Gisteravond: genoeg gewerkt, tijd om naar huis te gaan.
Als ik mijn fiets losmaak begint het te regenen. Maar ja, ik ben niet van suiker, en het drijft wel over, toch? Na vijf keer trappen begint het zo ongelooflijk te hozen dat de straat verandert in een rivier en ik meteen tot op mijn onderbroek doorweekt ben. Nu heeft schuilen ook geen zin meer.
Als ik eindelijk de hoek om draai naar mijn straat staat er meer water in mijn schoenen dan op straat. En is de regen afgenomen tot een prettig miezertje. Als ik de poort open breekt de zon door. De rest van de avond heeft het niet meer geregend.
Ik ben van mening dat de kiem voor het bovenstaande is gelegd in mijn jeugd. Als het een beetje lekker weer was gingen wij buiten eten. Soms ging het dan een beetje miezeren, maar, in de wijze woorden van mijn moeder, dat drijft wel weer over. En dus eindigden we vaak in een wanhopige spurt van de parasol naar de deur, terwijl de stortbui zijn best deed ons eten van ons bord te spoelen. Ongelooflijk eigenlijk dat ik daar helemaal NIETS van heb geleerd!
PS: Als belonging voor het trotseren van de regen lag de brievenbus vol met verrassingen. Een berichtje dat er een pakketje op mij ligt te wachten bij het postkantoor. Een van de drie dozen is dus aangekomen! Nu maar hopen dat er ook iets inzit :-D En er was ook een klein pakketje, met daarin een fantastisch Delia kookboek (dat ik nog niet had) van Sander en Celine, nog voor mijn promotie. Dat doet een mens zijn natte broek spontaan vergeten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten