De 17e vermaanddag

Het is nu kerstavond. Vandaag was Amitai's 17e vermaanddag en wij hebben deze onjaardag in stijl gevierd door helemaal niets te doen. We zijn niet eens buiten geweest. Er was geen noodzaak om naar buiten te gaan, en het weer was ook niet bepaald uitnodigend. En bovendien was Amitai snotterig en hangerig, dus al met al een perfecte dag om lekker te cocoonen in onze warme woonkamer (met een klein uitstapje naar de slaapkamer voor een familiedutje).

Deze maand was een erg leuke maand. Amitai verandert nu best snel, hij snapt meer, kan meer en doet meer. Sommige van de dingen zijn niet bepaald handig. Zo kan hij nu op zijn eigen stoel klimmen, hardstikke handig natuurlijk, behalve dat hij dat ding overal naartoe schuift en het als trap gebruikt. Als ik even niet oplet zit hij zo op het aanrecht! Meer mobiliteit vergt zeker meer aandacht... Maar ja, de vooruitgang heeft ook duidelijke voordelen. Zo kunnen we tegenwoordig samen naar de supermarkt lopen, een hele afstand voor hem, maar hij heeft er veel plezier in. En ook kan hij zich steeds beter uitdrukken. Gisterochtend wees hij bijvoorbeeld op het pak melk (stond op tafel voor de ontbijtbrinta) en op de kast waar de bekers en glazen staan, omdat hij zin had in een glas melk. In ieder geval, ik nam aan dat hij dat bedoelde, en hij leek ook blij met het resultaat (een glas melk). Dit geeft ook wel aan dat we nog steeds aangewezen zijn op dit soort halfslachtige gebaren, afgewisseld met da, ja, nee, doei en hmmmmm, want echt praten kan Amitai nog steeds niet. Hij gaat nu wel steeds meer papegaaien, hij zegt best veel woorden na als wij ze zeggen. Maar ik heb hem nog niet echt op daadwerkelijk nuttig gebruik van die woorden kunnen betrappen. Wie weet is er beter nieuws op dat gebied bij de volgende vermaanddag. Dan is Amitai alweer anderhalf! Hoog tijd voor de eerste coherent gesproken boodschap, als je het mij vraagt.

De favoriete bezigheid van deze maand (naast op het aanrecht klimmen) is boekjes lezen met ons. Ein-de-lijk is er echte vooruitgang op dat gebied. Hij komt nu heel regelmatig aanlopen met zijn favoriete boeken (hij heeft er 4) die hij voorgelezen wil krijgen. Liefst alle 4 na elkaar. Alhoewel hij nog steeds alleen maar geinteresseerd is in boekjes met "extra's" (flapjes waar dingen achter zitten, knopjes waar geluid uit komt, dat soort dingen). Dus misschien wordt hij niet echt een lezer. Het verbaast mij eigenlijk hoe druk ik me daarover maak, maar het is echt het enige waar ik me wel eens heeeeeel lichtjes zorgen over maak. Ik heb zelf zo ontzettend veel plezier beleefd aan boeken en lezen als kind (en zo ontzettend veel gelezen en daardoor spelenderwijs/lezenderwijs geleerd) dat ik het wel jammer zou vinden als hij dat zou missen. Maar natuurlijk moet ik mijn eigen ervaring niet op hem projecteren. Hij is zijn eigen persoon, die al dan niet van lezen gaat houden. Wie zal het zeggen! Nu beleefd Amitai in ieder geval heel veel plezier aan het boek over De mol die wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept, of in ieder geval aan de verschillende poepgeluiden die iedere pagina vergezellen. En Yair en ik hebben er ook nog geen genoeg van, alhoewel ik wel vind dat Yair beter is in voorlezen. Zijn geiten- en koeienimpressie zijn onovertroffen!

Beetje vreemd (wel lekker)

Green smoothies. Smoothies van fruit en spinazie danwel boerenkool. Het schijnt een trend te zijn in Amerika. Dus ja, dat moest ik ook proberen. En nu? Nu zijn we een beetje verslaafd. Het is erg lekker maar je hebt ook het gevoel iets enorm gezonds tot je te nemen. Dus ja, veel beter wordt het niet!

Ik heb niet echt een recept, ik gooi gewoon bij elkaar wat ik in huis heb. Maar tot nu toe heb ik het volgende gebruikt (genoeg voor 2 volwassenen en 1 Amitai):
1 appel
1 banaan
beetje mango (uit het vriesvak bij de AH)
flinke scheut yoghurt
lekkere scheut melk
zoveel boerenkool als je durft

Alles gaat in de blender, en na flink blenderen heb je een eerlijk waar echt lekkere fruitige smoothie met een fris-kruidige ondertoon. De boerenkool is helemaal niet overheersend, verre van. Het is gewoon een lekker makkelijk ontbijt (met misschien ook nog wat havermout erdoorheen geblenderd?) of een goede middagsnack. 

Fraude

De afgelopen week heb ik veel nagedacht over fraude. Aan de ene kant was daar natuurlijk weer ex-professor Stapel, volop in de aandacht. En volgens mij genoot hij met volle teugen. Eerst richt hij met zijn leugens bijna mijn vakgebied te gronde, en daarna heeft hij ook nog het lef om zijn gedwongen sabbatical te gebruiken om een boek te schrijven over zijn misdaden, om vervolgens likkebaardend zijn spijt te betuigen op het 8 uur journaal. Ugh. Stapels fraude is nu bewezen in een vuistdik rapport. Een carriere lang heeft hij gelogen om er zelf beter van te worden (en om zijn AiO's te helpen! Zo lief! Die AiO's zijn hem nu ook zooooo dankbaar). Ik en al mijn collega's die onderzoek doen naar sociaal psychologische vraagstukken zitten ondertussen met de gebakken peren.

Daarnaast was er vorige week ook ineens veel ophef over een andere vermeende fraudeur, de ondertussen afgetreden staatssecretaris Co Verdaas. En hoewel de media en de politiek hem met graagte hebben afgeschilderd als een liegende graaier vind ik dat het contrast tussen Co en Diederik niet groter zou kunnen zijn. Meneer Stapel heeft gelogen en gedraaid en met liefde alle winst (in geld en status) gepakt die hij daarmee kon pakken. Meneer Verdaas is een behoorlijk slechte leugenaar, aangezien hij altijd compleet open is geweest naar zijn werkgever, over zijn woonsituatie en zijn woon-werk verkeer. Dat is toch niet echt mijn definitie van liegen. En sinds wanneer is doordeweeks wonen in een andere stad dan waar je in het weekend verblijft een misdaad? Dan kunnen we alle uitwondende studenten wel hun uitwonende beurs afnemen. Al die weekenden bij papa en mama thuis: weet je wel zeker dat je eigenlijk niet gewoon bij hen woont! En dan het graai gedeelte, ook al zo'n fiasco. Onze Co is geen cent beter geworden van zijn zogenaamde valsheid in geschrifte: door kortere ritten te declareren dan hij daadwerkelijk had gemaakt kreeg hij minder geld dan waar hij recht op had. Wat voor mislukte graaier ben je dan? Ik denk dat Co een fantastische staatssecretaris had kunnen zijn, eentje die we goed hadden kunnen gebruiken in deze tijden van economische crisis. Maar hij is duidelijk niet in de wieg gelegd voor oplichter.

Echter, als je de media-aandacht voor deze twee mensen vergelijkt is het onduidelijk wie van de twee de ergste misdaad heeft begaan, wie de ergste oplichter-fraudeur-graaier is. Maar als je de feiten bekijkt (die je in de rapportages over Verdaas tussen de regels door moet lezen, tussen de vage insinuatie en directe veroordelingen in) dan is het duidelijk dat er maar een iemand is die daadwerkelijk schuldig is. En dan is het triest om te zien dat beiden effectief dezelfde straf krijgen: ontslag en publieke pek en veren. OK, als ex-staatssecretaris krijg je paar maanden wachtgeld. Maar dat is een schrale troost als je net onterecht publiekelijk aan de schandpaal bent genageld en er zodanig karaktermoord op je is gepleegd dat zelfs de beste PR persoon zich er niet aan zal durven wagen daar nog een positieve spin aan te geven. Bah!

Binnenkort weer een post over alle schattige dingen die Amitai doet!

16e vermaanddag

Zo, de 16e maand van Amitai's leven zit er alweer op! De vaardigheid van deze maand is klimmen. De trap heeft Amitai natuurlijk al even onder de knie, maar nu zijn daar ook de stoelen in de woonkamer bijgekomen, al dan niet met behulp van een opstapje. Amitai vindt het fantastisch, hoewel Yair het volgens mij allemaal maar een beetje gevaarlijk vindt.

De opvallendste verandering deze maand is op het gebied van taal. Taalbegrip wel te verstaan, want met de taalproductie schiet het nog niet heel erg op. Met mijn welwillende moederblik zou ik zeggen dat zijn vocabulaire nu bestaat uit doei, ja, nee, en hmmmmm. Meer heb je natuurlijk eigenlijk ook niet nodig, dat is wel waar. Maar nee, taalbegrip! Aan het begin van deze 16e maand had ik Amitai's schoenen klaargezet, maar hij was er mee aan de haal gegaan en had er eentje ergens neergezet waar ik m niet meer kon vinden. Dus in standaard babbelmodus vroeg ik aan Amitai "Waar is je andere schoen nou?" En toen liep hij zo, hup, de hoek om naar de boekenkast waar hij zijn schoen op de plank had gezet*. Ik kan moeilijk beschrijven hoe dat voelde. Ik denk dat inmense trots plus een gevoel van totale verbazing het dichtst in de buurt komt. Meer nog dan toen hij begon met lopen voelt dit, communicatie, aan als een absoluut onverwacht wonder. En dit is alleen nog maar het begin!

*Ik wil ook nog even wijzen op het feit dat dit effectief een mooi opgezet experiment was: Yair noch ik wisten waar de schoen was, en konden dus Amitai niet onbewuste signalen geven over waar hij naartoe moest gaan. Hij was de enige met de noodzakelijke kennis om de vraag die ik stelde te beantwoorden. Prachtig toch... Onze eigen wetenschapper! Dubbeltrots.

Fotograaf

Amitai is dol op knopjes. Knopjes die je kan indrukken. Toetsenborden, afstandbedieningen, stofzuigers. En ook het fototoestel en mijn telefoon. Soms lukt het hem door standvastig op knopjes te blijven drukken ook nog om dingen voor elkaar te krijgen. Dan gaat de tv plots aan, of (tot zijn inmense schrik) de stofzuiger aan of de vuilnisbak open. En soms neemt hij een foto.

Hier is het oeuvre (tot nu toe) van Amitai Pinto, fotograaf.

De laatste is mijn favoriet, prachtig toch zoals hij de trage beweging weet te suggereren, je voelt gewoon de lange reis die de slak nog voor de boeg heeft....

Well played

Half Nederland zit hysterisch op een rekenmachine te rammen om te kijken hoeveel zij erop achteruit gaan met de nieuwe zorgpremie. Wij ook hoor! Nou ja, ik gebruik een rekenmachine en staatjes in de krant, Yair rekent alles natuurlijk gewoon uit zijn hoofd uit. Verschil moet er zijn, en dan vooral tussen alfa's en beta's. Onze conclusie was al meteen dat we in het ergste geval de auto verkopen. Is ook beter voor het milieu en onze conditie... Win-win, toch? Maar het viel mij gisteren op dat door al dat gedoe rond de ziektekosten niemand meer nadenkt over de zachte en zeer langdradige dood van de hypotheekrenteaftrek. Slim gedaan hoor, van de coalitiepartners!

Ik vind het trouwens niet eens zo'n groot probleem om meer voor mijn ziektekostenverzekering te gaan betalen, als dit er maar toe leidt dat de zorgverzekeraars uit het systeem worden gehaald. De verzekeraars zijn niet uit op besparingen voor de samenleving, maar maximalisering van hun eigen winst (want zo werkt dat, in de markt). Nu de premie wordt gestandaardiseerd en geïnd door de staat, waarom niet een stap verder gaan? Cut out the middle man! Ziekenfonds voor iedereen! Dan kunnen de verzekeraars weer terug naar waar ze goed in zijn, namelijk mensen verzekeren voor leuke extra services in de zorg.

de 15e vermaanddag

Bedenken wat Amitai's favoriete bezigheid was deze maand was tegelijkertijd makkelijk en moeilijk. Eerst zat ik namelijk heel lang te denken over iets in de lijn van de vorige twee maanden, een spelletje of activiteit ofzo, maar daar kon ik niets over bedenken. Hij vind het nog steeds leuk om lades uit te ruimen, en nu ook om ze weer in te ruimen (dat is een fijne nieuwe ontwikkeling). Hij klimt nog steeds graag de trap op, maar niet meer zo graag als een paar maanden geleden. Maar er is eigenlijk niet een opvallend nieuw ding bijgekomen. Dus toen heb ik een tijdje nagedacht over de afgelopen maand in het algemeen, en wat er nu wel opvallend anders was. En toen wist ik ook meteen wat het onderwerp van de 15e vermaandddag zou worden: eten. Amitai is de afgelopen maand een heel erg grote fan van eten geworden. Hij eet vaak. Hij eet veel. Hij eet graag. Dus ja, hij is toch een kind van ons. De vreetgenen laten zich er niet uit evolueren. En nu lijkt zijn favoriete eten een banaan. Hij hoeft maar zo'n geel ding te zien en hij wordt wild. Voor deze fotosessie geen banaan, maar roerei. Dat vond hij wel aardig, maar niet zo lekker als banaan. Wat misschien weer kwam omdat hij vlak daarvoor een hele banaan naar binnen had geademd. Ach. Officieel is het fruit, zo'n banaan, dus twee of drie van die dingen op een dag kunnen geen kwaad, toch?

Verder heeft Amitai zich deze maand gestort op nadoen. Allerhande procedures die wij uitvoeren doet hij na. Tandenpasta op de tandenborstel doen. In pannen roeren. Met een doekje poetsen. En (mijn minst favoriete) met de toiletborstel in de wc schrobben. Natuurlijk haalt hij niet de dop van de tandenpasta, en komt er meer water uit het toilet dan dat er in blijft (als hij al niet de toiletborstel lekker dicht bij zijn gezicht houdt om m van heeeeeeel dichtbij te inspecteren: ieuuuuuw). Maar toch, het is grappig om te zien hoeveel hij ziet en onthoudt, zelfs al hebben al die handeling nog weinig tot geen betekenis voor hem. Verder kan hij nu uit volle overtuiging gedag zeggen, en dat hij iets lekker vind (met gebaren, niet in woorden. hoewel ik die twee nog wel eens door elkaar haal omdat het handgebaar zo hetzelfde is, maar voor hem lijken het duidelijk twee verschillende dingen). Grote afwezige vooruitgang is natuurlijk praten. Ik heb nog geen coherent woord kunnen ontrafelen uit zijn copieuze gebabbel, maar omdat de nonverbale communicatie steeds beter gaat is dat nog geen heel groot probleem.

Erfzonde

Het krijgen en opvoeden van een kind doet mij regelmatig verzuchten dat wij als mensheid zo een onhandige soort zijn. Zwangerschap en vooral bevallen is levensgevaarlijk voor moeder en kind. Babies en kinderen kunnen jarenlang helemaal niks. Borstvoeding is moeilijk onder de knie te krijgen. Tanden krijgen is een langdurig en pijnlijk proces. En waarom hebben mensen eigenlijk twee sets tanden, eerst melktanden gevolgd door een tweede set? Wat is het evolutionaire voordeel daarvan?
Serieus, het gemiddelde dier trekt zich terug in een donker hoekje en poept er even een babie of tien uit. Mensen gaan hardstikke dood het grootste deel van de tijd, en als iedereen het overleeft is er een kind. Een enkel kind! En dat kind is ook maar weer zwak, klein, hulpeloos en ziekelijk.
Over het geheel genomen is het een wonder dat de mensheid de evolutie heeft overleefd. Hoe hebben we dat voor elkaar gekregen, als wij als mensen zo ziek zwak en misselijk zijn, vooral op het reproductieve vlak? Ik zeg: ons brein. Het lijkt erop dat ons grote inventieve brein alle andere onhandige, onaangepaste, onprettige, pijnlijke, levensbedreigende standaard onderdelen van het mens-zijn goed maakt.
Dus, misschien had de bijbel toch gelijk. Of nou ja, de bijbel had bijna gelijk. De erfzonde is niet het gevolg van het feit dat vrouwen zelf willen nadenken. De erfzonde is effectief het gevolg van het feit dat wij als mensen allemaal zelf kunnen nadenken. Dat we plannen kunnen maken, verbanden kunnen leggen, dingen kunnen uitvinden en maken. Zodat we lekker door kunnen modderen met onze ineffectieve lijven, onze pijntjes en kwaaltjes. Eigenlijk is de mensheid de ultieme paradox. Wij zijn extreem flexibel en gemakkelijk aangepast aan iedere omgeving en uitdaging, en daardoor zijn we ultiem onaangepast.

Communiceren

Gisteren tijdens het eten probeerde Amitai zelf zijn hartige taart naar binnen te werken, maar het lukte hem niet om meer dan een iniminie stukje op zijn vork te krijgen. Na een aantal microscopisch kleine hapjes zette hij gedecideerd zijn vork in zijn bakje met eten, schoof het geheel naar mij en keek mij verwachtingsvol aan. Mijn hart smolt! Eindelijk communicatie die verder gaat dan NEEEEE DAT WIL IK NIEEEEEET (huilkrijsduwweg).

Rijstebrij

Amitai is een hardcore fan van rijst. Witte rijst zonder iets erbij. Er mag wel iets bij, maar het hoeft niet. Als hij zijn gedachten zou kunnen formuleren, dan zou hij iedere avond (en middag en ochtend) vragen om rijst. Dus toen er gisteren rijst over was, zelfs nadat Amitai na het normale eten nog drie keer een bakje rijst had gegeten, dacht ik ha! Jaja! Rijstepap! Op die manier wordt rijst voor ontbijt ineens sociaal aanvaardbaar. Dus de overgebleven rijst heeft lekker een avondje staan pruttelen, met melk en een beetje water (ik heb nog nooit een recept gebruikt voor rijstepap, ik doe er altijd zo veel melk bij als nodig. En dit keer ook wat water, ik gok 3 delen melk op 1 deel water, zodat de boel minder ging aanbranden/ overkoken. Maar ja, lekker duidelijk dus voor diegenen die nu geinspireerd zijn om zelf rijstepap te gaan maken. Ach, google biedt vast uitkomst voor jullie!).


Vanochtend was het aangenaam wakker worden, met de rijstebrij in het vooruitzicht. Ik dacht wel dat bruine suiker (mijn standaard toevoeging aan rijstepap) niet helemaal geschikt was voor Amitai. Ik voedt hem dan wel niet suikervrij op, maar gewoon een kwak suiker in het ontbijt, dat gaat mij ook weer een beetje ver. En bovendien heb ik ook geen bruine suiker in huis, dus zelfs al had ik dat gewild dan kon het nog niet. Om de pap toch nog wat op te leuken heb ik een appel in stukjes gesneden en lekker gebakken in boter totdat deze net goudbruin was, en daarna nog snel wat banaan in plakjes in de pan erbij gedaan.... En ik moet zeggen: rijstepap met gebakken appel en banaan = yum! Misschien nog wel beter dan rijstepap met bruine suiker. En het voelde als een best wel gezond ontbijt. Dat is het natuurlijk niet echt, maar he, who cares. Het was in ieder geval lekker.

Duivels

Hemeltje, het getal van het beest duikt zomaar ineens op in onze spaarrekening voor nood en gezelligheid. Dubbel, nog wel! Hoog tijd voor wat duiveluitdrijving in de vorm van geld bijstorten...

Wind

Ik ben een groot fan van windmolens. Ik word altijd vrolijk als ik langs zo'n vriendelijke reus rijdt (meestal in de auto, wat eigenlijk wel weer triest is, fossiele brandstoffen verstoken terwijl die arme molen zo zijn best staat te doen!). Een van de coolste dingen die ik heb gezien op onze reis door de VS was het reusachtige windmolenpark in de woestijn in California, vlak bij Palm Springs. Supercool.

En nu ben ik hopelijk binnenkort eigenaar van mijn eigen hele kleine stukje windmolen! Ik heb namelijk net "Winddelen" gekocht, bij De Windcentrale. Als de overige aandelen in de molen ook worden verkocht dan krijg ik de komende 16 jaar stroom van eigen windmolen. Dan wordt het ineens een stuk leuker om te stofzuigen, of om mijn telefoon op te laden, en wie weet bespaar ik dan ook nog wat geld. Op de lange termijn dan, want nu is het vooral een investering. Ik ben er in ieder geval heel erg blij mee. En voor de andere eigenaars van Winddelen: het puntje van een van die drie wieken, dat is dus van mij he?

Kunst 2

Ik had nog geen update geschreven over mijn bezoek aan die veiling. Om te beginnen, geen van de objecten waar ik eerder over had gepost zijn nu van mij. Allemaal zijn ze voor meer geld dan ik ervoor over had 'gewonnen' door anderen. Sommigen voor heel veel meer geld (ik geloof dat die ene tekening voor 400 euro is verkocht, reken daar nog 29% veiling kosten bij en dan is dat mijns inziens Veel Geld). Maar gelukkig is het enige wat ik echt wilde hebben nu wel van mij. Ik wilde deze foto zo graag hebben dat ik er niet eens over durfde te reppen hier op het blog. Stom? Zeker! Maar desalniettemin is deze foto van Erzebet Baerveldt nu toch van mij:

Onder de andere werken die onder de hamer gingen waren geen foto's, en relatief weinig moderne kunst. Het was dus moeilijk om in te schatten hoe het bieden op "mijn" foto zou gaan verlopen. Mijn max was 200 euro, had ik besloten voordat de veiling begon. Dus, na aftrek van de 29% veilingkosten zou mijn hoogste bod niet meer dan 150 euro mogen zijn. Ik had geen idee of dat genoeg zou zijn, en ik was best wel zenuwachtig toen deze dame eindelijk naar voren werd gebracht, nadat ik al 150 andere werken onder de hamer had zien gaan. Het bieden begon op 50 euro, iemand had een papieren bod uitgebracht (dan biedt het veilinghuis namens de persoon die de commissie heeft uitgegeven tot de max van die persoon). Ik stak, trillerig, mijn papiertje met mijn veilingnummer omhoog. 60 euro. Had de papieren bieder nog meer in zijn mars? Zouden er anderen in de zaal geinteresseerd zijn? Voordat ik zelfs maar die gedachten had geformuleerd was de hamer al gevallen en bam! de blauwe buste was van mij. Ik moet eerlijk zeggen dat ik best wel een beetje beduusd was. Zo vol ongeloof dat niemand anders haar wilde hebben dat ik helemaal vergat om mijn veilingnummer nogmaals omhoog te steken zodat ze mijn nummer konden noteren (ze moesten er speciaal om vragen, hoe beschamend amateuristisch van mij!). Maar ja, wel echt fantastisch dus. De foto heeft nu een prominente plek boven de bank. Eigenlijk is ie daar net te klein voor, het staat een beetje vreemd. Maar ik ben er zo ontzettend blij mee dat ik deze nieuwe schat moeilijk op een andere, minder in het oog springende plaats kan hangen. Misschien over een tijdje.

Als kadootje voor Yair had ik ook nog deze tekening gekocht:

Dat was een beetje een impulsaankoop. Ik had deze tekening niet vooraf gezien, niet in de online catalogus en ook niet tijdens de kijkdagen. Maar toen hij naar voren werd gebracht kreeg ik er een beetje een eerste wereldoorlog gevoel bij, en Yair is daar heel erg in geinteresseerd. Dus ik dacht dat het misschien wel een leuk kado zou zijn voor hem, als er niet teveel andere bieders zouden zijn (en de prijs dus niet te hoog zou liggen). Nu is het zo dat ieder werk op een bepaalde prijs wordt ingezet, op basis van een inschatting van het veilinghuis. Als niemand biedt, dan gaat de prijs omlaag. Biedt er nog niemand, dan gaat de prijs weer omlaag, etc etc. Deze tekening startte op 50, geen bieders, en ik hield mijn mond. OK, 20 dan. No takers. 10? Ik hield met moeite mijn arm omlaag. Dus uiteindelijk heb ik deze tekening voor 5 euro kunnen krijgen, het laagst verkopende item van de hele avond. In mijn ogen volkomen onbegrijpelijk en onterecht, maar ja. Dank zijn mijn ijzeren zelfbeheersing heb ik toch maar mooi weer 45 euro bespaard, en zijn wij een originele Armand Rassenfosse rijker.

Eigenlijk was mijn oorspronkelijke idee om deze tekening met Sinterklaas aan Yair te geven, maar ik kon het gewoon niet voor me houden toen ik eenmaal thuis was. En hij was en is er, zoals ik verwachtte, heel erg blij mee. Het is niet bepaald een vrolijke tekening, maar de Eerste Wereldoorlog was nou ook niet bepaald een vrolijke bedoening. Juist dat maakt het een beeldend werk, vind ik zelf.

Kort gezegd, ik vond het echt fantastisch, deze veiling. Ik ga zeker nog een keer, dus uhmm, als je nog behoefte hebt aan een leuk stukje kunst voor aan de muur, je kan mij altijd opdracht geven om voor je te zoeken!

De 14e vermaanddag

Maand 14 bracht natuurlijk de Grote Mijlpaal: de eerste stapjes! Amitai zelf lijkt er niet van onder de indruk, gewoon een andere dag zoals alle andere dagen. Alleen deze dag kon hij ineens een stuk sneller van A naar B komen, dus ja, dat lopen houdt hij er maar in. En het wordt al iets minder een dronkemansgang, minder gewaggel en meer doelgerichtheid. Wij blijven natuurlijk wel trots, alhoewel het nu al weer een beetje bij de normale gang van zaken hoort. Amitai kan de trap op, hij kan lopen, en hij kan de keukenkastjes en keukenlades open doen.

Dat brengt ons ook meteen bij de favoriete bezigheid van deze maand: keukenlades leeg halen. De eerste dag dat hij dat deed heb ik maar eens de keuken opnieuw ingedeeld. Misschien was het toch niet erg praktisch dat de lade waar Amitai het makkelijkst bij kan al mijn mooie fijne kopjes met gouden randjes bevatte. Terwijl in de andere la allerlei open verpakkingen met Brinta en cornflakes zaten.... Ontzettend leuk om mee te spelen natuurlijk! Nu zitten er in beide laden alleen maar dichte, relatief onbreekbare zaken, zodat Amitai zijn gang kan gaan. Dat was twee weken superrrrrrrleuk: alles uit de la, alles in de andere la, uit in uit in herverdelen uit in uit in enzovoortenzoverder. Ondertussen begint de lol er een beetje af te gaan, zo nu en dan worden nog een of twee items opgehaald, waarbij een pak crackers de enigszins verbazingwekkende favoriet is. Ik denk dat er van die crackers misschien niet heel veel meer over is, aangezien die ondertussen gebruikt zijn als voetbal, krukje en knuffeldier.

Verdere ontwikkelingen deze maand: Amitai heeft interesse gekregen in zelf eten, met zijn eigen lepel of vork. Hij is er redelijk goed in. Als hij echt honger heeft komt het grootste gedeelte van het voedsel in zijn mond. Als hij minder honger heeft dat kan het ook wel uitlopen op een grote smeerboel. Een voor ons fantastische ontwikkeling is dat Amitai nu kusjes kan geven.... Fan-tas-tisch! Je hoeft maar het woord kusje te zeggen en je kan iets verwachten wat tussen een beweging van zijn gezicht naar de jouwe tot een volledige slobberpartij op je wang of mond inzit. Het geeft ook meteen aan hoe veel (of weinig) hij van taal begrijpt, want als ik vraag "Wil je een kusje?", dan geeft hij mij een kus. Ook prima, natuurlijk.

Look who's walking!

Alsof hij het altijd al deed.

Stemmig

We zijn vanochtend gezellig met het hele gezin naar het stembureau gegaan. Amitai wilde vooral heel graag het rode potlood vasthouden, vast omdat hij eigenlijk ook zijn democratische plicht wilde vervullen. Helaas, kleintje, nog 17 jaar wachten!

Voor mij was het helder op welke partij ik wilde gaan stemmen. Maar dat is natuurlijk nog niet alles: ik moest ook nog kiezen op wie. Uit principe stem ik niet op de lijsttrekker. Nooit gedaan. De nummer 1 van iedere lijst krijgt al genoeg stemmen. Maar op wie valt dan precies de keuze? De lijst is lang. Politieke tijgers weten natuurlijk alles van iedereen op de lijst: nummer 25 is een beetje een sukkel; nummer 48 onthoudt de verjaardag van al zijn medewerkers, nummer 5's mening over megastallen is tegenovergesteld aan de mijne. Ik daarentegen weet niets, of in ieder geval heel weinig, van zo goed als iedereen op de lijst. Maar ik moet toch kiezen.

 
Dus hier is mijn tweetraps stelregel voor het uitbrengen van mijn stem:
stap 1: ik selecteer weloverwogen welke partij ik de beste vind (tot nu toe altijd PvdA)
stap 2: ik bekijk in het stemhokje de lijst van "mijn" partij, waarbij ik me vooral concentreer op de mensen die laag op de lijst staan,  en geef mijn stem aan de persoon met de grappigste naam.

Dit jaar is het Marijn van Ballengooijen geworden, op nummer 61.
Al met al maakt deze methode stemmen een heel vrolijke aangelegenheid. Ten eerste word ik blij van de grappige naam, ten tweede is het fijn om een voorkeursstem te geven aan iemand die naar alle waarschijnlijkheid niet gigantisch veel voorkeursstemmen krijgt (hoi Marijn! Ja ja, een van die stemmen kwam van mij (en Amitai, want die is ook dol op ballen gooi(j)en).

Dubbelfijn.

PS: Als ik in de regio Nijmegen had gestemd, dan was mijn stem natuurlijk gewoon naar mijn moeder gegaan (Josan Meijers, op nummer 78 in Kieskring Nijmegen). Blood is thicker than, uhhh, funny names.

Kunst

Al een paar weken stonden deze kunstwerken, geschilderd door Amitai, op tafel. Ze kwamen niet echt tot hun recht. Iedere keer als er een deur dicht ging waaiden ze om, en bovendien zagen ze er wel een beetje uit naar wat het was: stukken oud papier waar een 1-jarige een beetje op had lopen kliederen. Dus ik heb deze werken een beetje geupcycled: met een lijstje.

Ik heb pas 1 van de 2 werken opgehangen, voor de andere moet ik nog een plekje vinden. Maar over deze 'collectie' boven onze eettafel ben ik al heel tevreden. Onze eigen artist in residence, wat een luxe! Maar toch wil ik nog wel meer, meer kunst, that is. Deze woensdag ga ik naar een veiling om te kijken of ik een beetje goede deals kan krijgen voor wat werken waar ik in geinteresseerd ben.Veilingen zijn natuurlijk wel gevaarlijk, ik moet zorgen om niet meegesleept te worden in het bieden en vast te houden aan mijn eigen maximum prijzen. Maar het is ook een leuk avontuur! Hieronder wat foto's van werken die ik wel leuk vond op de kijkdag...

Lang niet alle werken zijn ze binnen mijn budget hoor. Dat beeld in de rechterbenedenhoek, bijvoorbeeld, staat met een richtprijs van 200 tot 400 euro in de catalogus. Een beetje veel voor een beeld dat thuishoort in een tuin die ik niet eens heb. Die tekening daarnaast is trouwens ook compleet bovenbudgetair, getekend door een echte kunstenaar (echter dan Amitai). Maar ja, een mens mag toch dromen, en op kijkdagen foto's nemen alsof zij zich gemakkelijk dergelijk werk kan veroorloven.

13e vermaanddag

Ik heb een beetje zitten nadenken of ik door moet gaan met de vermaanddag series. Het is natuurlijk wel wat werk. Maar de vermaanddag-foto's bieden een leuke regelmaat, en dwingen me om iedere maand een leuke foto te nemen en iets te schrijven. Dus ja, ik ga er maar wel mee door. Echter, het format van het afgelopen jaar werkt niet meer voor de Amitai van nu. Dus na nog wat meer prakkeseren heb ik gekozen voor het volgende format: ik neem iedere maand een foto van Amitai terwijl hij zijn favoriete bezigheid van de maand doet. Met, natuurlijk, De Hond in de bijrol. Het doel van De Hond is natuurlijk dat we een foto van de boomlange 18 jarige Amitai kunnen nemen, met dat speelgoedhondje. Dat lijkt me nou leuk, ter vergelijk met nu zeg maar. Nog maar 17 jaar wachten.

De bezigheid van de 13e maand: De trap opklimmen. En weer afgaan. En weer opklimmen. En weer afgaan. Opklimmenafgaanopklimmenafgaanopklimmen. Leuk joh! Vooral omdat Yair of ik er altijd bij moeten zijn, want helemaal veilig is het toch nog niet. Gelukkig laat hij zich nog wel gemakkelijk oppakken, verplaatsen naar de woonkamer (Locatie van het Speelgoed) voor wat afleiding, met de deur naar de gang en trap stevig gesloten, vanzelfsprekend. Uit het oog is toch nog meestal uit het hart bij Amitai.

Wat is er verder nog gebeurd deze maand? Er zit meer prosodie in zijn spraakproductie, dat wil zeggen de melodie van 'normale' nederlandse zinnen zit al in zijn geb(r)abbel, hoewel er nog helemaal geen betekenis in zit. Amitai zegt vaak gedecideerd "Ja!" als je hem een vraag stelt. Hij staat soms kortere tijd helemaal los, maar hij loopt nog niet. Zijn motoriek gaat ook echt vooruit, zo zag ik hem vorige week voorzichtig een blokje met een gat erin op de juiste plek schuiven van zijn blokken-trein (en mijn moederhart zwol van trots). En hij begint het eindelijk een beetje leuk te vinden om samen een boekje te lezen, wat ik zelf ook wel echt een heel erg fijne ontwikkeling vind. Dus ja, leuke maand die 13e maand!

Luiers

Er stond alweer een tijd geleden een ingezonden brief(je) in de volkskrant waarin een vrouw zei (ik parafraseer want ik weet het niet meer precies) dat Nederland toch maar een raar land was, aangezien de staat betaalt voor de luiers van incontinenten, maar dat luiers voor babies gewoon moeten worden bekostigd door de ouders zelf.
Ik weet niet precies wat deze vrouw nu wilde. Misschien vond ze wel dat luiers voor babies ook in basispakket van de zorgverzekering zou moeten komen. Misschien vond ze dat de incontinenten zelf de kosten van hun incontinentiemateriaal zouden moeten dragen. Dat schreef ze er niet bij. Maar ja, dat doet er eigenlijk niet toe, want haar redenering klopt natuurlijk niet.
Dit zou namelijk alleen opgaan als babies zelf voor hun luiers zouden moeten betalen. Dan zou het inderdaad heel oneerlijk zijn dat alleen mensen onder de, zeg, 4 jaar zelf hun luiers zouden moeten bekostigen. Maar dat is natuurlijk niet het geval. Ouders, de mensen die betalen voor de luiers, kiezen er toch eht zelf voor om een wezen te creeren dat enkele jaren luiers nodig heeft. En bovendien, er bestaat ook wel zoiets als een luiersubsidie, dat heet volgens mij kinderbijslag.
En als je het dan nog steeds ont-ze-ttend oneerlijk vind dat jij de luiers van je kind moet betalen (boehoe), dan moet je misschien overstappen op Elimination Communication, een methode waarbij je je kind 'zindelijk', of in ieder geval niet meer afhankelijk van luiers maakt vanaf een paar weken of maanden oud. Dat bespaart pas geld!

Knoeien

Kijk eens hoe goed Amitai al zelf pap kan eten! Met twee lepels tegelijk maar liefst... Ik moest hem wel van top tot teen verschonen na het ontbijt. Eigenlijk kon hij wel weer in bad, maar daar hadden we geen tijd voor, dus ik heb de brinta maar een beetje weggeveegd van achter zijn oren. Dat werkte ook wel.

Smeren

Maandagochtend was Amitai ineens heel lang heel rustig aan het spelen in de keuken. Toen Yair ging kijken vond hij dit:

Yup, Amitai had de zo goed als lege pot met chocopasta gevonden bij de recycling, en hij had ook nog eens uitgevogeld hoe hij daar de deksel af kon krijgen. En wow, daar zat een leuke verrassing in die pot!

Amitai: 1 - Suikervrije Opvoeding: 0

Kliederen

Amitai had voor zijn verjaardag vingerverf gekregen. Tijd om wat kunst te gaan maken!

Nu moet ik heel eerlijk zeggen, ik had niet het idee dat Amitai het ongelooflijk leuk vond om te schilderen. Of zelfs maar doorhad dat hij het papier veranderde door er verf op te smeren. Hij leek het gevoel van de verf op zijn handen (en in zijn mond, en, nou ja, overal) wel leuk te vinden. Maar zijn creatieve intuitie, daar moet nog een beetje aan gewerkt worden. Ach ja, uiteindelijk was het een leuke onderneming, met een mooi resultaat (zei de trotse moeder).

 

Dat kan mijn 1 jarige zoontje ook maken!

Eigenlijk zou ik dit meer als performance art moeten zien, met Amitai als levend kunstwerk... Zonde dan, dat ik hem in bad heb gestopt, alle kunst met het badwater weggespoeld.

zwieren

Ahhhh, was ik maar een atletische artistieke rijke moeder met een smaakvol ingericht huis met een grote woonkamer met een trapeze. Dan zou mijn leven echt helemaal perfect zijn.

Via A cup of Jo

Simpel

Amitai was vandaag lekker aan het plakken tijdens het eten koken. Compleet vastgelijmd aan mijn benen. Niet erg handig. Ik wil natuurlijk een goede moeder zijn en hem niet voortdurend omschoppen. Maar ja, om te koken moet ik soms ook mijn benen bewegen...
Tijd voor afleiding. Afleidingsmanoevre 1: high tech, met behulp van iPad en een speciale baby-app. Leuk voor 5 minuten, inclusief 2 keer ingrijpen van mij omdat mijn lieve schat weer de app had weggezapt met een of andere ondoorzichtige handbeweging die ik zelf maar niet onder de knie krijg. En na die 5 minuten was de lol er wel echt af voor Amitai. Tijd voor afleidingmanoevre 2, maar wat? Hoe kan ik de iPad nog overtreffen? Onmogelijk!

Of toch niet? Inderdaad, wie heeft er een app nodig als je een pan en een houten lepel hebt!

1e verjaardag / 12e vermaanddag

Een reis om de zon, zo lang is Amitai bij ons. En het was een erg mooie reis, waarbij ik ontzettend veel nieuwe dingen heb geleerd. Vandaag bijvoorbeeld zat Amitai in bad de watermeloenresten van zich af te weken en op een washandje te sabbelen. Ik zat bellen te blazen met de bellenblaas die Amitai gisteren voor zijn verjaardag had gekregen. Dat op zichzelf is natuurlijk geen verrijkend leermoment. Zoetsappig en gezellig was het zeker wel! Maar dat terzijde, wat ik vandaag heb geleerd was dat sommige bubbels kunnen stuiteren op het water zonder te ploppen. Fragiele zeepbellen die dansen op het water, rondom de leukste persoon op aarde. Beter wordt het niet. Jammer genoeg kon Amitai de schoonheid van bellenballet nog niet helemaal op waarde schatten, maar hij was ook heel gelukkig met zijn natte washand.

Beetje een lang verhaal, het kan ook korter hoor. Het leven met Amitai is mooi. We zijn gelukkig, ook al zijn we soms een beetje vermoeid. Maar niet zo moe dat we geen feestje konden organiseren om zijn twaalfde vermaanddag te vieren. Met taart natuurlijk!

Ik heb om de serie vermaanddagfoto's van dit eerste jaar goed af te sluiten geprobeerd om toch nog een foto van Amitai liggend op zijn rug. Het kostte wel wat moeite, maar uiteindelijk bleek de aloude kattentruc goed te werken: een glinsterend lintje om naar te grijpen hield hem net lang genoeg op zijn plek voor 2 fatsoenlijke kiekjes.

Gelukkig was er nog wel een vrijwilliger die rustig wilde poseren voor mij!

Wat is er gebeurd deze maand in Amitais leven. Hij heeft wat moeite met gaan slapen 's nachts, en wij hebben nog niet helemaal uitgevonden hoe we daar mee om moeten gaan. Ik neem aan dat dat zichzelf wel oplost als wij maar een beetje volhardend blijven. Eten daarentegen gaat uitstekend. Amitai eet zelf brood, aardappels, groenten, dat gaat allemaal prima, gewoon zo met zijn handen. Yoghurt en brinta? Daar moet hij nog wel een beetje op oefenen, dat trucje met de lepel is hem nog niet helemaal duidelijk.
Lopen en praten staan nog steeds op zijn to do lijst. Met wat hulp van een loopwagentje gaat het lopen al de goede kant op. Praten, meh, hij is niet een genie die voor zijn eerste verjaardag al volzinnen spreekt. Misschien had ik hem dan ook meer dan uhm, 2 keer een boekje moeten voorlezen... Kijk, zonder de juiste stimulans wordt het natuurlijk niets met die taalontwikkeling! Maar, zijn passieve begrip van wat wij zeggen gaat langzaam maar zeker vooruit, dus uiteindelijk komt hij er vast wel. Ik heb er alle vertrouwen in!

Verlangens

Amitai viert binnenkort zijn eerste verjaardag. Veel mensen vragen mij of hij nog wensen heeft. Ik heb daarom een lijstje samengesteld met wat ik denk dat Amitais verlangens zijn op dit moment:

- iedere nacht onbeperkt toegang tot borstvoeding, minimaal van een uur 's nachts tot half acht 's ochtends
- een flinke voorraad pakjes met billendoekjes: Amitai vindt het fantastisch om de doekjes er een voor een uit te plukken en er daarna op een aantal te sabbelen.
- bij gebrek aan billendoekjes om op te sabbelen voldoen natte keukendoekjes ook
- pannen in een keukenkast
- een afwasmachine, liefst volgepakt met vieze vaat
- een lekker hoge trap waar hij zonder toezicht op kan klauteren

Een simpel mens met simpele wensen, onze kleine Amitai.

Leven

Amitai heeft gisteravond een nachtje gelogeerd bij mijn ouders (en is daar nu nog, vandaar dat ik even tijd heb om een stukje te typen). Yair en ik hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om uit eten te gaan met vrienden (ieder met een andere set vrienden, jammer genoeg, maar de afspraak van Yair stond al langer en die kon niet zomaar gecancelled worden). Maar ja, toen ik daar in dat restaurant zat realiseerde ik me wel hoezeer mijn leven is veranderd. Er waren helemaal geen kinderen daar! Nul kinderen. Wel 1 hond, maar dat telt niet. En dat is natuurlijk niet meer dan logisch, geen kinderen in een semi-hip restaurant in de Pijp na 8 uur 's avonds. Maar ik ben ondertussen zo gewend om zelf altijd een kind bij me te hebben als ik niet aan het werk ben dat het gewoon bizar voelde om ergens te zijn helemaal zonder kleintjes.
En toen dacht ik aan de mythe dat je leven ophoudt nadat je een kind hebt gehad. Leven volgens de definitie van een twintiger, that is. En nu moet ik toegeven: dat is waarschijnlijk ook wel een beetje zo. Dat is eigenlijk geen mythe, dus. Amitai heeft mijn leven radicaal veranderd. Maar ik merk het amper. En als ik het merk dan kan ik me er niet druk over maken. Toen ik naar huis fietste gister wilde ik het wel erg vinden, hoor, want dat is natuurlijk sociaal wenselijk. Ik zou terug moeten verlangen. Naar de vrijheid! Naar mijn oude leven! Naar het echte leven! Maar, dat doe ik niet. Beetje triest misschien, maar ik ben eigenlijk heel gelukkig, zo zonder leven.

Trouwens, ik heb eindelijk de knoop doorgehakt en een iPhone aangeschaft. Dus, nu kan ik lekker altijd en overal foto's van Amitai nemen. Fijn he? Daar zat iedereen echt op te wachten. Meer foto's van Amitai. Nou ja, ik wel dus. Gezien wat ik hierboven schrijf neem ik waarschijnlijk zoveel foto's omdat ik onbewust de gapende leegte in mijn post-baring non-leven op wil vullen.

Voor diegenen die ook een leegte hebben op te vullen, voel je vrij om motten op instagram te followen, mocht je een smartphone hebben, en als je daar geen zin in hebt maar wel je dagelijkse dosis Amitai moet hebben dan kan je natuurlijk ook even in de slideshow onder aan het blog kijken, want daar komen mijn foonfoto's ook in terecht.

Buil

Amitai heeft vandaag zijn eerste buil op zijn hoofd opgelopen. Of nou ja, een builtje. Een grote schram. En een beetje tand door de lip, er was zelfs wat bloed bij. De eerste echte verwonding, van velen neem ik aan. Trauma! Hoewel, meer trauma voor mij dan voor hem, Amitai leek er al heel erg snel weer compleet overheen.
Hoe het is gekomen? Eerlijk gezegd weet ik het niet precies. Amitai zat lekker speelgoed van de plank af te trekken in zijn speelhoek. Ik nam de gelegenheid waar om even het balkon op te gaan om de was van de lijn af te halen. Toen ik bijna klaar was: BoemWaaaaah! gevolgd door die dreigende stilte die valt tussen de eerste kreet en de rest van het gehuil, de grote ademteug om goed uit te kunnen halen. Toen ik binnenkwam: een dramatisch gezicht met een zielig huilend kereltje waar het bloed lichtjes uit de mond drupt.

De arme jongen.Waar heeft hij toch zo'n slechte moeder aan verdiend?

De 11e vermaanddag

Als je 11 maanden zegt, dan wordt de werkelijkheid van de eerste verjaardag ineens erg reeel. Ik geloof het niet! Nog maar een paar weken! Ik moet eens serieus gaan nadenken over feestelijkheden... Maar dat is natuurlijk veel te vroeg voor deze blogpost, want deze post gaat over de 11e maand. En ook daarin is genoeg gebeurd, dus ik heb helemaal geen toekomstige verjaardag nodig om hier mijn woorden quotum te halen.

Het opvallendste is weer voortgang in Amitais mobiliteit. Nee, hij kan nog niet los lopen, maar zo lang hij zich ergens aan kan vast houden is hij een ware kieviet. Dus op die manier kan hij de hele kamer door apekooien. En klimmen begint ook tot zijn repetoir te behoren. Hij is al op de eerste traptrede gesignaleerd, dus dat betekent dat Yair en ik goed moeten oppassen, zo'n trap is toch best hoog. (Misschien een raar en overmatig praktisch idee, we zouden natuurlijk traphekjes kunnen ophangen. Maar ja, als ik kijk naar de lijst met klussen die nog gedaan moeten worden... Voorlopig houdt ik het wel bij deuren dichthouden.)

De toegenomen coordinatie wordt ook weerspiegeld in andere vaardigheden. Zo kan Amitai prima uit een beker drinken (alleen het wegzetten is nog een probleem, en daarnaast is het natuurlijk een superleuk spel om een mondvol drinken lekker uit te spugen, dus het wordt meestal toch een beetje een natte boel.). Ook zelf eten gaat beter, grote happen worden zonder moeite in zijn mond gestopt en smakelijk weggekauwd. Dus misschien ga ik binnenkort stoppen met het pureren van het grootste deel van zijn eten. Hoewel ik nog een beetje twijfel, want hij eet wel veel meer (voor mijn gevoel) als het eten gepureerd is. En ja, met zo'n minikindje wil ik toch wel zo veel mogelijk eten erin blijven proppen.

Naast fysieke vooruitgang zie ik ook mentale veranderingen. Die zijn alleen wat lastiger in een enkel woord te vangen. Zowel Yair en ik hebben het idee dat hij ons zo nu en dan een beetje begrijpt als we dingen zeggen. En niet alleen als we Nee zeggen (wat tegenwoordig toch wel vaak voorkomt, Amitai wordt steeds beter in het opzoeken van de grenzen van wat nog veilig is voor hem, en leuk voor ons), ook voor andere, iets abstractere dingen (Nu jij! Stop het daar maar in!). Maar ja, dat is misschien vooral wishful thinking van onze kant, het blijft een beetje gissen. Zijn ruimtelijk inzicht is in ieder geval zeker toegenomen: zijn spel omvat nu vooral dingen in andere dingen stoppen, en eruit halen, en er weer in stoppen.

Een laatste, opvallende verandering is het feit dat Amitai niet meer op zijn rug wil liggen. Niet voor verschonen of aankleden (wat erg onhandig is, vooral als zo'n met poep besmeurde baby besluit dat het tijd is om een lekker te gaan rondkruipen en schuiven op ons bed. Verschoontijd is tegenwoordig dus een beetje een worsteling, dat zal je wel begrijpen.) en ook niet voor de vermaanddag foto. Ik heb het natuurlijk wel geprobeerd. Natuurlijk! Ik kan niet zomaar stoppen met de in mijn ogen ondertusen traditionele foto's. Ik wil in ieder geval het jaar vol maken...

Maar ja, nadat ik Amitai 15 keer weer terug had gelegd op zijn rug, en in ruil daarvoor maar iets van 2 foto's had genomen waar zijn gezicht te zien was, heb ik de handdoek in de ring gegooid. Voor de volledigheid heb ik nog wel een "ouderwets" vermaanddag overzichtje gemaakt. Helaas bevat die deze maand dus niet echt veel mooie foto's. De meeste waren zoals de onderste foto, een rug, een wegkruipende voet. Dus daarom heb ik ook een "nieuwerwetse" serie gemaakt, waarin Amitai gewoon kan zitten, en in de toekomst ook staan. Misschien dat ik het vanaf de volgende maand voortaan wel zo blijf doen, nadat ik nog 1 keer heb geprobeerd om liggende portretten te nemen.

 

Op naar Amitais 12e vermaanddag aka Amitais 1e verrrrrrrjaardaggggg!

M/V

Een kind krijgen heeft natuurlijk veel gevolgen voor je leven. Ja duh. Dat wist ik natuurlijk ook wel vantevoren. Ik noem dingen als veel minder slaap, en veel meer liefde. Maar toch zijn er wel echt onverwachte dingen, waar ik me langzaam maar zeker bewust van wordt. Zo ben ik me door Amitai (nog?) meer bewust geworden van man/vrouw verhoudingen.

Tot nu toe was ik natuurlijk altijd al een vrouw (nogmaals, duh). Maar op het moment dat je vrouw bent en een kind hebt, wordt je automatisch Moeder. En als er al schema's zijn voor hoe vrouwen zijn, zouden moeten zijn, dan zijn die nog veel sterker voor moeders. De overgang van man naar vader is veel minder groot, in ieder geval in het ogen van de culturele stereotypen, dan die van vrouw naar moeder. Het zorgen, het welzijn van het nageslacht, lijkt toch automatisch op moeders neer te komen. Ik heb het natuurlijk al eerder gehad over de symptomen van die verwachtingspatronen. Moederfiets, anyone? Maar daarnaast zijn er nog andere dingen. Zo heb ik het gevoel dat ik, veel meer dan Yair, moet oppassen dat mijn moederschap niet mijn carriere gaat beperken. Niet omdat ik minder hard kan of wil werken dan Yair. Maar ik ben wel vaak bang dat mensen, en dan vooral de mensen die belangrijke beslissingen kunnen nemen over mijn toekomst, dat wel denken. Juist omdat van vrouwen wordt verwacht dat ze meer zorgverplichtingen hebben thuis, vooral als er jonge kinderen in het spel zijn. Dat wordt natuurlijk compleet ondersteund door de arbeidsparticipatie van vrouwen hier in Nederland, koploper wat betreft parttime banen bij vrouwen. En dan zijn er ook nog onderzoeken die laten zien dat bijvoorbeeld vrouwen die borstvoeding geven als veel minder competent worden gezien, vooral in een werkomgeving. Dat heeft mij niet 1 voeding minder doen geven, maar het geeft me gewoon wel te denken.

En naast mezelf denk ik ook veel na over Amitai, en over hoe wij hem kunnen opvoeden zodat hij zo gelukkig mogelijk is, natuurlijk, maar ook zo veel mogelijk vrij van de gender-gerelateerde verwachtingen van de maatschappij. Want het begint al zo vroeg. Typische jongensdingen. Typische meisjesdingen. Zo kwam vandaag onze superaardige buurman langs, met een prachtig speelgoedkeukentje waar zijn kleinkinderen niet meer mee speelden. Maar, zo vroeg hij aan Yair, hebben jullie nou een jongetje of een meisje? Want voor jongetjes is het natuurlijk minder leuk... Zonde, toch? Natuurlijk hebben we het keukentje met liefde geaccepteerd, en Amitai heeft dolblij de hele dag ontzettende teringherrie zitten maken met de pan die bij erbij kwam.* En zo zijn er nog heel veel andere algemeen geaccepteerde wijsheden over jongens en meisjes waar ik toch vaak aan twijfel. Al dat geleuter, bijvoorbeeld, over zielige jongens die niet gemaakt zijn om in een basisschool (bolwerk van vrouwen, eeeuw) dingen te leren, daar wordt ik zo iebel van.

Maar ja, Amitai groeit niet op in een vacuum. Ik kan nog wel vinden dat veel van die zogenaamde sexeverschillen onzin zijn. Dat die verschillen lang niet zo (genetisch) vastgelegd zijn als vaak wordt aangenomen. En ik kan dus ook proberen om te letten op mijn eigen gedrag ten opzichte van hem, de feedback die ik hem geef. Met de nadruk op proberen, want onbewust zal ik echt nog heel veel van die stereotypes wel doorgeven. En daarnaast, Amitai krijgt natuurlijk met veel meer mensen te maken dan mij alleen.

En daarnaast ik merk dat ik ook een beetje, hoe zal ik het omschrijven, bang ben?Ja, bang is misschien wel het goede woord. Ik wil natuurlijk zelf niet raar zijn, en ik wil al helemaal niet dat mensen denken dat Amitai raar is. Ik wil niet dat vreemde gezin zijn dat zijn kinderen in jute zakken hijst om ze maar geslachtloos op te voeden. Of zelfs maar een slap aftreksel daarvan. Ik zie het al in mijn kledingkeuze voor Amitai (nu hij zelf nog geen mening heeft): ik streef naar een bepaalde geslachteloosheid in zijn kleding, maar ik durf hem toch echt niet te vrouwelijke dingen aan te doen. Geen pofmouwen. Geen roze. En dat is vooral uit angst dat andere mensen denken dat ik liever een meisje zou hebben gehad, dat ik niet tevreden ben met Amitai. Als ik dat merk bij mezelf, dan maak ik me toch wel zorgen over de robuustheid en uitvoerbaarheid van mijn principes.

Wie weet, misschien zijn we toch wel gedoemd om de man/vrouw verschillen zelf in stand te houden. Is er uiteindelijk gewoon geen ontkomen aan...

* Nu ik het zo opschrijf is dat natuurlijk koren op de molen van diegenen op zoek naar sexe-verschillen op jonge leeftijd. Natuurlijk gaat een jongen proberen lawaai te maken! Niet dat meisjesachtige gedoe, spelen, bah! Slopen! Het zit in de genen he?

Laatste stukje vakantie

Het einde van iedere vakantie is altijd een beetje verdrietig. Maar bij deze gold dat misschien nog wel meer dan normaal: 2 volle weken fulltime samen met Amitai was echt een genot voor Yair en mij (ik vertrouw erop dat ik in deze ook voor hem kan spreken!).
Nu is het leven natuurlijk weer terug naar normaal, en dat is ook niet erg. Maar toch. Het was superleuk.

On a sidenote: ik zag net dat Amitai er weer een tand bij heeft, de derde! En eindelijk een boventand... Joepie!

Nog meer vakantie!

Eerste keer voor Amitai op het strand!