomen. Terwijl Yair zijn complimenten in ontvangst neemt (ik sta al buiten en zie het door het raam gebeuren) kotst Amitai over Yairs schouder weer een stoel vol. Gelukkig zaten er geen mensen. Wel wonderbaarlijk dat Amitai nog niet leeg is, na dat feest van net. Aangezien de trein zo weer gaat vertrekken hebben we dit keer geen tijd om schoon te maken en stappen we maar gewoon uit (sorry medereizigers, sorry treinschoonmakers). In de bus naar huis hebben we een plastic zakje bij de hand om hem discreet te laten spugen terwijl een groep Italiaanse meisjes in katzwijm raakt omdat Zev zo ontiegelijk schattig is. Nu wel ja. Aan het einde van de dag.

Eigenlijk moet ik blij zijn. Toen we eenmaal thuis waren had ik er geen erg meer in dat ik me zelf niet bepaald superfit voelde, met mijn wazige hoofd. En bovendien was dit de eerste keer dat ik het idee had dat de dag echt leuker zou zijn verlopen hadden we geen kinderen gehad. Dus al met al, 1 dag op drie jaar, dat is geen slechte score. En nee, er zijn geen foto's van deze dag.

Zev's Achtste Vermaanddag

Zev's achtste levensmaand was eigenlijk vrij.... saai. Niet voor ons, want wij genieten volop van Zev's aanwezigheid. Hij is vrolijk en lief en knuffelig. En niet voor hem, want voor hem is iedere dag een avontuur. Hij ontdekt de wereld stukje bij beetje. En wij beginnen zijn ritme ook eindelijk een beetje door te krijgen. Tot ieders plezier. Hij is dol op rondgedragen worden in de draagzak, maar vindt het ook prima in de wandelwagen. Als hij uitgeslapen en volgegeten is wil hij ook nog wel eens een minuutje of 10 alleen op het vloerkleed spelen, maar het allerliefst is hij dicht bij ons. Het maakt niet uit, dicht bij mij, dicht bij Yair, dicht bij Amitai: alles is leuk, en alles is beter dan ver weg van iedereen. Alhoewel dicht bij Amitai wel de favoriet is. Vooral als Amitai hem niet slaat, niet zijn speeltjes afpakt en hem ook nog eens niet wegduwt. Maar zelfs in dat geval is hij nog steeds idolaat van Amitai.

Maar voor jullie is het misschien wel een beetje een saaie maand, want er is weinig te rapporteren wat vorige maand ook al niet het geval was. Hij heeft op de valreep nog een derde tand erbij gekregen, een boventand dit keer. Maar verder? Hij zit, maar dat deed hij vorige maand ook al. Hij buikschuift achteruit (tegen zijn zin, want hij wil vooruit), dat is ook niet veranderd. Hij eet (en eet en eet en eet). Hij houdt er niet van om te worden aangekleed, zit graag in bad, en lijkt een lichte voorkeur te hebben voor wielen (broers!). Zijn slapen-gaan is beter geworden, hoewel hij 's nachts nog wel met enige regelmaat wakker wordt.

De echte veranderingen deze maand waren subtiel. Hij speelt meer met zijn speelgoed, exploreert de verschillende mogelijkheden. Hij lijkt doelgerichter in zijn slaan, meppen, wapperen, duwen en gooien met de speeltjes. Zev is interactiever. Heel soms speelt hij ineens een spelletje met me: hij geeft mij zijn speen, en strekt dan zijn hand uit om 'm weer terug te krijgen. En nog een keer. En nog een keer. Net zolang totdat ik er genoeg van krijg. Of Zev weer honger heeft. Het is klein, het is subtiel. Eigenlijk te klein om te vermelden. Maar voor mij voelt het enorm, raar genoeg. Echte interactie. Echt contact. Ik vind het heerlijk.

Amitai spreekt en brabbelt ook een beetje Engels

We wonen nu bijna vijf maanden in Engeland, en Amitai begint een mondje Engels mee te praten. Ondertussen vraagt hij regelmatig of ik Engels met hem wil praten, en dan converseren we een beetje samen. Zijn woordenschat is echt al heel aardig, maar zijn grammatica laat nog wel wat te wensen over.

"What do you?"
"Mine foot is stuck"

En als hij een woord niet weet in het Engels, dan vult hij gewoon het nederlandse woord in.

"I got ook my zon-glasses on."

En soms gaat hij nog een stapje verder, en neemt hij een Nederlands woord wat hij verengelst. Zo hadden we op een gegeven moment bijna ruzie over of boterham nu wel of niet boderhem was in het Engels. Volgens mij was het toch echt sandwich, maar Amitai was zeer overtuigd van zijn boderhem.

Nederlands is nog steeds zijn sterkste taal, want hij mengt nooit andersom zijn talen door elkaar. Hoewel hij laatst wel aantringelen zei, wat een combinatie zou kunnen zijn van aanbellen en ring (the bell). Maar dat is wellicht een beetje een vergezochte interpretatie.

Soms klinken zijn Nederengelse mixjes wel een beetje vreemd. Laatst zei hij bijvoorbeeld "I am pakking the bubbles!". Maar ik verstond het niet goed, en dacht dat hij in plaats van 'pakking' een heel ander (en een stuk minder netjes) wel-Engels woord zei. Toen zat ik even raar te kijken.

Ook in het Nederlands zegt hij nog steeds grappige dingen. Zo deelt hij bijvoorbeeld regelmatig mee dat hij "te zwaar" is. Huh? Nee, we hebben hem niet op een peuterdieet gezet. Hij bedoelt dat iets (meestal de hoge trap oplopen, op weg naar het kinderdagverblijf) te zwaar is voor hem.

Als laatste een recent opgevangen gesprekje tussen Yair en Amitai, toen Amitai misschien uit logeren zou gaan, op basis van een last-minute ideetje.

Yair:  "Wil je logeren bij je nichtjes, of wil je met ons mee?"
Amitai: "Ik wil met ons mee."

Stadsvogels

Vroeger had je straathonden, varkens en geiten die zich ontfermden over het stadse zwerfafval. Tegenwoordig is er niet meer zoveel diversiteit in stadsfauna, en wordt de afvalsverwerkingsniche gevuld door vogels. Amsterdam heeft vuilnisduiven,vuilnismeeuwen en zelfs een paar vuilnisreigers, maar de duiven hebben duidelijk de overhand. Hier in Brighton hebben de meeuwen de strijd om de frietjes, broodkruimels en appelkrozen gewonnen. Nu was ik al geen fan van de Amsterdamse duiven, dat smerige stelletje versleten vogels die altijd wel een pootje missen, en geen kans voorbij laten gaan om je balkon te koloniseren om nog meer vieze beesten te produceren. Maar meeuwen zijn nog erger, ervaar ik nu. Ze zijn extreem lawaaiig, en vinden het nodig om iedere ochtend bij zonsopgang een grote gezamelijke new-age groeps-schreeuwsessie te doen om de dag te begroeten. Daarna gaat iedere meeuw zijns weegs, op zoek naar eten. En daarbij gaan ze niet zachtzinnig te werk. Vuilniszakken die buiten staan te wachten op de vuilniswagen zijn binnen een uur aan flarden gerukt, de inhoud over straat uitgespreid, en vuilnisbakken worden leeggehaald. Maar ze houden het niet bij restjes en vuilnis, ik heb nu al een paar keer gezien dat een meeuw in duikvlucht eten wegsnaaide van een tafel op een terras. Laatst zagen we zelfs een meeuw die een broodje bij een man uit zijn handen probeerde te rukken! (Die man was trouwens completely unfazed, en at zijn bemeeuwsnavelde broodje gewoon op.)

Kortom, meeuwen zijn doodenge stadsroofvogels. Je zou bijna waardering krijgen voor dat smerige hompelende duivengebroed in Amsterdam. 

Een ding wat ik me wel afvraag over al die stadsvogels: waar gaan ze naartoe als ze doodgaan? En dan heb ik het niet over het hiernamaals (want ik weet dat ze allemaal linea recta naar de hel gaan), maar gewoon, waar ze fysiek naartoe gaan. Want het aantal dode duiven en meeuwen dat in de stad waar te nemen is staat in geen enkele verhouding tot het aantal levende vogels. En ik neem aan dat deze beesten niet het eeuwige leven hebben... Werpen de meeuwen hier zich kamikazestijl in de zee bij hun laatste ademtocht? Doen hun minkukelige Amsterdamse duivenbroeders dat ook, in het IJ? Maar dan triestig fladderend met die ene vleugel die het nog doet? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten.

Zev's Zevende Vermaanddag

Als ik nadenk over wat Zev heeft gedaan in zijn zevende levensmaand, dan schiet mij als eerste 'eten' te binnen. Zev heeft veel gegeten. Zev is dol op eten. Prakjes of stukjes, zelf eten of gevoerd worden, het maakt hem niet uit. Eten! 

Sommige ontwikkelingen zijn duidelijk: Hij kan nu goed rechtop zitten (OK, hij kukelt nog wel eens om, maar zo zelden dat ik hem wel eens alleen laat zitten). Hij kan zichzelf een beetje rondduwen. Alleen maar achteruit, ook als hij duidelijk naar voren wil (frustrerend), maar hij beweegt zich wel voort. Of ik moet dus eigenlijk zeggen, hij beweegt zich wel achtert. En door een combinatie van schuivend roteren om zijn as en rollen bereikt hij zo nu en dan toch ook wel zijn doel, en dan is hij heel blij.

Andere ontwikkeling zijn wat minder makkelijk om te omschrijven. Maar ik heb het idee dat hij interactiever is geworden: meer kan aangeven wat hij wil op nonverbaal niveau (eten, vasthouden, doorgaan met een spelletje, dat ene speeltje daar verderop), meer reageert op mijn intonatie en als ik zijn naam zeg. Maar dit zijn allemaal subtiele dingen, dus wellicht lees ik meer in zijn gedrag dan er echt is. En zijn fijne motoriek wordt ook echt beter.

Een ding wat zeker is, is dat hij deze maand lekker is gegroeid. Ik moet eigenlijk al weer een maat opschuiven met zijn rompers. Hopelijk groeit hij niet al te hard door, want ik heb maar 2 maten groter meegenomen toen we naar Brighton kwamen. En met de volgende kleding wissel gaan we naar de laatste maat, volgens mij... Nou het zal net gaan, denk ik. Er zit vast wel het een ander tussen dat een beetje ruim valt.

Zev is over het algemeen heel blij, maar hij haat gaan slapen. Hij verzet zich uit alle macht tegen gaan slapen, ook als hij heel moe is. Ik vind dit uitermate frustrerend, omdat ik iedere keer denk "Sukkel, je bent doodmoe! Ga nou toch gewoon slapen!". Maar Zev denkt, ach ik weet niet of hij denkt, maar hij doet in ieder geval precies het tegenovergestelde van slapen. Het rare is dat dat 's ochtends minder het geval is, bij zijn eerste dutje valt hij nog redelijk gemakkelijk in slaap. Maar naarmate de dag vordert vindt hij het moeilijker en moeilijker, totdat hij 's avonds rood aangelopen met zijn armen maaiend dikke tranen ligt te huilen in bed. Tsja. Ik weet dat het tijd is voor wat slaaptraining, maar dat is moeilijk. Niet om te doen, maar om te doorstaan. Een avond gaat nog wel, maar ik ben dan geneigd om het niet door te zetten ("Ach, gisteren had hij het zo zwaar, vanavond ga ik hem gewoon wat langer knuffelen en schommelen.") waardoor alle effecten natuurlijk meteen weer teniet worden gedaan. Gelukkig herinner ik me van Amitai dat dingen zoals dit, doorslapen, zindelijkheid, de frustrerende dingen die maar nooit over lijken te gaan, hoewel je toch alles hebt geprobeerd wat volgens het internet 100% zeker werkt alleen bij jou dus niet, je doet vast iets niet goed, of misschien is je kind een beetje raar, toch opeens over gaan. Zomaar. Nou ja, vast niet helemaal zomaar. Maar in ieder geval niet meteen toen ik remedie X toepaste. Maar meer over tijd, met een beetje inzet en ontwikkeling van iedereen. Hier houd ik me ook maar aan vast voor wat betreft het wakker worden 's nachts. Het gaat voorbij. En anders gaan we 's nachts slaaptrainen als we weer in Amsterdam zijn. Een extra slaapkamer op een andere verdieping, lekker ver weg van ons eigen bed, dat doet vast wonderen.

Duh

Soms zie je onderzoek voorbij komen waarvan je denkt, hmmmmm, open deur much?

Zev's zesde vermaanddag

Zev is een heel half jaar oud. Zes maanden! En het echte hulpeloze baby-achtige is er nu wel af. Ja, ok, hij is nog wel hulpeloos. En een baby. Maar het échte echte hulpeloze baby-achtige is weg, als je begrijpt wat ik bedoel. Hahaha, nee, jullie hebben geen idee. Ach, ik eigenlijk ook niet. Ik zeg het iedere week weer, totdat het op een gegeven moment echt waar is, en hij zijn eigen boterhammen smeert. 

In zijn zesde levensmaand is Zev enorm veranderd. Hij kan met gemak omrollen, en dat gecombineerd met een beetje wurmen maakt dat hij van statisch naar enigszins mobiel is gegaan. Dat is leuk voor hem, en een beetje onhandig voor ons want nu moeten we officieel oppassen waar we hem neerleggen. Het lijkt ook wel alsof zijn toegenomen mobiliteit ook direct zijn nieuwsgierigheid en hebberigheid stimuleert. Hij ziet meer dingen in zijn omgeving, en wil ze ook hebben, vasthouden, manipuleren, in zijn mond stoppen, rondzwaaien. En natuurlijk geeft dat ook net een tikje meer frustratie, want soms lukt dat niet.

Als we hem rechtop zetten kan hij ook een beetje zitten. Nog niet superlang of superstabiel, maar in de loop van de maand is hij gegaan van wiebel-val naar wiebel-corrigeren-wiebel-corrigeren-eventjeszitten-wiebel-val. En het leuke van het feit dat hij zichzelf nu redelijk rechtop kan houden is dat hij nu gezellig in de kinderstoel aan tafel kan zitten als wij eten. En dat is bevrijdend voor iedereen. Want Zev vond het maar helemaal niets om van de zijlijn te moeten meekijken als wij aan het eten waren, maar wij vonden het ook niet top om hem iedere maaltijd weer op schoot te houden, en dus telkens maar weer ons eten met 1 hand naar binnen te moeten schuiven. Nu zit hij erbij, en is iedereen blij. 

En hij zit niet alleen aan tafel, hij eet ook nog eens mee. Want Zev blijkt dol op eten. Wellicht niet zo verwonderlijk gezien ons. Aan de andere kant, Amitai was altijd wel OK met eten, maar het duurde best wel even voordat het echt een belangrijk onderdeel van zijn dag werd. De eerste twee maanden van Amitais contact met vast voedsel was het echt een bijzaak. Zev daarentegen was vanaf de eerste hap enthousiast. Het maakt eigenlijk niet uit wat je hem voorschotelt, of hoe. Amitai is tijdens zijn babytijd nooit een fan geworden van het eten van stukjes ('Rapley') en was altijd veel en veel blijer met een lekker prutje wat ie zo naar binnen kon slurpen (nog steeds eigenlijk, hij houdt nog steeds niet zo van eten dat je moet kauwen. Behalve vlees dan. Vlees kan dan weer wel. Kinderen zijn raarrrrr). Zev krijgt een combi van purees en stukken, maar net wat er beschikbaar is, maar hij vindt beiden een feest. In het begin lukte het hem nog niet om zelf het eten te pakken en naar zijn mond te brengen, maar dat heeft hij nu ook goed onder de knie. En bovendien had Zev deze maand in de loop van twee dagen ineens twee tanden (onder) gegenereerd, dus nu kan hij eigenlijk alles wat we hem voorschotelen met gemak wegmummelen. (Ja, ik weet dat het supersaai is, een minuut lang kijken naar een baby die een perzik eet. Maar ik ga gewoon dood van de schattigheid.)

Eigenlijk het enige wat een beetje bleh gaat is het slapen 's nachts. Of eigenlijk, nee, dat klopt niet. Hij slaapt prima. Hij wordt alleen vaak wakker om even te eten, om de twee a drie uur. En helaas is hij dan niet van zijn doel af te brengen. Speen? Bleegh. Water? Wat denk je nou zelf? WEEEEEEEHHHHH! Borst? Ahhhhhhh.... En dan slaapt hij meteen weer door. Mijn conclusie is dus dat iedereen, inclusief ikzelf, het meeste slaap krijgt als ik hem gewoon zijn zin geef. Maar leuk is anders. Zeker, als je de hele nacht bij elkaar optelt heb krijg ik nog best wel redelijk wat slaap, maar die onderbrekingen gaan toch op een gegeven moment optellen. Ik merk dat ik moe ben, niet echt mijn normale niveau van energie heb om dingen te ondernemen, en ook nog eens snel aangebrand ben, en tsja, dat is voor niemand leuk. Ach, ik weet dat het voorbij gaat, dus ik ga niet eens proberen om een strategie te bedenken om dit te doorbreken. Of eigenlijk moet ik zeggen, mijn strategie is: Tanden op elkaar en doorbikkelen, totdat ik op een dag 's ochtends wakker wordt en me realiseer dat ik 8 heerlijke uren onafgebroken heb geslapen. Die nacht gaat hoe dan ook komen!

Amitai spreekt (3)

Amitai was heel druk aan het helpen, drie maanden geleden bij de verhuizing. Zijn hulp was niet altijd even handig, maar op een gegeven moment had ik een klus voor hem die hij zelf goed kon uitvoeren: Alle kussens naar boven naar de slaapkamers brengen. Waarop hij trots verkondigde: "Ik draag heel veel kusjes naar boven"

Yair, bij het binnengaan van de winkel, tegen Amitai: "Ik ben bang dat ze hier geen Cars snoepjes verkopen, Amitai."
Amitai, toen ze de winkel weer uit gingen: "Ben je nog steeds bang abba? Niet bang zijn hoor!"

Wij gingen eten bij een collega hier in Brighton, toen we net een paar weken hier woonden (Amitai zit samen met zijn zoon op het kinderdagverblijf en die twee waren al bijna vanaf dag een goede vrienden, superschattig zijn ze samen). Het toetje was ijs. Collega vraagt aan Amitai "Do you want some ice cream?" Amitai antwoordt gedecideerd "Yes". Collega, een beleefde Engelsman die er natuurlijk aan gewend is om zijn kind te leren met twee woorden te spreken vraagt automatisch "Yes....what?" (hopend op yes, please). Amitai antwoordt, na enig nadenken: "Yes, ice-cream."

Ondertussen snapt Amitai we bedoelen als we vragen "Waarom...." maar dat heeft even geduurd. Lange tijd gingen dit soort gesprekken als volgt:
Wij "Waarom moest je dan huilen?"
Amitai "Op het kinderdagverblijf."
Wij "Waarom wil je niet weg?"
Amitai "In Brighton"
Pas dan realiseer je je, inderdaad, in 'Waarom?' zit natuurlijk een 'Waar?' ingebakken.

inspiratie

Ik kwam recentelijk via via op deze website terecht. Klaarblijkelijk heeft in Amerika het bedrijfsleven een soort postbus 51 functie op zich genomen, want het Amerikaanse kabelbedrijf Verizon wil via deze website meer meisjes inspireren om een exact vak te kiezen (en ervoor zorgen dat degenen in hun omgeving het niet direct ontmoedigen omdat het 'niet vrouwelijk' is om van wetenschap, wiskunde of techniek te houden). Het tv-spotje zelf is nogal blah, maar ja, gemaakt voor de Amerikaanse markt. Maar de website vond ik zelf eigenlijk wel heel inspirerend: leuke, korte interviews met vrouwen die een exacte studie hebben gedaan, en een exact beroep hebben. Na een paar interviews bekeken te hebben had ik bijna spijt dat ik voor het softe psychologie heb gekozen! En nou heb ik ook nog eens alleen maar jongens-nageslacht geproduceerd, dus het is niet zo dat ik nog vicariously exact kan kiezen via een dochter. Maar ja, ach, dat zou toch ook niet werken. Je weet hoe het gaat, als je je kinderen probeert iets te laten doen wat je zelf graag had willen doen. Precies: dan doen ze meestal het tegenovergestelde.

Ik vind het al lastig genoeg om een jongen op te voeden zonder sexisme. Want ik ben ook niet opgegroeid in een vacuüm, en de gendernormen zitten ook in mij ingebakken. Zo merkte ik laatst dat als Amitai vind dat hij er leuk uitziet, omdat hij iets speciaals aan heeft, hij zegt "Ik zie er heel stoer uit". En inderdaad, dat is wat ik, en de rest van de wereld, tegen hem zegt, als hij er leuk uit ziet. En stoer is zo'n typisch jongenswoord. Jongens zijn stoer, leuke jongensoutfits zijn stoer, jongensgedrag is stoer. Dus, ik doe nu expliciet mijn best om vaker te zeggen tegen Amitai dat hij er mooi uitziet, dat hij een aardige jongen is, en dat hij lief doet. Niet dat hij niet stoer is, of mag zijn. Ik gebruik het woord nog steeds, het is niet verboten. Maar zo probeer ik mijn eenzijdige nadruk op stoerheid te doorbreken.

Net zoals dat we, als we in het vliegtuig zitten (en dat gebeurt vaak de laatste tijd) het altijd hebben over de mevrouw die het vliegtuig bestuurt. Want ook daar merkte ik dat we het altijd had over de meneer in de cockpit. En natuurlijk, in de realiteit is de kans ook groter dat het een man is. Maar wat maakt dat uit? Het kan net zo goed een vrouw zijn. En Amitai accepteert het zonder blikken of blozen, die mevrouw, dus prima.

Maar ja, nu is het nog makkelijk. Zonder al te veel tv. Zonder al te veel vriendjes op school die je vertellen dat x voor jongens is, en y voor meisjes. En zelfs nu het makkelijk is, is het al moeilijk, dus ik verwacht er niet al te veel van. Amitai, en Zev, zullen net als ik het ingebakken sexisme van onze cultuur wel meekrijgen en internaliseren. Maar Yair en ik kunnen in ieder geval proberen om daar zo nu en dan iets tegenover te stellen. Hoe klein ook.

Zev's vijfde vermaanddag

Onze lieve kleine Zev is 5 maanden. De vijfde maand was een erg leuke maand. Het begon natuurlijk met een heerlijke vakantie in Portugal, waar Zevje genoot van het warme weer. Hij is niet meer zo'n enorme koukleum als in het begin, maar het is duidelijk dat hij het goed doet in de warmte. Daarna een week in Nederland, waar ik de hele week voor de kinderen zorgde terwijl Yair naar een workshop was. Dat stelt natuurlijk niets voor, een miezerig weekje voor je eigen kinderen zorgen, maar aan het einde van de week was ik wel een ietsiepietsiebeetje blij dat ik a) geen alleenstaande moeder ben en b) zelf werk heb. Zelfs met mijn ouders en zus dicht in de buurt was het nog best hard werken, 2 kindjes, en de afwisseling van werk en gezin geeft beiden extra sjeu. Toen de tijd in Nederland er ook op zat gingen we weer terug naar Brighton, waar het de rest van de maand ieder weekend prachtig weer was, zodat we er lekker op uit konden naar het strand. 

Zev wordt iedere maand makkelijker, lijkt het. Deze maand sliep hij weer beter (alhoewel nog niet de hele nacht, maar ik red het wel zoals het nu gaat) en was hij weer vrolijker als hij wakker was. Hij slaapt overdag vaak heerlijk in de wandelwagen (trucje geleerd van het kinderdagverblijf, waar ze alle kinderen in slaap schudden in buggy's) en drinkt lekker veel, resulterend in vrolijke spekkies op wangen en bovenbenen.

Het draaien, wat vorige maand toch wel echt onder de knie leek, is toch weer een beetje weggezakt. Hij kan het wel, maar doet het zelden. Het lijkt alsof een nieuwe vaardigheid, namelijk het vastpakken en manipuleren van dingen, het draaien helemaal overschaduwd heeft. Begrijpelijk, want waarom zou je moeilijk doen met draaien, en het bijbehorende onhandige uitkomen waar je dan zomaar ergens ligt, een beetje in elkaar gefrommeld en op een plek waar je eigenlijk ook niet wilt zijn met je ene arm onder je gevouwen... als je ook gewoon een object kan pakken en jezelf daar mee kan vermaken. Het object kan in je mond! Je kan er lekker scheel van heel dichtbij naar kijken! Je kan het ook nog veraf houden! Wat wil een baby nog meer?

Ook zijn interactie met Amitai wordt steeds leuker. Zev is een stuk robuuster nu, waardoor het minder erg is als Amitai eens een keertje wat onbedoeld hardhandig is in zijn (meestal) liefdevolle aandacht. En nu hij dingen kan vasthouden kan Zev ook een beetje 'meespelen', hoe rudimentair ook. Dat maakt het zowel voor Amitai als voor Zev een stuk leuker om te interacteren, wat mij natuurlijk ook weer vervuld van moederlijke trots en liefde. Natuurlijk is er nog steeds plas, poep, kots en hongerige huilbuien op momenten dat niemand daarop zit te wachten, maar over het algemeen is het goed uit te houden met de zevmeister!

Amitai spreekt nog een beetje

Was er nog een vergeten!

Een ding wat Amitai veel zegt is volgens mij. Maar hij heeft nog niet helemaal door hoe je dat precies gebruikt. Zo zegt hij vaak:
"Wat is dat nou, volgens mij?"
of
"Nou, ik weet het niet, volgens mij."
Nou en toch zijn trouwens ook favoriete fillers, zeker de helft van zijn zinnen bevat een van beide, of alletwee.

Amitai spreekt

Ik post veel te weinig over Amitai, en dat terwijl hij ons iedere dag weer verrast en vermaakt met zijn vrolijke gezelligheid, inventiviteit en allesomvattende schattigheid. Maar ja, ik kan niet heel een blog vullen met gedweep over mijn eerstgeborene. Maar een post over alle dingen die hij zegt, en die ik wil onthouden, dat kan natuurlijk wel. Dus bij deze, een verzameling Dingen Die Amitai Heeft Gezegd, met daarbij wat random foonfoto's van de afgelopen maanden.

"Ik heb het omgeknoeid!" als hij een glas, beker of bakje met inhoud omgooit.

Een maand of 2 nadat Zev was geboren: "Zevje is van Marte, en Amitai is van Abbaatje." Niet speciaal grappig, maar wel confronterend vond ik. Want inderdaad, die eerste maanden zat Zev eigenlijk aan mij vastgeplakt, terwijl Yair het grootste deel van Amitai's dagelijkse zorg op zich nam. Het was op een gegeven moment zelfs zo dat als ik Zev een keer niet in de draagzak/ op mijn arm/ op schoot/ op mijn borst had dat Amitai soms ineens met grote schrikogen vroeg "Waar is Zev nou?". Alsof ik 'm ergens per ongeluk had laten liggen.

"Wil je mij lukken?" oftewel wil je mij helpen? Omdat ik vaak zeg "Lukt het? Zal ik je even helpen?" als het lijkt alsog hij ergens hulp bij nodig heeft. Ik neem aan dat daar de associatie tussen lukken-helpen is ontstaan.

Toen we net een paar weken in Engeland woonden begon Amitai al snel wat Engels op te pikken. Zijn eerste woord na zijn eerste dag op het kinderdagverblijf was mine, gevolgd door This one. Beiden natuurlijk uberpraktisch voor in een omgeving waar andere kinderen de hele tijd jouw spullen willen afpakken (miiiiiiiiiine) terwijl jij alles wil hebben (this one en this one en this one en this one). Heel eventjes sprak Amitai ook een mengelmoesje van Nederlands en Engels door elkaar: 
"Ik wil deze this one."
"Dat is de door van de cat." (wijzend op een kattenluik)
Dat heeft niet lang geduurd trouwens, hooguit een week. Nu lijkt hij de talen netjes gescheiden te houden.

We liepen over de campus van de bushalte naar het kinderdagverblijf. Wijzend naar een vrij nondescript gebouw: "Daar zijn twee winters." Hmmmmm, OK? Het duurde even voor ik had uitgevogeld wat hij precies bedoelde, maar na goed kijken zag ik dat hij wees naar de airconditioning units. Eerder die week hadden we een andere route genomen waarbij we vlak langs vergelijkbare units liepen, en er kwam een luchtstroom uit (Amitai vond dat maar niets trouwens, doodeng).
luchtstroom = wind
ding dat luchtstroom genereert = een winter
Weet hij veel dat je wind met een -d schrijft terwijl je een /t/ uitstpreekt!

Nadat ik hem poffertjes had gegeven met een plakje banaan op elk poffertje (om het toch nog een beetje gezond te maken)
Amitai: "Mag ik nog meer koffertjes?"
ik: "Nee, het is poffertjes, met een P"
Amitai: "Nee, met banaan toch?"

En dan zijn er nog de woorden die hij consistent verkeerd uitspreekt. Altijd maar weer, sommigen al maanden lang. Politiedeauto,bijvoorbeeld, en palaplu. Het maakt niet uit hoe vaak wij hem verbeteren, of zelf het goede voorbeeld geven door nog maar eens te zeggen "Ja inderdaad, jij hebt je paRRRRaplu goed vast". Ik merk dat ik zelf steeds meer moeite krijg om die woorden goed te blijven zeggen. Gelukkig heb ik het met volwassenen niet vaak over politiedeauto's.

Een nieuw net-niet-goed opgepikt woord is trouwens dierosaurus (een vriendje op het kinderdagverblijf is helemaal gek van dinosaurussen), maar die vind ik zo ultiem schattig dat ik hoop dat hij het nog lang fout blijft houden.

Karma

Ooit had ik een kat, Ceau de Kloet. Ceau was lief en gezellig voor mij, maar niet zozeer voor alle andere mensen die ze tegenkwam. Dit werd een beetje beter als ze naar buiten kon gaan, dus zo gauw ik van mijn kleine appartementje, 1 hoog zonder balkon, verhuisde naar een groter appartement op de begane grond met een klein tuintje installeerde ik een kattenluik. Kat gelukkiger, Yair veilig(er), iedereen blij. Die bezoekjes buiten zorgden er wel voor dat Ceau niet meer op de kattenbak ging, maar haar behoeftes elders deed. Sja, wat kon ik eraan doen? Katten blinken niet echt uit in leervermogen, en Ceau was geen uitzondering. Ik zag mezelf niet echt een heel programma ontwikkelen met beloningen en straffen zodat ze weer op de kattenbak zou gaan poepen. Sterker nog, ik vond het wel relaxed, een leven zonder kattenbak verschonen. Wie niet?

Nu hebben we geen kat meer, Ceau is alweer een paar jaar wijlen. Maar we hebben wel een tuin, gedurende de tijd dat we in Brighton wonen. En nu ervaar ik de andere kant van de medaille. Want al die poep die niet in de kattenbak gaat, waar komt die terecht. Juist! In de tuin. Vaak in andermans tuin. In dit geval, in mijn tuin. Yuk.

Tsja, karma is karma.