Ik denk zelf dat mijn baan een van de leukste van de wereld is. Ik mag mijn eigen tijd indelen, mijn eigen taakjes en doelen voor de dag, de week, het jaar! vastellen, ik kan de hele dag lezen & nadenken, naar leuke congressen op leuke plekken gaan, zomaar een paar jaar in een ander land gaan wonen.... Heerlijk.
Maar soms is het net als echt werk, en heb je zomaar ineens een verplichting. Hier hebben de verplichtingen verschillende namen, Labmeeting, werklunch, praatje, maar het komt allemaal op hetzelfde neer. Een medewetenschapper van binnen of buiten je lab of universiteit geeft een presentatie over zijn (over het algemeen behoorlijk interessante) werk. Ontzettend leuk en leerzaam, maar het zijn er zo veel! Op dinsdag is er Social Lunch (lunch wordt geserveerd, maar ik ben altijd net op tijd dus dat is meestal snel wat restjes meepakken), woensdag is er eerst de labmeeting van mijn lab (waar altijd magischerwijs wel iets te snoepen op tafel komt, ik moet ook maar eens een taart bakken), daarna een praatje van de afdeling psychologie (altijd goede sprekers daar, en koekjes! Of koekjes, in Amerika zijn het meer KOEKEN.) Donderdag rond lunchtijd is er dan de labmeeting van het lab waar ik mijn EEG meting doe (25 frisse minuten fietsen, en ik moet voor mijn eigen lunch zorgen. Tssssk.) En sinds kort is er op donderdagavond een meeting van 3 verschillende labs binnen Harvard die zich met sociale psychologie bezig houden, ook zeker de moeite waard om bij te zijn (avondeten wordt verzorgd). Plus nog incidentele dingen, zeker om de week wel iets randoms wat ik eigenlijk wel wil zien.
Dus, punt 1, ik wordt moddervet van alle afhaalchinees, -indiaas en -thai, plus nog die KOEKEN, en punt 2, hoe krijgen mensen die hiernaast ook nog moeten vergaderen over budgetten en onderwijsplannen en afdelingsinrichting en wat al niet meer het voor elkaar om ooit nog wetenschap te bedrijven? Oh ja, daar hebben ze natuurlijk AiO/ PhD studenten voor. Hmmm, alsof het begeleiden van die mensen geen dagtaak is.
Bottom line: misschien moet ik maar van de vrijheid genieten die ik nu heb. Wellicht duurt dat niet eeuwig en altijd voort.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten